Հայաստանի Հանրապետության վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի այսօրվա մամլո ասուլիսում կատարված հայտարարությունը, որի մեջ նա վերահաստատել է իր պատրաստակամությունը՝ Արցախը ներառելու Ադրբեջանի կազմում, խիստ վրդովմունք ու զայրույթ է առաջ բերել Արցախի Հանրապետությունում։

Ես չեմ հիշում, որ Վիշիի կառավարության ասածը, Անրի Ֆիլիպ Պետենի ասածը պարտիզանները կամ Դը Գոլը այդքան լուրջ քննարկեին։

Բրյուսելյան հանդիպումը և դրան հետևած հայտարարությունները փաստում են, որ Արցախն Ադրբեջանին բռնակցելու, նրա ժողովրդի կամիքին հակառակ թշնամուն հանձնելու ծրագրերը արագ մոտենում են իրականացման փուլին, և Հայաստանի գործող իշխանությունը, գիտակցելով իր արագ անկում ապրող վարկանիշը, ծայրահեղ շտապում է այն ամեն գնով ավարտին հասցնել։

Արցախում պետնախարարի պաշտոնի շուրջ անառողջ իրավիճակ է ստեղծվել:

Շատ տարօրինակ է արձանագրել, որ օրեր առաջ Բրյուսելում, ԵՄ միջնորդությամբ տեղի ունեցած Փաշինյան-Ալիև հանդիպման և դրա արդյունքների վերաբերյալ Արցախի իշխանությունը արձագանքում է ոչ թե բանակցությունները խայտառակ կետի հասցրած, նշաձող իջեցրած, Ադրբեջանի կազմում արցախցիների իրավունքներ քննարկող Փաշինյանին, այլ Եվրոպական խորհրդի նախագահ Շառլ Միշելին:

Ինքնորոշման ճանապարհով գնալու որոշումն ու ծանրությունը 3 տասնամյակ առաջ ստանձնել է Արցախը ու շարժվել առաջ:

Ինչպե՞ս կասեցնել Արցախն Ադրբեջանին բռնակցելու, թշնամուն հանձնելու ծրագրերը։ Ի՞նչ քայլեր կարելի է առաջարկել հասարակությանը։

Երկար բարակ չեմ գրի, որովհետեւ վերջին օրերին մտածում էի ում համար գրեմ, և ում է հետաքրքրում, քանի որ Հայաստանում միայն ստամոքսի համար են մտածում. բոլորը քաղաքագետներ, տնտեսագետներ, ֆինասիստներ ու վերլուծաբաններ են:

Ի՞նչ վիճակ է հիմա Արցախում, ու ինչպիսի՞ն է արցախցիների դիմակայունությունը' իմունիտետը, թշնամու սադրանքների նկատմամբ։

Շուրջ երկու ամիս առաջ անդրադարձել էի արցախցիներ ՄԱՐԱՏ ՄԱՆԱՍՅԱՆԻ և ԼՈՒՍԻՆԵ ՄԻՐԶՈՅԱՆԻ բազմազավակ ընտանիքի խնդրին։ Շրջափակված Արցախում ապրում են մեր 120 000 հայրենակիցները, որոնցից յուրաքանչյուրի խնդիրը ամենքիս անձնական խնդիրը պիտի դիտարկվի։ Իսկ Արցախը արդեն 142 օր կանգնած է հումանիտար աղետի շեմին։ Իմ հոդվածի հերոսը` Մարատ Մանասյանը, Արցախյան երեք պատերազմների մասնակից է, ով անգամ առողջական խնդիրներ ունենալով ` շարունակում է կատարել կոչումով զինվորականի իր պարտքը ու ոչ մի օր չլքել սահմանը, որովհետև չի կարող դավաճանել իր մարտական ընկերների և մեր հազարավոր եղբայրների արյամբ սրբացած Հողը։ Նրա ընտանիքին թեկուզ մասնակի օգնություն ցուցաբերելը շատ կարևոր է, որպեսզի կարողանանք որդեգրել Արցախն ապրեցնելու ծրագիր, միավորել Արցախն ապրեցնելու համար պայքարող նվիրյալների խմբերին։ Արցախը համայն հայության կյանքի ճանապարհն է։ Մեկ անգամ ևս ընթերցողի ուշադրությանն եմ ներկայացնում նույն հրապարակումը, որտեղ մանրամասն ներկայացված է արցախցի հիշյալ ընտանիքի պատմությունը և այն սոցիալական խնդիրները, որին բախվել են բազմազավակ ծնողները։