Հասարակական բնականությունը

Արցախյան «բլիցկրիգով» ոգեշնչված, Բաքվի արնածարավ բռնակալը նորանոր սպառնալիքներ է նետում Հայաստանի ու հայ ժողովրդի հասցեին: Դա անում է ավելի ու ավելի լկտի և սանձարձակ ձևով, ասես իր դեմ ոչ պետություն է ու ժողվուրդ՝ հին պատմությամբ ու քաղաքակրթական ուրույն նկարագրով, այլ՝ թափառական մի ցեղախումբ, որ հանկարծ հայտնվել է իր ճանապարհին: Սպառնում է՝ առանց նայելու աջ ու ձախ, անկասկած համոզմունքով, որ իրեն ոչ ոք չի պատժի ագրեսիվ կեցվածքի ու գործողությունների համար:

Գիտակից հայերը հիանալի գիտեն, թե այդ ամենի պատճառը որտեղ է արմատակալած, և ով պետք է առաջնահերթ պատասխանատվություն կրի գոյաբանական այս ճգնաժամի համար:

Գերագույն պատասխանատուն և նրա գործակիցները, այո՛, բազմած են ՀՀ կառավարական վերին սենյակներում, և միայն նրանց վտարումով է հնարավոր Հայաստանին շնորհել նոր կամք, ուժ ու հեռանկար:

Բայց ինչպե՞ս հեռացնել իշխող ազգադավներին՝ ահա գլխավոր հարցը, որով տարակուսած միմյանց են դիմում նույն գիտակից մարդիկ: Ասես հայտնվել ենք մի կախարդական շրջանում. քաղաքացիների մեծ մասը հիմնավորապես դժգոհ է իշխող վարչախմբի վարած անճարակ քաղաքականությունից, բայց նրան հեռացնելու համար պատրաստ չէ իր բաժին ներդրումը կատարել:

Ինչպե՞ս վարվել այդ դեպքում:

Ես իմ պատկերացումներն ունեմ այդ թեմայով: Սակայն ավելի անկեղծորեն կասեմ` գրողը տանի՛, ախր դա գրողի իմանալիքն ու գործը չէ, դրա համար բազում կազմակերպություններ ու արհեստավարժ գործիչ-փորձագետներ կան: Այդ նրանք են պարտավոր պարզել, թե ինչպես պետք է արագ ու նպատակային ձևով հեռացնել իշխող թայֆային: Իհարկե, տարբեր անհատների կողմից առանձին առաջարկություններ ստեպ-ստեպ հրապարակվում են այդ խնդրով, բայց լիարժեք գործողություններ չեն հետևում դրանց: Նշանակում է՝ ինչ- որ աղետալի բան է տեղի ունենում մեր հանրության ներսում:

Բայց ի՞նչ, ասե՛ք…

Ես անվերապահորեն գիտեմ մի բան. Հայաստանում կենսական պահանջի վերածված իշխանափոխությունը հնարավոր է հիմա կամ վաղը, որովհետեւ դա, իրոք, չափազանաց կենսական հարց է, իսկ նմանատիպ հարցերը, եթե ոչ լիովին կշռադատված ու կազմակերպված, ապա կարգավորվում են առնվազն հախուռն ու բնական եղանակով:

Տա՛ Աստված, որ ամեն ինչ կատարվի խաղաղ ու անցնցում ճանապարհով, ուղղակի ականատեսը լինենք այն բանի, թե ինչպես են այս կործանիչ իշխանավորները հապճեպ հեռանում իրենց առանձնասենյակներից առանձնատներից: Դա ամենաբնական գործընթացը կլիներ:

Ես հավատում եմ մարդկային ու հասարակական բնականություն կոչվածին:

Հրանտ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