ԱՄՆ-ի նախագահ Ջո Բայդենը հայտարարել է, որ դուրս կգա նախագահական ընտրապայքարից, եթե բժիշկները պարզեն, որ ինքն առողջական խնդիրներ ունի։ «Անկեղծ ասած, ես կարծում եմ, որ միակ բանը, որ տարիքը բերում է, իմաստությունն է»,- հավելել է Բայդենը։ Ավելի վաղ նա ասել էր, որ կհրաժարվի նախընտրական մրցապայքարից միայն այն դեպքում, եթե Աստված իրեն ասի դա անել։               
 

Ալֆան և օ­մե­գան

Ալֆան և օ­մե­գան
07.04.2020 | 01:05
Այն ժա­մա­նակ, երբ ավ­տո­քա­րա­վա­նը, աղ­բյու­րի նման մեղմ կար­կա­չե­լով, հա­սավ գյուղ: Էս ի՛նչ վի­ճակ է տի­րում գյու­ղում: Էս ի՛նչ է սրանց հալ-հա­րա­քյա­թը: Ան­բան, ան­գործ: Գո­մե­րը՝ կեղ­տոտ: Կա­թը՝ թրի­քոտ: Ի­րենք՝ վա­վա­շոտ: Ռե­տի­նե կո­շիկ­նե­րով ա­նաս­նա­պահ­ներ, փն­թի այ­գե­գործ­ներ, կթ­վո­րու­հի­ներ՝ ա­ռանց խա­լաթ­նե­րի ու ձեռ­նոց­նե­րի, քիչ էր մնում ա­սեի՝ կթ­վո­րու­հի­ներ ա­ռանց սահ­ման­նե­րի: Հի՜, հի՜, հի՜… Ձեռ­քերդ տաք ջրով լվա­ցեք: Կո­վի պտուկ­նե­րը մաժմ­ժե­լիս սեր ու ջեր­մու­թյուն փո­խան­ցեք նրան, որ կա­թի սե­րը շատ լի­նի: Էդ կո­վե­րի նկատ­մամբ ոնց որ խա­փան­ման մի­ջո­ցը կա­լանք եք կի­րա­ռե՞լ: Կո­խել եք էդ մութ ու շոգ պու­ճախ­նե­րը, եր­կու կո­վին հա­սա­նե­լիք տա­րած­քում կրկ­նա­կի և ա­վե­լի խց­կել, որ­տեղ շն­չե­լու օդ չկա: Վե­րաց­նե­լու եմ ձեր ա­նաս­նա­գո­մե­րը, դրանք ան­ցյա­լի ան­փա­ռու­նակ մնա­ցորդ­ներ են, այս­պես կոչ­ված ա­վան­դույթ­ներ, սո­վո­րույ­թի ուժ, ազ­գագ­րու­թյուն… Թե էդ ազ­գագ­րու­թյունն ի՞նչ մեղքս էր: Այ­սինքն, ո­րոշ գիտ­նա­կան­նե­րի և ա­կա­դե­միա­կան շր­ջա­նակ­նե­րի կող­մից գոր­ծադր­վող ճն­շում­նե­րի տակ հնի պահ­պա­նու­թյուն և քա­րոզ­չու­թյուն: Ե­սիմ, ազ­գա­յին տա­րազ, ազ­գա­յին խո­հա­նոց, ազ­գա­յին ճա­խա­րակ ու ի­լիկ, ազ­գա­յին երգ ու պար, սո­վո­րույթ­ներ, ա­դաթ­ներ, կեն­ցաղ ու լի­քը սենց ա­վե­լորդ զըր­թու­զի­բիլ: Ա­րա, ու՞մ են պետք էդ դարն ապ­րած ու մե­ռած երևույթ­նե­րը: Ա­մոթ էլ է մեր ժա­մա­նակ­նե­րում դրանց մա­սին հի­շա­տա­կելն ան­գամ: Լա՛վ: Օ­քե՜յ, երևի մի քիչ շեղ­վե­ցի, բայց ոնց որ թե թե­մա­յի մեջ էր: Հի՜, հի՜, հի՜… Հա, էդ խեղճ ա­նա­սուն­նե­րը որ լե­զու ու­նե­նա­յին, սա­ղիդ մա­ման կլա­ցաց­նեին: ՈՒ ճիշտ կա­նեին: Կո­վը ի­րա կով հա­լով ա­վե­լի խե­լոք ու աշ­խա­տա­սեր է, քան դուք: Ա­ռա­վոտ կա­նուխ գնում է ա­րոտ՝ աշ­խա­տան­քի, ե­րե­կո­յան հոգ­նած-ջարդ­ված, վաս­տա­կած, ի­րա ո­տով ու­ղիղ գա­լիս տուն: Իսկ ձե­զա­նից շա­տե­րը պա­րա­պու­թյու­նից հա­ճախ շեղ­վում են դե­պի հարևա­նի տուն, ան­կո­ղին­ներն ու բար­ձը փո­խում, բա­վա­րա­րում ի­րենց վա­վա­շոտ կր­քե­րը: Հար­բե­ցո­ղու­թյամբ ու ղու­մար­բա­զու­թյամբ եք զբաղ­վում: Ես էդ խայ­տա­ռակ ա­նաս­նա­գո­մե­րը քան­դե­լու եմ: Սա կո­ռուպ­ցիոն հան­ցա­գոր­ծու­թյուն է մանր ու խո­շոր ըն­տա­նի կեն­դա­նի­նե­րի հան­դեպ, նրանց ի­րա­վունք­նե­րի կոպ­տա­գույն ոտ­նա­հա­րում, ա­վե­լին՝ ներ­կա­յումս աշ­խար­հի լա­վա­գույն մաս­նա­գետ­նե­րի հետ մշա­կում ենք ըն­տա­նի կեն­դա­նի­նե­րի պահ­պա­նու­թյան և սպան­դա­նո­ցա­յին ար­ժա­նա­պա­տիվ մոր­թի մե­թո­դա­բա­նու­թյուն, ո­րը շու­տով օ­րեն­քի ու­ժով կյան­քի կկոչ­վի: Կո­վե­րը սառ­նա­մա­նի­քին ա­վե­լի ա­ռատ ու ո­րա­կյալ կաթ են տա­լիս, քան շո­գին: Մա­քուր օ­դի է­կո­լո­գիա­կան նշա­նա­կու­թյան մա­սին էլ չեմ ա­սում: Ինչ­քան ցուրտ, էդ­քան շատ կաթ: Դրա հա­մար ռու­սա­կան­նե­րը ա­րո­տից վե­րա­դառ­նում են՝ ա­մեն մե­կի կուր­ծի մեջ ձեր մի նախ­րի չափ կա­թով: Ընդ­հան­րա­պես, ցուր­տը շա­հե­կան է նաև մարդ­կանց հա­մար: Ցր­տին մարդ ու կնիկ ի­րար ճիտ են ա­նում ա­մուր ու մեկ էլ տե­սար, հո՛պ, ինն ա­միս հե­տո ծն­վեց նոր մարդ: Հի՜, հի՜, հի՜… Այ­սինքն, ցուրտն ու մա­քուր օ­դը խթա­նում են կաթ­նատ­վու­թյա­նը և ծնե­լու­թյու­նը: Էն­պես որ, վերջ տվեք էդ գող ա­վա­զա­կի հո­գե­բա­նու­թյա­նը՝ ձեր տան վա­ռա­րա­նի հա­մար ան­տա­ռա­հա­տում­նե­րին:
Ա­սել եմ, հի­սուն մի­լիո­նի ենք հասց­նե­լու մեր քա­ղա­քա­ցի­նե­րի քա­նա­կը, ա­պա­հո­վե­լու ենք բնակ­չու­թյան աճ տիե­զե­րա­կան չա­փում­նե­րով: Մորթն էլ ա­նե­լու ենք սպան­դա­նոց­նե­րում: Վե­րահս­կո­ղու­թյու­նը կի­րա­կա­նաց­նեն իմ վս­տա­հե­լի մար­դիկ: Սնն­դի անվ­տան­գու­թյու­նը պա­հան­ջում է ա­ռանձ­նա­կի պե­տա­կան հո­գա­ծու­թյուն:
Ա­հա և այն տու­նը, ո­րի պա­տին, փո­ղո­ցի կող­մից, տա­րի­ներ անց, չնա­յած կա­րող են և այ­սօր­վա գոր­ծը վաղ­վան չթող­նել, կփակց­վի հու­շա­քար այն մա­սին, թե ով է ծն­վել ու ման­կու­թյան տա­րի­նե­րին ապ­րել այս­տեղ: Դա մեծ պա­տիվ է մեր գյու­ղի հա­մար: Ե­թե ֆայ­մեն, հի­միկ­վա­նից կսկ­սեն տուն-թան­գա­րա­նի շի­նա­րա­րա­կան աշ­խա­տանք­նե­րը, միայն թե նոր նա­խագ­ծով՝ հա­զա­րա­շեն հյուս­ված­քով, կղ­մինդ­րա­պատ եր­դի­կով, լա­մի­նա­տե հա­տակ ու­նե­ցող թոն­րատ­նով, սաու­նա­յով ու կա­մի­նով, բա­կում լո­ղա­վա­զա­նով, մի խոս­քով, կա­ռա­վա­րա­կան բարձր մա­կար­դա­կով: Բայց տա­տիցս հուշտ են լի­նում: Դռա­նը նս­տած, նա իս­կի բարևիս էլ չպա­տաս­խա­նեց, միայն մի պահ ան­տար­բեր չա­փեց-ձևեց ու շա­րու­նա­կեց դռան ա­ռա­ջի քա­րին նս­տած ան­թարթ նա­յել հե­ռա­վոր մի կե­տի: Հա­վա­նա­բար խռո­վել է, որ եր­կար տա­րի­ներ չեմ այ­ցե­լել ի­րեն: Չնա­յած չեմ կար­ծում, թե դա էա­կան նշա­նա­կու­թյուն ու­նի: Նույն դժ­գոհ, իր բախտն ան­տր­տունջ հայ­հո­յող ջա­դու պա­ռավն է մնա­ցել… Է­լի, իր ա­դա­թին հա­վա­տա­րիմ, հա­ցը բռով հա­վա­քե­լիս եր­կու հա­վա­սար մա­սե­րի է բա­ժա­նում՝ կեսն էլ ճնճ­ղուկ­նե­րին է բա­ժին հա­նում: Իսկ տան բա­կի ամ­բողջ եր­կա­րու­թյամբ օ­րեր ա­ռաջ ե­րա­զիս ե­կած փն­թի լվաց­քի նույն ան­կա­նոն ու խայ­տաբ­ղետ շա­րանն էր: Ա­սես, ե­րա­զիս ի­րա­կա­նու­թյան մեջ էի: Միայն մայրս էր բա­ցա­կա­յում:
-Նվեր եմ բե­րել, տատ ջան, մեր բա­րե­գոր­ծա­կան հիմ­նադ­րա­մի կող­մից՝ սրա­նից հե­տո լվացքդ պա­րու­նա­կե­լու է շա­բաթ­վա ա­մեն մի օր­վա ա­նու­նով մայ­կա-տրու­սիկ ու նույ­նը՝ խոր­հր­դան­շող տար­վա բո­լոր ե­ղա­նակ­ներն ու ա­միս­նե­րը՝ ի­րենց բրեն­դա­յին ապ­րան­քան­շան­նե­րով: Լվաց­քի ավ­տո­մատ մե­քե­նա է՝ վսյո վ ադ­նոմ (ա­մեն ինչ մե­կում)… Քո լվաց­քի պա­րա­նը ներ­կա­յաց­նե­լու ենք նա­խա­գա­հի մր­ցա­նա­կին: Բա ո՞նց: «Ա­մե­նա­գե­ղար­վես­տա­կան լվացք» ան­վա­նա­կար­գով:
Տատս իր ա­վան­դա­կան հայ­հո­յանք­նե­րի տոպ­րա­կը բա­ցեց, ա­պա շրջ­վեց իմ կող­մը.
-Կու­բին դնեմ քեզ: Եր­կու կո­րեկ չես կա­րող բա­ժա­նել, եր­կու կո­պե­կի խելք չու­նես, տո ա­ֆե­րիստ: Լրիվ քո կողմն ես քա­շում: Դու իս­կի մի կոլ­խոզ ղե­կա­վա­րե­լու բան չես: Էդ ո՞ւմ ես խա­բել ու ապ­րան­քը ձե­ռիցն ա­ռել, հո­ղեմ գլուխդ: Ե­րե­խա վախ­տից սաղ օ­րը սուտ խո­սե­լով ման ես գա­լիս: Սաղ կյանքդ տա­տիդ հա­մար մի քոռ կո­պեկ ծախ­սած կա՞ս քո գր­պա­նից: Է­նա ան­ջախ սուտ խո­սե­լով ման գաս: Մի օր գլ­խիդ տի գա. ստի ոտ­նե­րը կարճ են, գո­ղինն ու բո­զի­նը քա­ռա­սուն օր ա…Բա­րե­գոր­ծա­կա՜ն… Հիմ­նադ­րա՜մ… Չէ-չէ մի, պո­զե՜ր…
Ես նա­խընտ­րե­ցի չզայ­րաց­նել նրան և խա­ղա­ղու­թյամբ հե­ռա­նալ: Նրա վար­քա­գի­ծը ինձ ա­մենևին չէր զար­մաց­նում ու զայ­րաց­նում, ա­վե­լին, ես նրան սի­րում եմ իր հա­խուռն ու խենթ պա­հե­րին, ա­սես ինչ-ինչ նմա­նու­թյուն­ներ տես­նե­լով իմ և նրա միջև: Մի­գու­ցե հենց դա է իմ ան­չափ հան­դուր­ժո­ղա­կա­նու­թյան պատ­ճա­ռը նրա նկատ­մամբ: Իսկ նա վհու­կի նման ա­նի­ծեց, չան­չեց՝ չռե­լով ջղուտ մատ­նե­րը և հետևիցս մի խոր­խա­խառն գունդ թքեց, ոնց որ պա­ժառ­նի շլան­գից հոր­դա­ցող փր­փուր:
- Թյու, քո նա­մու­սին, ան­դաս­տիա­րակ խե­լառ ան­տեր…
Նե­րում եմ, մեծ կնիկ է: Չնա­յած ջա­հել վախտն էլ մի բան չէր, բայց հի­մա լրիվ է ցն­դել: Տղա­մար­դուց բեշ­բե­թար ա­նա­մոթ քֆուր­ներ է տա­լիս, մարդ որ չե­ղավ, հաս­ցեա­տե­րը ա­լամ աշ­խար­հի բնակ­չու­թյունն է՝ մեր ու մա­նուկ, մե­ծից փոքր՝ անց­նում է թա­մամ աշ­խար­հի վրա­յով՝ հաշ­վի չառ­նե­լով ոչ ազ­գա­յին, ոչ կրո­նա­կան ու ռա­սա­յա­կան խտ­րա­կա­նու­թյուն, ընդ ո­րում, տի­րա­պե­տում է հայ­հո­յանք­նե­րի և ա­նեծք­նե­րի աշ­խար­հի տար­բեր, հատ­կա­պես կով­կա­սյան ըն­տա­նի­քի լե­զու­նե­րով: Պատ­րաստ է ա­մե­նա­բիրտ բռ­նու­թյուն­ներ գոր­ծադ­րել տղա­մարդ­կանց հան­դեպ… Տես­նես ի՞նչ ե­ղավ Սու­րե­նյան­ցի Սա­լո­մեն ու եր­կաթգ­ծի կա­յա­րա­նի հրա­պա­րա­կի էն թու­րը ձե­ռին ձիա­վո­րի ար­ձա­նը մեր դպ­րո­ցի ֆիզ­կուլտ դահ­լի­ճում ցու­ցադ­րե­լու գոր­ծըն­թա­ցը…
Պաղ-պաղ մե­գի հետ փչում էր քա­մին, քշում էր տա­նում տերևը դե­ղին…
Ե­կող տա­րի տա­սը մի­լիոն ծառ ենք տն­կե­լու: Եվ քա­նի որ բնակ­լի­մա­յա­կան տե­ղա­շար­ժե­րը հա­ճախ ա­ռանց վա­ղօ­րոք ի­րա­զեկ­ման անս­պա­սե­լիո­րեն խախ­տում են պե­տու­թյուն­նե­րի ֆի­զի­կա­կան սահ­ման­նե­րը, հի՜, հի՜, հի՜, մենք նա­խա­տե­սում ենք ծա­ռա­տունկ կազ­մա­կեր­պել նաև տա­րա­ծաշր­ջա­նի մյուս եր­կր­նե­րում, որ­պես­զի պատ­շա­ճո­րեն ա­պա­հով­վի ընդ­հա­նուր մթ­նո­լոր­տա­յին ջեր­մաս­տի­ճա­նի բարձ­րաց­ման դեմ հա­մաշ­խար­հա­յին պայ­քա­րի բու­սա­բա­նա­կան հատ­վա­ծի ընդ­գր­կու­մը: Ծա­ռա­տուն­կը` մե­զա­նից, խնամ­քը` ձե­զա­նից: Այժմ փո­խըմբ­ռն­ման պայ­ման­նե­րում ըն­թա­նում են բա­նակ­ցու­թյուն­ներ: Իմ ու քո­նը սահ­մա­նա­զա­տե­լու ժա­մա­նակ­ներն ան­ցյա­լում են, բնու­թյան բո­լոր պարգևնե­րը հա­մա­մարդ­կա­յին են, ա­ռանց վի­զա­յի՝ բաց սահ­ման­նե­րի տրա­մա­բա­նու­թյամբ: Մո­լո­րա­կին պա­տու­հա­սած հր­դեհ­նե­րի պատ­ճա­ռով հրո ճա­րակ են դար­ձել մի­լիո­նա­վոր ծա­ռեր, ցու­նա­մի­նե­րի պատ­ճա­ռով ջրի տակ են մնա­ցել ան­տառ­ներ, և մենք կար­միր խա­չի, կար­միր մա­հի­կի, կար­միր դրո­շի, նաև բնա­պահ­պան կա­մա­վո­րա­կան­նե­րի ու­ժե­րը միա­վո­րե­լով խա­ղա­ղա­րար ու­ժեր կու­ղար­կենք նաև մեր մայր ցա­մա­քի բո­լոր թեժ կե­տե­րը: Մեր երկ­րում նա­խա­տե­սում ենք ա­մեն ծա­ռի վրա տե­ղադ­րել մե­կա­կան թռչ­նա­բույն՝ «Թռչ­նոց բույն» ծրագ­րի շր­ջա­նակ­նե­րում, ո­րը հա­վա­նու­թյան է ար­ժա­նա­ցել, թեև ա­ռանձ­նա­պես աչ­քիս լույ­սը չի՝ Վե­նե­տի­կի հանձ­նա­ժո­ղո­վի կող­մից, իսկ «ֆորբ­սի» սոց­հար­ցում­նե­րի հա­մա­ձայն այդ մտահ­ղա­ցու­մը ա­ռա­ջին տեղն է գրա­վում աշ­խար­հում: Մի դի­տո­ղու­թյուն ու­նեն միայն, տն­կի­նե­րը ջրել և ար­գե­լել, որ հո­տած կկուն բույ­նը փո­խե­լու պատր­վա­կով աչք տն­կի խեղճ ճնճ­ղուկ­նե­րի տնե­րի վրա: Այդ նպա­տա­կով ան­տա­ռա­պահ­նե­րին անվ­ճար կտ­րա­մադր­վեն պար­սա­տիկ­ներ՝ ի­րենց հա­մա­չափ քա­րա­պա­շա­րով: Սրա­նով մենք զարկ կտանք մեր երկ­րում տն­կի­նե­րի տն­տե­սու­թյան զար­գաց­մա­նը և կա­րող ենք հա­վակ­նել ամ­բողջ տա­րա­ծաշր­ջա­նում՝ Մեր­ձա­վո­րից մինչև Հե­ռա­վոր Արևելք այդ ո­լոր­տում գլ­խա­վոր ներդ­րո­ղի դե­րա­կա­տա­րու­թյա­նը: Ինչևէ: Ինք­նա­գոր­ծու­նեու­թյու­նը խս­տիվ ար­գել­ված է՝ ստեղծ­վել են նա­խագ­ծա-նա­խա­հաշ­վա­յին ծա­ռա­յու­թյուն­ներ, չա­փագր­ման և գնա­գո­յաց­ման կա­ռույց­ներ, կբաց­վեն նաև նոր աշ­խա­տա­տե­ղեր, յու­րա­քան­չյուր մար­զում հա­մա­պա­տաս­խա­նա­բար կլի­նեն մեկ և ա­վե­լի սե­նյա­կա­նոց բնե­րի պատ­րաստ­ման և տե­ղադր­ման ար­հես­տա­նոց­ներ, ո­րոնց հաս­ցե­նե­րը ա­ռա­ջի­կա­յում մատ­չե­լի կլի­նեն մեր կայ­քէ­ջում: Սրա­նով մենք զարկ կտանք ժո­ղովր­դա­կան ար­հեստ­նե­րի զար­գաց­մա­նը՝ բրու­տա­գոր­ծու­թյուն, թա­ղի­քա­գոր­ծու­թյուն, դարբ­նու­թյուն և այլն, կազ­դա­րա­րենք բնա­կա­րա­նա­շի­նու­թյա­նը և բնա­պահ­պա­նու­թյա­նը վե­րա­բե­րող մեր նա­խընտ­րա­կան խոս­տում­նե­րի կա­տար­ման լիա­կա­տար և վերջ­նա­կան ա­վար­տը:
«Ժո­ղո­վուր­դը մտա­ծում է, թե սա­տա­նա­նե­րի խմ­բա­վո­րում է եր­կն­քից ի­ջել ու կոր­ծա­նում է ա­մեն ինչ՝ փո­խա­րե­նը ո­չինչ չս­տեղ­ծե­լով, - ներ­քին ձայնս դար­ձյալ գլուխ բարձ­րաց­րեց: - Դուք ձեզ երևա­կա­յում եք որ­պես ա­մե­նափր­կիչ երկ­նա­յին պարգև, ո­րը մեծ ա­ռա­քե­լու­թյուն է ի­րա­կա­նաց­նում երկ­րի վրա, մինչ­դեռ մեծ մասդ տա­ռա­պում է ան­լիար­ժե­քու­թյան բար­դույ­թով, ո­րից ծնունդ են առ­նում ան­հար­կի ինք­նավս­տա­հու­թյու­նը, ներ­քին չա­րու­թյունն ու վրեժխ­նդ­րու­թյու­նը, բայց ու՛մ նկատ­մամբ: Ի­հար­կե, բո­լոր նրանց, ով­քեր չեն կի­սում ի­րենց մտ­քերն ու գա­ղա­փար­նե­րը: Այ­սինքն, ժո­ղովր­դի գի­տա­կից խա­վի»:
«Դու ոնց որ թե լրիվ շեղ­վել ես կյան­քի խոս­քից ու ճշ­մա­րիտ ու­ղուց: Տե­ղը չես բե­րու՞մ, սա­տա­նի ճուտ: Քա­նի՞ ան­գամ զգու­շաց­նեմ, որ քիթդ չխո­թես քեզ չվե­րա­բե­րող հար­ցե­րի մեջ… Էն­պես ես ա­նե­լու, որ գցեմ ոտ­քե­րիս տակ ու էն­քան կա­տո­կեմ, որ վրադ սաղ տեղ չմ­նա…»:
