Ագռավաքար
27.09.2019 | 01:15
XX դարավերջին և XXI դարասկզբին Անգլիայի նկատառումները իսլամական պետություն ստեղծելու ուղղությամբ մասամբ իրականացան (հիմնականում Մեծ Բրիտանիայի գաղութի` Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների ջանքերով): Սակայն ուժերը վերականգնող ժամանակակից Ռուսաստանը, ակտիվորեն միջամտելով Արևելյան քաղաքականությանը, խախտեց «հակառուսական իսլամական պետություն» ստեղծելու Անգլիայի վաղուց ի վեր փայփայած ծրագիրը (համենայն դեպս, գոնե, նկատառումների իրականացման առաջին փուլում):
1917 թվականի փետրվարյան (բուրժուական) և հոկտեմբերյան (սոցիալիսական) հեղափոխությունների արդյունքում Ռուսական կայսրությունը տապալվեց: Սակայն ելնելով այն իրողությունից, որ Եվրոպայում, որը վարակված էր անարխիստական և սոցիալիստական գաղափարներով, «շրջում էր կոմունիզմի ուրվականը», պատերազմներից և ժողովրդական ներքին հուզումներից թուլացած իմպերիալիստական տերություններն ի վիճակի չէին ռազմական ներխուժման միջոցով նվաճելու Ռուսական կայսրության լայնարձակ տարածքները: Երիտասարդ խորհրդային Ռուսաստանը հաջողությամբ դիմակայում էր օտարերկրյա զավթիչների հարձակումներին և սանձազերծված քաղաքացիական պատերազմներին:
1918 թվականի փետրվար-մարտ ամիսներին Թուրքիան` որպես Գերմանիայի դաշնակից, մասնակցեց Բրեստ-Լիտովսկի հաշտության պայմանագրի ստորագրմանը, որի IV հոդվածի համաձայն և ռուս-թուրքական լրացուցիչ պայմանագրին համապատասխան, Խորհրդային Ռուսաստանը Թուրքիային հանձնեց ոչ միայն Արևմտյան Հայաստանի տարածքը, այլև մինչև 1914 թվականը Ռուսաստանին պատկանող սահմաններում ընդգրկված գավառներ: Հիշյալ հոդվածում նշվում էր. «Ռուսական զորքերը պետք է անհապաղ դուրս բերվեն նաև Արդահանի, Կարսի և Բաթումի մարզերից: Ռուսաստանը չի միջամտի այդ մարզերի պետական-իրավական և միջազգային-իրավական նոր կազմակերպական գործին, այլ այդ մարզերի բնակչությանը հնարավորություն կտա դրացի պետությունների, մանավանդ Թուրքիայի համաձայնությամբ, հաստատելու նոր կարգ»: Դրան նախորդել էր Լ. Տրոցկու (Բրոնշտեյն) և հայ ժողովրդի դահիճ Թալեաթ փաշայի միջև տեղի ունեցած զրույցը: «Տրոցկու հետ հանդիպման համար Կոստանդնուպոլսից հատուկ գնացքով Բրեստ-Լիտովսկ ժամանեց Մեծ վեզիր Թալեաթ փաշան»:
1918 թվականի մարտի 3-ի Բրեստ-Լիտովսկի պայմանագրից հետո Ռուսաստանի կայսրության կազմի մեջ մտնող երբեմնի տարածքներում երիտթուրքերը շարունակեցին քրիստոնյա բնակչության ցեղասպանությունը, և առաջին հերթին` հայության:
Այդ շրջանում անդրկովկասյան ժողովուրդները (վրացիներ, հայեր և թաթարներ) երիտթուրքական կառավարության կոշտ ճնշման տակ առանձնացան Ռուսաստանից և կազմավորեցին, այսպես կոչված, «Անդրկովկասյան սեյմը»: Այսպիսով, 1918 թվականի հունվարի 5-ին (18) Պետրոգրադում հրավիրվեց Համառուսաստանյան հիմնադիր ժողով, որի մեծամասնությունը կազմում էին սոցիալ-դեմոկրատները (մենշևիկներ) և սոցիալիստ հեղափոխականները (էսեռներ):
