Հայտնի բան է՝ շաղգամը հողից հանելու համար հարկավոր է պապ, տատ, թոռ, շուն, կատու և մուկ: Եթե սրանցից թեկուզ մեկը շարքում չեղավ՝ շաղգամը կմնա հողում այնքան, մինչև նեխի: Հիմա, հողատուին աթոռից պոկելու համար, սրանցից առկա է միայն պապը: Քաֆթառ ու անատամ պապը, որը ոչ մի կերպ չի կարողանում ողջ կազմը ապահովել: Ջադու տատը ամեն կոչի ժամանակ ֆշշացնում է ու ասում. ,,գնացե՛ք սահման,,: Գրանտակեր թոռան ուշքումիտքը նախկիններին կախելն է: Շունը աննպատակ հաչում է ու ավելի շատ՝ ռուսի վրա: Կատուն շարունակ պահանջում է ասել, թե շաղգամը հանելուց հետո ի՞նչ են դնելու տեղը: Իսկ մուկը ծրագիր է ուզում ու այդպես գլուխը պրծացնում:
Արդյունքում, մի ողջ ժողովրդի իր հազարամյա բնաշխարհից պոկելն ավելի հեշտ եղավ, քան հողատուին՝ աթոռից:
Կարո Վարդանյան