Ընտրությունների գնացող կուսակցություններն այսօր տքնաջան աշխատում են իրենց կարգախոսների վրա:
Թվում է` ի՞նչ կա որ, մանրուք է, մի բան գրի, պրծի: Ասենք` «Մեր գործը մեր խոսքն է», չէ, խառնեցինք` «Մեր խոսքն է մեր գործը», ու նետիր «ձորը»:
Բայց էդպես չէ: Որովհետև ի սկզբանե էր բառը: Գիրը: Իսկ գիրը կենդանի է ու ճակատագիր է բերում:
Զահլա չտանենք, գրի-կարգախոսի մեջ պետք է լինի աշխատող սիմվոլ: Հլը նայեք ամերիկյան, անգլոսաքսոնական «նշան-կարգախոսները»` սկսած «լուչեզարնայա դելտայից» մինչև եսիմ ուր: Նույնը` ռուսական մոտեցումների և ընտրություն-կարգախոսների դեպքում. ողջը խոսող-աշխատող նշանային համակարգ է, որ քսանհինգերորդ կադրի (երբ նկարվում-դրվում է ֆիլմի տակ, ապա` մոնտաժվում) ուժով ենթագիտակցության վրա ազդում, անտեսանելիորեն իրենով է անում:
Եվ ուրեմն, որքան տեղեկացված ենք, ՀՀԿ-ում այս անգամ բավականին հետաքրքիր կարգախոս է կիրառվելու. «Հավատանք, որ փոխենք»:
Չգիտենք` «Առաջ, Հայաստանը» զուգահեռ «գործելո՞ւ» է որպես նշանային համակարգ, թե՞ ոչ, սակայն «Հավատանք, որ փոխենք»-ն արդեն իսկ հետաքրքիր է:
Ասինք` համաշխարհային քաղաքական-տնտեսական փիլիսոփայության և պրակտիկայի մեջ ամեն ինչի տակ անպայմանորեն պետք է լինի սիմվոլը, այն է` հավատքը (եթե շատ եք ուզում, ավելացրեք` միստիկան), որովհետև սկզբունքը մեկն է` մեծ գործեր ձեռնարկելիս պետք է բռնադատել երկնի արքայությունը, այն իջեցնել երկրի վրա` անհնարը դարձնելով հնարավոր:
Հիմա չգիտենք` մտածվե՞լ է այդ մասին ՀՀԿ-ի կարգախոսի «մոմենտով», թե՞ ոչ. մենք մերն ասի՛նք:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