«Ո­րով­հետև տգետ ու հա­վակ­նոտ ես… Միշտ էն եր­րորդ աչ­քիդ ա­ռաջ ու­նե­ցիր պատ­մու­թյան փոր­ձը: Երբ Ֆրան­սիա­կան հե­ղա­փո­խու­թյան ա­ռաջ­նորդ Մաք­սի­մի­լիան Ռո­բես­պիե­րը կա­ռափ­նա­րան էր ու­ղար­կում Լյու­դո­վի­կոս XVI-ին և թա­գու­հի Ան­տուա­նե­տին, ժո­ղո­վուր­դը հիա­ցած ծա­փա­հա­րում և ող­ջու­նում էր նրան: Իսկ հե­տո, երբ Ռո­բես­պիե­րը կորց­րեց իշ­խա­նա­կան լծակ­նե­րը, նրան գլ­խա­տե­ցին: Նույն ամ­բոխն իր ե­րեկ­վա պաշ­տե­լի հե­րո­սին հայ­հո­յան­քով և նզով­քով ու­ղե­կցեց դե­պի գի­լիո­տին»:
«Չք­վիր և այլևս աչ­քիս չերևաս, թե չէ կգոր­ծու­ղեմ ԱԱԾ նկու­ղի ճա­ղե­րի հետևում ցմահ անց­կաց­նե­լու չվաս­տա­կած հան­գիստդ…»:
Ի՜նչ դժ­վար է էս սուտ ու փուչ ճշ­մար­տա­խոս­նե­րի հետ: Սրանց թվում է, թե մենք տխ­մար ենք, իսկ ի­րենք` բա­նի­մաց, ի­րենք մար­դա­սեր՝ մենք մար­դա­տյաց, ի­րենք բա­րի՝ մենք չար, ի­րենք գի­տուն՝ մենք տգետ, ի­րենք հայ­րե­նա­պաշտ՝ մենք ան­հայ­րե­նիք ու ազ­գա­դավ ենք, ի­րենք փոր­ձա­ռու՝ մենք ան­փորձ, ի­րենք ծրա­գիր ու­նեն, մենք ան­հե­թեթ ենք… Հո­ղերս ձեր միա­միտ գլ­խին: Ի՛նչ եք ու­զում էս աշ­խար­հից ձեր աշ­խարհ գա­լով՝ ոչ մեկդ ո­չինչ չգի­տի: Այդ­պի­սի­նե­րի նկատ­մամբ հար­կա­վոր է խիստ հս­կո­ղու­թյուն սահ­մա­նել: Այն, ինչ ես եմ հանձ­նա­րա­րում, ու­րեմն, օ­րեն­քը դա է, ջար­դեք, փշ­րեք, ա­հա­բե­կեք, մի ըն­կր­կեք ոչ մե­կի և ոչն­չի ա­ռաջ: Ւն­չի՞ մա­սին է խոս­քը, ես եմ օ­րեն­քը: Ես և Սկիզբն եմ, և Վախ­ճա­նը: Տեր եմ բո­լոր խն­դիր­նե­րին, գոր­ծի ան­ցեք և ան­վե­րա­պա­հո­րեն կա­տա­րեք ձեր գե­րա­գույն գլ­խա­վոր հրա­մա­նա­տա­րի հանձ­նա­րա­րու­թյուն­նե­րը… Ե­թե հա­սա­րա­կա­կան, նույ­նիսկ ֆի­զի­կա­կան բա­խում­նե­րը քա­ղա­քա­ցիա­կան հա­սա­րա­կու­թյան կա­մար­տա­հայ­տու­թյունն են, ա­պա ին­չու ոչ, հա­մար­ձա­կո­րեն ըն­դա­ռաջ գնա­ցեք դրանց: Չէ՞ որ հենց այդ ժա­մա­նակ են ծն­վում ա­ռա­ջըն­թա­ցի հա­մար չա­փա­զանց մեծ նշա­նա­կու­թյուն ու­նե­ցող նոր գա­ղա­փար­նե­րը:
Դա­վիթ ՄԿՐ ՍԱՐԳ­ՍՅԱ­Ն
Դիտվել է՝ 4038

Մեկնաբանություններ