1918 թվականի հունվարի 12-ին (25) Անդրկովկասյան կոմիսարիատը Թիֆլիսում, քննարկելով քաղաքական իրավիճակի մասին հարցը, որոշում կայացրեց Անդրկովկասյան սեյմի գումարման մասին, որպես Անդրկովկասի օրենսդիր մարմնի: Անդրկովկասյան սեյմի առաջին իսկ նիստի ընթացքում թեժ բանավեճ ծավալվեց Անդրկովկասի անկախության և Թուրքիայի հետ հարաբերությունների հարցի շուրջ` նկատի ունենալով թուրքական հարձակումը:
Դաշնակցական խմբավորումն առաջարկեց թողնել Անդրկովկասը Ռուսաստանի կազմում` ինքնավարության կարգավիճակով` առանձնացված ըստ ազգային գավառների:
Ադրբեջանական պատվիրակությունն իր կողմից հայտարարեց, որ Անդրկովկասն իր ճակատագիրը պետք է որոշի Ռուսաստանից անկախ, բայց Թուրքիայի հետ խաղաղություն կնքելով:
Վրացական կողմը հիմնականում պաշտպանեց ադրբեջանցիներին Անդրկովկասն անկախ հռչակելու և Թուրքիայի հետ ինքնուրույն պայմանագիր կնքելու հարցում:
Մինչ սեյմում քննարկումներ էին ընթանում դիրքորոշումները համաձայնեցնելու ուղղությամբ, փետրվարի 21-ին (մարտի 6) թուրքերը գրավեցին Արդահանը: Փետրվարի 27-ին (մարտի 12) սկսվեց հայ փախստականների նահանջը` Էրզրումի կամավորական կազմավորումների պաշտպանության ներքո:
Էրզրումի անկումով թուրքերը փաստացի վերահսկողության տակ վերցրին ամբողջ Արևմտյան Հայաստանը:
Փետրվարի 23-ին (մարտի 8) Անդրկովկասյան սեյմի պատվիրակությունը, Ա. Չխենկելիի գլխավորությամբ, ժամանեց Տրապիզոն, որտեղ նրան մի ամբողջ օր սպասեցրին նավի վրա` արգելելով ափ դուրս գալ, քանի դեռ թուրքական պատվիրակությունը բացակայում էր (սպասում էին Բրեստի պայմանագրի արդյունքներին): Խաղաղության կոնֆերանսը մեկնարկեց միայն մարտի 1-ին (14):
Անդրկովկասյան սեյմի ապրիլի 9-ի (22) նիստում, չնայած փոքրամասնություն կազմող հայկական պատվիրակության դիմադրությանը, ընդունվեց որոշում Անդրկովկասը «դաշնային ժողովրդավարական անկախ հանրապետություն» հռչակելու մասին:
Չնայած Հայոց ազգային խորհրդի կտրական բողոքներին և Չխենկելիի կառավարությունում հայկական կողմի ներկայացուցիչների հրաժարականին` սեյմի ղեկավարության կողմից Կարսի հանձնման կապակցությամբ, Չխենկելին շարունակեց պաշտոնավարել և սկսեց նախապատրաստվել Թուրքիայի հետ նոր բանակցությունների:
Խաղաղության վեհաժողովը բացվեց Բաթումում 1918 թ. ապրիլի 28-ին (մայիսի 11): 1918 թ. մայիսի 11-26-ը Բաթումում շարունակվող բանակցությունները արտաքին քաղաքականության սուր տարաձայնություններ վեր հանեցին Վրաստանի, Հայաստանի և Ադրբեջանի ազգային խորհուրդների միջև, որը և հանգեցրեց առանձին ազգային պետությունների ստեղծմանը:
Բանակցությունների ընթացքում Թուրքիան առաջադրեց ավելի կոշտ պայմաններ, ինչ նախատեսում էր Բրեստ-Լիտովսկի պայմանագիրը. Անդրկովկասը պետք է զիջեր թուրքերին Էրիվանյան նահանգի տարածքի երկու երրորդը, Թիֆլիսի նահանգի Ախալցխայի և Ախալքալակի գավառները, ինչպես նաև Անդրկովկասյան երկաթուղու վերահսկողությունը: Այդ իրավիճակում Վրաստանի ազգային խորհուրդը օգնություն և աջակցություն խնդրեց Գերմանիայից:
Գերմանական հրամանատարությունը հաճությամբ արձագանքեց այդ դիմումին, քանի որ դեռևս 1918 թվականի ապրիլին Թուրքիայի հետ ստորագրել էր գաղտնի համաձայնագիր Անդրկովկասը բաժանելու մասին, որի համաձայն Վրաստանն առանց այդ էլ գտնվում էր Գերմանիայի ազդեցության գոտում: Գերմանիայի ներկայացուցիչները խորհուրդ տվեցին Վրաստանին անհապաղ հռչակել անկախություն և գերմանական կառավարությունից պաշտոնապես հովանավորություն խնդրել: 1918 թվականի մայիսի 24-25-ին` Վրաստանի Ազգային խորհրդի գործկոմի նիստի ժամանակ, այդ առաջարկությունն ընդունվեց: Այդտեղ որոշում կայացվեց նաև Վրաստանի Ազգային խորհուրդը հետայդու պառլամենտ անվանելու մասին:
Մայիսի 25-ին գերմանական զորքերը մտան Վրաստան:
1918 թվականի մայիսի 13-ին (26) Անդրկովկասյան սեյմը հայտարարեց իր ինքնալուծարման մասին, որի հետևանքով Հայաստանը մեն-մենակ հայտնվեց Թուրքիայի կանոնավոր զինված ուժերի հանդիման: Անտանտի պետությունները, իրենց զինված ուժերից թուրքական բանակը շեղելու նպատակով, դաշնակցական Հայաստանը խաբեությամբ ներքաշեցին Թուրքիայի հետ ռազմական բախման մեջ` խոստանալով համակողմանի օգնություն, որից հետագայում, իհարկե, հրաժարվեցին: Հատկապես այս գործոնն օգտագործեց Մուդրոսի զինադադարի որոշման դեմ ապստամբության և Օսմանյան Թուրքիայի Կոստանդնուպոլսի կառավարության ղեկավար Մուսթաֆա Քեմալ փաշան, Հայաստանը հայտարարելով «համաշխարհային իմպերիալիզմի գործակալ», որին հակադրվել է «Թուրքիայի հեղափոխական բնակչությունը` իր անկախության համար մղվող պայքարում»:
Երիտասարդ Ռուսաստանի Խորհրդային Սոցիալիստական Ֆեդերատիվ Հանրապետությունը, կոմունիստական գաղափարախոսության տարածման միջոցով ուժերի համընդհանուր մոբիլիզացման շնորհիվ, ոչ միայն դիմագրավեց իմպերիալիստական երկրների ներխուժմանը, այլև ինքը նպատակադրվեց «համաշխարհային հեղափոխության գաղափարի» տարածմանն ամբողջ աշխարհում:
Միջազգային սիոնիզմի գործակալ Լ. Տրոցկին և բոլշևիկյան կուսակցության ձախ թևի նրա համախոհները, ինչպես նաև էսեռների կուսակցության և Ռուսաստանի այլ հեղափոխական հոսանքների ներկայացուցիչներ, առաջնորդվելով «պերմանենտ հեղափոխության» գաղափարով, ձեռնամուխ եղան արևելյան ուղղությամբ «համաշխարհային հեղափոխության» հունդեր ցանելուն, ընդ որում, գլխավորապես հիմնվելով անգլիական դիվանագիտության հրամցրած թուրք-թաթարական գործոնի վրա:
Պատմության հետագա ընթացքը ցույց տվեց, որ Թուրքիան հետայդու մշտապես գործեց անգլիական դիվանագիտության ազդեցության ոլորտում` հակախորհրդային և հակառուսական բացահայտ ուղղվածությամբ: Իսկ մինչ այդ հայոց ցեղասպանության շարունակման կազմակերպիչ Մուսթաֆա Քեմալ փաշան 1920 թվականի ապրիլի 26-ին նամակով դիմեց Վ. Ի. Լենինին` «միջազգային իմպերիալիզմի դեմ պայքարում» բարեկամություն հաստատելու և համագործակցելու առաջարկով:
Արժե հրապարակել հիշյալ խնդրանքի պատասխանը աննշան կրճատումներով.
