Մխիթար վարդապետ Գոշը ոչ միայն դատաստաններ ու առակներ է գրել, այլև աղոթքներ։ Պահպանվել է դրանցից միայն 3-4-ը, իսկ նրա հեղինակած աղոթքների ժողովածուն պարունակող միակ ցուցակագրված մատյանը 19-րդ դարի վերջեր կամ 20-րդ դարի սկզբներին «կորել է»։ Ինձ մի՛ հարցրեք՝ ինչպես թե կորել է, ինչու՞ է կորել, ինչպե՞ս է կորել։

Հայաստանն ու Արցախը միասին հզորանում էին, տարածաշրջանում ազդեցիկ գործոն էին դառնում։ Քայլ առ քայլ գնում էին ավելի հզորացման։ Հաշվի առնելով մեր ազգային ու կրոնական համախմբումը նաև սփյուռքում, հեռու չէր այն օրը, երբ սկսելու էինք վերածվել ցանցային կայսերության։

Լատվիան հաբռգել և սրընթաց գնում է բանդերականների ճանապարհով, այսինքն՝ նահատակման և պետության փակման: Մինչև սույն հզոր ազգին ավանսով ողորմի տալն ասեմ, որ Միացյալ Նահանգները, որը երբեք չի շեղվում թիրախից, երբեք չի հրաժարվում նպատակից, ամեն ինչ կանի, ինչ էլ լինի, իր շահերն իրականացնելու համար, կարծես ագոնիայի մեջ է, սկսել է շտապել. դեռ բանդերականների միսը չի վերջացել, որը նրանց համար խոզի մսի արժեք ունի, բայց ռուսների համար արդեն արագացված տեմպերով պատրաստում են ևս չորս տեսակի բավական որակյալ միս՝ լեհերինը, չեխերինը, լիտվացիներինը, էստոնացիներինը և լատվիացիներինը:

Անցած շաբաթ Վարդան Օսկանյանը բովանդակային ու լուրջ առաջարկ արեց: Նա, հիմնվելով միջազգային նախադեպային իրավունքի վրա, պնդում է, որ անհրաժեշտ է բանակցային գործընթացում ներառել Արցախի ինքնավարության հարցը (որն իրապես ընկալելի կլինի միջազգային հանրության համար, քանի որ ԼՂԻմ-ն ունեցել է այդպիսի ինքնավարություն), որը, Ադրբեջանի կողմից մերժվելու պարագայում, ավտոմատ հանգեցնելու է արտաքին ինքնավարության հարցի բարձրացմանը (Հայաստանին միանալու եղանակով):

Մինչև վերջերս Հայաստանն իրավամբ կովկասյան վագրի համբավ ուներ։ Որովհետև կովկասյան մյուս խոշոր ժողովուրդներն հետանկախական շրջանում արդեն պարտվել էին` չեչենները , վրացիները , ադրբեջանցիները:

Վերջերս հաճախ եմ լսում, թե ակադեմիական խոսքը ճիշտ չէ, պետք է իրերը կոչել իրենց անուններով և արտահայտվել շարքային մարդուն «հասկանալի» լեզվով՝ պատասխանելով իր իսկ ոճով։

Թշնամուն չեմ սիրում օրինակ բերել, բայց հանգամանքների բերումով ստիպված եմ, քանի որ Հայաստանը շուտով (մոտակա երկու-երեք տարվա ընթացքում) ստիպված է լինելու խաղաղության կամ, ավելի ճիշտ, վերջնական կործանման պայմանագիր ստորագրել:

Արցախի մի մասը ադրբեջանական զինված ուժերի վերահսկողության տակ է, մյուս մասում ՝ ռուսների շնորհիվ, դեռ ապրում են հայեր։

2-3 ամիս առաջ օրակարգ բերվեց հայ-ադրբեջանական սահմանը ԽՍՀՄ 1975 թ. քարտեզներով սահմանազատելու նախագիծը, որը հայտնի երկրի, նույնքան հայտնի հիմնարկի գործակալները սուր քննադատության ենթարկեցին:

Կլինի ԱՄՆ-ի դեսպան, թե այլ երկրի մեկ այլ ռանգի չինովնիկ՝ Արցախի ադրբեջանական լինելու մասին բոլոր հայտարարություններն անընդունելի են։