Եվ այսպես, հունվարի 1-ից Արցախն արդեն պաշտոնապես գոյություն չի ունենա: Այս ամբողջ տոնական աղմկարարությունը, հրապարակի շքեղ տոնահանդեսը, վարչապետի կողակցի փնթի միջոցառումը Ազգային պատկերասրահի դահլիճում, իր՝ վարչապետի կայծկլտուն, ուրախ, կատակախառն խոսքն ու զրույցը կառավարությունում, փաստում են մի բան՝ եղածը լիովին գոհացնում է Նիկոլին ու թիմակիցներին, և օր առաջ են ցանկանում պաշտոնապես տոնել Արցախ-գլխացավանքը թոթափելու բաղձալի պահը:

Մսավաճառների վրա դրված պահանջներն ինչ-որ տեղ անտրամաբանական են: Երեկ սննդի անվտանգության աշխատակիցների ստուգայցն եմ դիտում Հ1-ով. տեսուչը մսավաճառի վրա ակտ է գրում, որովհետև մսի վրա կնիք չկա: Նա էլ բացատրում է, որ այս մի բուդը կիսել և վաճառել է, և կնիքը մնացել է այն մյուս հատվածւ վրա:

Աշխարհի համարյա բոլոր երկրները որոշ չափով կախվածություն ունեն ուրիշներից։ Եթե Գերմանիայի, Իսպանիայի նման երկրները կախվածություն ունեն, իհարկե Հայաստանի նման երկիրն էլ կունենա։ Նույնիսկ Ավստրալիան, որ ամեն ինչից հեռու է` կախվածություն ունի, անկախ չի։

Տեսնելով երկրում տիրող էսօրվա մառազմ (ավելի շատ՝ շվայտ) իրավիճակը՝ անկախ ինձանից հիշում եմ 1920 թիվը․ էն ժամանակ էլ էր նույնը. թուրքը շարժվում էր Կարս, մի ոտքով մտնում Ալեքսանդրապոլ, զուգահեռաբար Երևանում պարբերաբար ինչ-որ տոնակատարությունների մեջ էին ու հա բանկետներ էին անում՝հարբում, ցխվում: Անընդհատ տոնում էին ու սինխրոն տարածք կորցնում՝ նույն անտարբերությունը, ոնց որ էսօր։

Ընդամենը ամիսներ առաջ ԱՄՆ-ը ռուս-ուկրաինական պատերազմի մասով ՈՒկրաինային ասում էր՝ կօգնենք ձեզ այնքան, ինչքան դա տևի՝ դրա անհրաժեշտությունը լինի (բառացի՝ as long as it takes).

Վերջին անկախ թագավորի զինանշանները հենց այնպես չեն գողացել:

2009-ից սկսած՝ խիստ արևմտամետ ՀԿ-ական աշխատակիցների մի մեծ խումբ առավոտից երեկո, տարբեր իշխանավորների աջակցությամբ, գիտությամբ, թողտվությամբ ու իմացությամբ, հայ հասարակությանը «պատրաստում էին խաղաղության»` դրա մասին միջազգային մամուլում հոդվածներ տպելով և ուղեղների լվացման սեմինարներ կազմակերպելով:

Տավուշի մարզի հանրակրթական 76 դպրոցներում ընդհանուր առմամբ աշխատում է 1830 ուսուցիչ և ուսուցչի օգնական։

Ընտանեական թերթը ծանր է տարել Artak Zakaryan-ի գրառումը առ այն, որ «Մեր պետությունն այժմ գտնվում է պատմական այնպիսի կրախի առջև, որին անհրաժեշտ է միայն համազգային նոր զարթոնք, վերածնունդ, ռևանշ: Այլապես բախտորոշ գեոպոլիտիկ քամիները խորտակման են տանելու հայկական պետականության նավակը (Սերժ Սարգսյանի թողած ինքնավստահ զարգացող երկրից վերածվել ենք բախտի քմահաճույքով ալեկոծ ճոճվող ու այս ու այնկողմ բախվող նավակի)», և փորձել ինչ-որ անիմաստ հակադարձումներ անել...

Կապիտուլյացիայի ակտով Երրորդ Հանրապետության շռնդալից փլուզումը, կարծես թե, բոլոր գանգատուփերին չի հասել։