«3 հունիսի 1920 թ. N 11/ 551:
Սովետական կառավարությունը պատիվ ունի հաստատելու նամակի ստացումը, որտեղ Դուք ցանկություն եք հայտնում մշտական կապ հաստատելու նրա հետ և մասնակցելու մեր երկու երկրներին սպառնացող օտարերկրյա իմպերիալիզմի դեմ համատեղ պայքարին: Սովետական կառավարությունը գոհունակորեն ծանոթացավ Անգորայի Ազգային Մեծ Ժողովի գլխավորած թուրքական նոր կառավարության արտաքին քաղաքականության հիմնական սկզբունքներին: Այդ սկզբունքներն են.
1. Թուրքիայի անկախության հռչակում:
2. Թուրքական անվիճելի տարածքների ընդգրկում թուրքական պետության կազմում:
3. Արաբիայի և Սիրիայի անկախ պետությունների հռչակում:
4. Ազգային Մեծ Ժողովի ընդունած` Թուրքա-Հայաստանի, Քրդստանի, Լազստանի, Բաթումի նահանգի, Արևելյան Ֆրակիայի և արաբա-թուրքական խառը բնակչությամբ տարածքների համար` իրենց ճակատագիրն ինքնուրույնաբար տնօրինելու որոշում… Ազգային Մեծ ժողովի գլխավորած Թուրքական պետության կազմի մեջ մտնող ազգային փոքրամասնությունների բոլոր իրավունքների ճանաչում, որոնք ընդունված են ազգային փոքրամասնությունների համար առավել լիբերալ ուղղություն ունեցող Եվրոպական երկրների կողմից: …Արտասահմանյան տարատեսակ ազդեցությունների վերացում:
Սովետական կառավարությունն ի գիտություն է ընդունում Ազգային Մեծ Ժողովի վճռականությունը համապատասխանեցնելու Ձեր աշխատանքները և Ձեր ռազմական գործողությունները ընդդեմ իմպերիալիստական պետությունների` ճնշված ժողովուրդների ազատագրության վեհ գաղափարով: Սովետական կառավարությունը հույս է հայտնում, որ դիվանագիտական բանակցությունները հնարավորություն կտան Ազգային Մեծ Ժողովին ճշգրիտ սահմաններ հաստատելու մի կողմից` Թուրքիայի, մյուս կողմից` Հայաստանի և Պարսկաստանի միջև, որը պահանջում է արդարությունը և ազգերի ինքնորոշման իրավունքը: Սովետական կառավարությունը պատրաստ է ցանկացած պահի, շահագրգիռ կողմերի հրավերով, իր վրա վերցնելու միջնորդի պարտականություններ:
Թուրքիայի և Ռուսաստանի միջև բարեկամական հարաբերությունների և կայուն բարեկամության հաստատման նպատակով, Սովետական կառավարությունն առաջարկում է անհապաղ հաստատել դիվանագիտական և հյուպատոսական հարաբերություններ: Սովետական կառավարությունը բարեկամական ձեռք է մեկնում աշխարհի բոլոր ժողովուրդներին` անփոփոխ մնալով յուրաքանչյուր ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքի ճանաչման իր սկզբունքի մեջ: Սովետական կառավարությունը անհագ հետաքրքրությամբ է հետևում հերոսական պայքարին, որ մղում է թուրք ժողովուրդը հանուն իր անկախության և ինքնիշխանության, և Թուրքիայի համար ծանր այս օրերին երջանիկ է բարեկամության ամուր հիմքեր դնելու, որը կմիավորի թուրք և ռուս ժողովուրդներին:
Վերոշարադրյալը Ձեզ հայտնելով, Ազգային Մեծ Ժողովի պարոն նախագահ, պատիվ ունեմ բանվորագյուղացիական Ֆեդերատիվ հանրապետության ժողովրդի անունից Ձեզ փոխանցելու հաջողության մաղթանքներ իրենց անկախության համար մարտնչող Թուրքիայի ժողովուրդներին:
Արտաքին գործերի ժողովրդական կոմիսար Չիչերին»:
Ընդ որում, չպետք է մոռանալ, որ 1920 թ. Ռուսաստանում արդեն գոյություն չուներ ոչ ինտերվենցիա, ոչ քաղաքացիական պատերազմ «ընդդեմ միջազգային իմպերիալիզմի» (իհարկե, բացառությամբ արևելյան ուղղությունը):
Ռուսերենից թարգմանեց
Դավիթ ՄԿՐ ՍԱՐԳՍՅԱՆԸ
Մեկնաբանություններ