Հեռանում են մեկ-մեկ, զույգ-զույգ, ընտանիքներով ու գերդաստաններով: Հեռանում են տրտմաշուք, հուսալքված, խաբված, ընկճված, ահաբեկված, հայրենազուրկ, ունեզուրկ, զայրացած, կողոպտված, նսեմացած, անտեսված,- իրենց մի փոքր վերգտնելու, հեռավոր ափերում ապահով կեցություն գտնելու հույս ու փափագով:

Եվ դեռ նահապետական դաստիարակության տարիներին գյուղում տաբու է եղել. տղեկ երեխաներին մինչև որոշակի տարիքը օղի տալն արգելվել է։ Գինին չի արգելվել, երբեմն նաև խրախուսել են գինին օղուց գերադասողներին։

Վլադիմիր Վիսոցկու հայտնի երգի բառերից ավելի դիպուկ անհնար է բնութագրել ֆիանսական այն սրիկայությունները, պետականաքանդ խարդախությունները, որոնք տեղի են ունենում Հայաստանում:

Անցնող տարվա ընթացքում միակ դրականը, թերևս, որդուս հետ միասին սեփական տան առաջին քարը սեփական ձեռքով դնելու բերկրանքն էր։

Ի՞նչ անուն դնես այն տականքին, ով երեք ամսական ձագին տանում է ստերջացման, բժիկը չի ստերջացնում ու փոխանակ այդ ձագին հետ բերի մոր մոտ, տանում քաղաքից դուրս կորցնում է:

Վտանգի առումով սա դեռ ամենը չէ… Պարունակում է ներկանյութեր, որոնք կարող են բացասաբար ազդել երեխաների գործունեության և ուշադրության վրա:

Իհարկե, հասկանալի է, երբ մարդիկ իրենց սոցիալական էջերում տեղադրում են օդանավակայանում Հայաստան ներգաղթել ցանկացող հնդիկների նկարները և վրդովմունք ու զայրույթ արտահայտում, բայց հարկ է նաև, որ դրան զուգահեռ տեղադրվի Հայաստանից արտագաղթող, բայց սոցիալապես գերազանց ապահովված հայ օլիգարխիատի ու նրանց ընտանիքների նկարները` կրկին օդանավակայանից, մեկ էլ հարց բարձրացվի`գումարներն էլ են իրենց հետ «արտագաղթեցնու՞մ» (ՀՀ բանկերի նման), թե՞ ոչ:

Դեկտեմբերի 7-ին Ազգային ժողովի «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցության քարտուղար Արթուր Հովհաննիսյանն ԱԺ բարձր ամբիոնից մի քանի լրատվամիջոցի հասցեին իրեն թույլ է տվել հիմնազուրկ արտահայտություններ, որոնք ոչ միայն հարիր չեն ԱԺ պատգամավորին, այլև իրենց մեջ պարունակում են զրպարտության ու վիրավորանքի, ինչպես նաև Քրեական օրենսգրքով նախատեսված հանցակազմ:

Ի սկզբանե կապիտալն այնպես է բաժանվել, որ սոցիալական արդարության նշույլ անգամ չմնա երկրում։ Հետո կապիտալի վերաբաժանումը տարբեր իշխանությունների օրոք այնպես է կազմակերպվել, որպեսզի նոր էլիտայի ձևավորման հնարավորություն չլինի։ Որովհետև, եթե հավակնորդները չունեն տնտեսական հենարան, ինչքան էլ կարևոր լինի ազգային-պետական հարցը, գալու է մի պահ, որ կենցաղը թելադրելու է և ստիպելու է ուշադրությունը թեքել ֆինասական խնդիրների լուծման ուղղությամբ։