Երեկ մի քանի դիտարկմամբ անդրադարձա Նիկոլայի հերթական բլթոցներին, որոնք արդեն մի քանի օր է՝ դարձել են լայն քննարկումների առարկա, սակայն էն քվազիօրակարգը, որ նա փորձում է փաթաթել բոլորիս վզին՝ պնդելով, թե մեր Անկախության հռչակագիրը, Սահմանադրությունը, հիմն ու գերբը չեն համապատասխանում արդի իրականությանը ու չեն սպասարկում ՀՀ շահերը, դասական մուտիլովշիկություն է, պրիմիտիվ հակազգային վիժվածքաբանություն։

Իհարկե, Բաքվի հպատակը հիմա մեզ վախեցնելու է, որ եթե կողմ չլինենք հնարավոր սահմանադրության փոփոխությանը, ապա Ադրբեջանը պատերազմ կհայտարարի։ Սրանում կասկած չկա, բայց այդ դեպքում ո՞ւմ է պետք ինքնիշխան խաղալը, եթե քո երկրում քո թշնամին պետք է որոշի, թե դու ինչ սահմանադրություն պետք է ունենաս։ Էստեղ ինքնիշխանության մասին հեքիաթները այլևս անիմաստ են, որովհետև ինքնիշխանն ինքն է որոշում ինչ օրենք ունենալ և որը չունենալ։

Մինչ մենք մեղադրում ենք ազերուն և անատոլիական թուրքին մեր մշակութային ժառանգության նկատմամբ բարբարոսական ակտի համար, մեր կոթողները պղծելու, մեր նկատմամբ «կարմիր ցեղասպանություն» իրագործելուց հետո նաև «սպիտակ ցեղասպանություն» իրագործելու մեջ, մեր մեջ, մեր երկրում ապրում են այնպիսի «հակամարդ»-եր, ովքեր նույն բարբարոսական ակտը կատարում են Հայրենական պատերազմի, իսկ ավելի կոնկրետ՝ «Պաշարված Լենինգրադի երեխաներին» հուշարձանի նկատմամբ։

Մեզ առաջիկայում «պատմական նոր իրողություններ» պարտադրելիս կիրառելու են հին, փորձված նարատիվները, և մենք պատրաստվում ենք դիմակայել դարձյալ հին մեթոդներով, որոնք ոչ մի արդյունք չեն տալիս։ Հանրային առողջացման և կոնսոլիդացիոն տրամադրությունների դեմն առնող առանցքային թակարդը նախկինի ու ներկայի կռիվն է, ու նաև դրա մի տարատեսակը՝ «ներնախկինականը»։

Ստացվում է այս իշխանությունների անձեռնահասության, թերացումների, ձախողումների, վատ աշխատանքի, պատերազմի, Արցախը նվիրելու, երկրակործան գործողությունների համար բոլորը մեղավոր են, բոլորին կարելի է մեղադրել, ըստ անհրաժեշտության մեղադրյալ դարձնել, մեղավոր համարել, դատապարտել, դատափետել, բայց ոչ երբեք իրենց ու իրենց կամակատարներին:

Պատմությունն անվերջ կեղծելով ու դրա համար անպատիժ մնալով, ստի հենքի վրա երկիր դառնալով ու ազգություն ձեռք բերելով՝ ադրբեջանցիները հիմա էլ թիրախավորել են լեգենդար հետախույզ Գևորգ Վարդանյանին` ամեն կերպ նսեմացնելով նրա բացառիկ դերակատարությունը «Թեհրան-43» կոնֆերանսում Մեծ եռյակի անվտանգությունն ապահովելու, գերմանական հետախուզության քայլերը վնասազերծելու գործում:

Այսպիսի մի արտահայտություն է պտտվում, թե իբր Օտտո Բիսմարկն է դեռ ասել, որ Ռուսաստանի հետ ինչ-որ բան պայմանավորվելը որևէ արժեք չունի, և որ ռուսների հետ կնքած պայմանագրերն անգամ չունեն այն թղթի արժեքը, որոնց վրա դրանք ստորագրվել են։

Շնորհավոր քո ու քո պաշտելի Բանակի տոնը, որը իսկական խաղաղություն էր պարտադրում թշնամուն` անգամ սեփական արյան գնով։

Կրթության իմաստը չըմբռնածները խոսում են իբր մեր չկրթված լինելու մասին։ Անգաղափարները գոռում են գաղափարախոսության բացակայության մասին։ Հիմա էլ անհայրենիք ու պետության իմաստը չհասկացածները սկսել են խոսել հայրենիքի ու պետության տարբերությունների մասին։

«Ազգայնական», «քաղաքական հալածյալ» ներկայացող մեկը, շա՜տ լուրջ «փիլիսոփայել էր, թե Տիգրան Մեծը հայոց առաջին ու վերջին կայսրն է, և նրա ստեղծած կայսրությունը միանգամայն խորթ էր հայի հոգուն ու մտածելակերպին: