Անդրանիկ Քոչարյանը հայտարարել է, որ 44-օրյա պատերազմի օրերին ԳՇ նախկին պետ Օնիկ Գասպարյանը «Իսկանդերի» կիրառման խայտառակ պլան է հաստատել։ Սա բավականին լուրջ մեղադրանք է ԳՇ նախկին պետին, և խոսվում է մի թեմայի մասին, որին խիստ սահմանափակ թվով անձինք են տիրապետում։
Ադրբեջանը բոլոր հնարավոր մեթոդներն օգտագործում է հայ ազգի ու պետության վրա հոգեբանական, քարոզչական ճնշումներ գործադրելու համար։ Դա տեղեկատվական պատերազմի մեջ կոչվում է «առավելագույնի ձգտումով լավագույնին հասնելու» տեխնոլոգիա։
Նույն մարդիկ՝ հուլիսի 1-ից առաջ. «Մեկ է, ամեն ինչ հանձնած ու ծախած է, իմաստ չկա պայքարելու Բերձորի համար, անտեղի նյարդեր եք քայքայում, էս ազգը դրան արժանի չի»:
Արևմտյան երկրները ինչ անբարոյականություն, ստորություն, տականքություն ասես սղացնում, ջրում, սաղացնում և ցրում են դեմոկրատիայի, մարդու իրավունքների, խոսքի ազատության, վեհ ու բարի նպատակների անվան տակ:
Այլևս չեմ դիտում՝ վիրավորական է և խիստ կանխատեսելի։ Գրեթե անխուսափելի։
Թշնամու դիրքորոշումներ, պատասխանատվությունից փախուստներ, մեղքի բաշխումներ, անհատական անվանարկումներ։
Աշխարհում չի եղել մի երկիր, որի ղեկավարը, քաղաքական ձախողումներից, ռազմական խոշոր պարտությունից, հսկայական տարածքներ կորցնելուց և բանակը ջլատելուց հետո, ոչ միայն կենդանի լինի կամ ազատության մեջ, այլ նաև շարունակի ցինիկ ասուլիսներ տալ:
Սիրիական հակամարտությանը Ռուսաստանի անսպասելի խառնվելուց հետո բոլորը և, առաջին հերթին, Թուրքիան, տեսան, որ ռուսական ապրելաձի և պայքարի հին ալգորիթմը մնում է ուժի մեջ։
Պատմությունը ցույց է տվել, որ սովորաբար, ռուսների մոտ անպատրաստության և անկազմակերպության նախնական շրջանին հետևում են պայքարի ավելի ու ավելի կատարելագործված ձևեր ու մոտեցումներ...