ՀՀ կառավարություն կոչված խունտան այսօր (26.10.2023 թ.-irates.am) տարածել է մի քարտեզ հրավիրատոմս, որով իբր թե «խաղաղության խաչմերուկ» նախաձեռնությամբ է հանդես գալիս։

Այո, Հայաստանը, ոչ թե «Խաղաղության խաչմերուկ», այլ «տռասի պուտանկա» է դարձվում։

Հայկական մռութներով եվրոպամետները հեռու են արևմտյան, քրիստոնեական արժեքներից:

Պետականության կայացման հետ կապված պրոբլեմների լաբիրինթոսում մերոնց և ոչ միայն մերոնց համար շատ կարևոր է սթափվել և դուրս գալ ինքնախաբեության թակարդից և ցանկությունը իրականության հետ շփոթելուց առաջացող թյուրիմացություններից։

Արցախցիների վերադարձի հարցը միանշանակ պատասխան չունի, և պետք չէ անվերապահորեն խոսել դրա շահավետության մասին: Եթե այս ողջ էպոպեան սահմանափակվելու է սոսկ մի քանի հազար ճարահատյալ արցախցիների վերադարձով, որոնք անխուսափելիորեն վերածվելու են իտեգրացիոն պատանդների, ինչի դիմաց ադրբեջանական կողմն արդեն «լեգիտիմ» իրավունք է ձեռք բերելու տասնապատիկ անգամ ավելի «փախստականներով» բնակեցնելու՝ սկզբի համար Սյունիքը և ստանալու Նախիջևանն իրենց կապող առնվազն 4 ճանապարհ և այլն, իսկ մյուս արցախցիները «սեփական կամքով» (հիշեք բռնագաղթից հետո Արցախ այցելած ՄԱԿ-ի դիտորդական առաքելության նենգ եզրակացությունը) այդպես էլ զրկված կլինեն իրենց տներից ու կայքից, ապա ինքերդ գնահատեք իրավիճակը:

Մի քանի օրում Արցախի հայաթափմանը նախորդել է ինն ամսվա շրջափակման փուլը, որը մեր պետականության ամենամութ, ամենաստվերային պրոցեսների փուլն է։ Այդ փուլից շատ բաներ գաղտնի են, շատ բաներ՝ անհասկանալի, դրանք գուցե հետագայում կբացահայտվեն, շատ բաներ գուցե մնան պատմության գերեզմանում, բայց կան նաև ակնհայտ փաստեր, կա հրապարակային վերլուծության համար անհրաժեշտ բազա։

Մարդիկ տարիներով երկիրը կեղեքել են, զբաղվել են գանձագողությամբ, Նիկոլին (ԱԱԾ վերահսկողության տակ գործող ստահակ) իշխանության են բերել ու հիմա մի քանի միլիոն դոլար (գողոնի չնչին մաս) դրել են լրագրողների, կուսակցական ջոջերի, հազարավոր ֆեյքերի վրա, վերլուծաբանների վրա, որպեսզի վերջիններս հանրային կարծիք ձևավորեն, թե երկիրը չի թալանվել, և որ Նիկոլին իրենք չեն բերել իշխանության:

Իշխանության կալանավորած որևէ դեմք, գործիչ պատահական չի, յուրաքանչյուրն անկախ քաղաքական քաշից, սրանց համար սիմվոլիզմ է պարունակում:

Գիտե՞ք կրկնակի ցավը որն է. որ մենք նախ դավաճանել, պարտվել ենք ինքներս մեզ և հետո նոր՝ պարտվել ենք ոչ թե ուժեղ ու մեզ գերազանցող հակառակորդի, արժանի առաջնորդի ու ստրատեգի, այլ հոգեբանական մի շարք բարդույթներով, չինքնահաստատված, «աբիժնիկ» մի լակոտի: