Օրինակ, խորհրդային տարիներին Հայաստանի և Ադրբեջանի սահմանային հարցերին վերջնական լուծում տրվեց 1928 թ.: Այդ ժամանակ Անդրկովկասյան դաշնության Բանվորների, գյուղացիների և կարմիր բանակայինների խորհուրդների գործադիր կոմիտեին կից ստեղծվեց տարածքային վեճերի լուծման հանձնաժողով:

Բանակից նոր էի վերադարձել, վերցրի մի քանի բանաստեղծություն և գնացի «Գրական թերթ»-ի խմբագրություն։

1915-ի ցեղասպանությունն էլ այսպես եղավ:

Դավիթբեկյան ազատագրական շարժման տարիներին Կապանի տարածաշրջանում և նրա մաս կազմող Գեղվաձորում, ի տարբերություն Մեղրու տարածաշրջանի և Հագարո գետի հովտի, թուրքաբնակ բնակավայրեր չեն հիշատակվել։

Նիկոլայ Ռիժկովը Սւվետական Միության Մինիստրների Սովետի Նախագահն էր, Գորբաչովից հետո երկրի երկրորդ մարդը: Սպիտակի երկրաշարժից հետո նրա անունը չէր իջնում հայերի շուրթերից: Հայաստանի մեկ երրորդն ավերվել էր, մեկ միլիոն մարդ մնացել էր անտուն: Բոլորի հույսը Ռիժկովն էր:

Առավոտից մտքերով Աղասի Այվազյանի գրականության հետ էի էսօր։ Հազվադեպ, բայց իմ կյանքում հստակ կրկնվող իրականություն է, երբ կորցնում եմ ինքս ինձ հետ կապող բարակ թելերը, ինչ - որ մի անհասկանալի օրինաչափությամբ, մտքիս Աղասի Այվազյանն է գալիս` իր կերպարը, ձայնը, խարիզման ու գրականությունից ինչ -որ դրվագներ։

301 թվականին, երբ Հայ Ազգը եկավ դարձի և փորձեց կառուցել իր Երկիրը Քրիստոսի օրենքներով՝ Նահապետ Նոյի, չարամերժ Հայկ Նահապետի Աստծո օրենքներով, չարի միջնորդությամբ ծնվեցին վասակները և ներմուծեցին Ազգիս մեջ օտար դավանանք ու գաղափարախոսություն, վարքականոն և կացութաձև, հասարկության, կրթության օրենքներ, մշակույթ:

2006-ի սեպտեմբերին Բաքվում հրավիրված էր ԱՊՀ պետությունների անվտանգության ու հատուկ ծառայության ղեկավարների խորհրդի հերթական նիստը: Հանրապետության ղեկավարության կողմից որոշվեց, որ հայաստանյան պատվիրակությունը ներկայացված կլինի երկու անձով` ՀՀ ԱԱԾ տնօրենի 1-ին տեղակալ, գեներալ-մայոր (հետագայում` գեներալ-լեյտենանտ) Հրաչյա Հարությունյան ու սահմանադրական կարգի պահպանման և ահաբեկչության դեմ պայքարի գլխավոր վարչության պետի տեղակալ, գնդապետ Հրանտ Եպիսկոպոսյան (հետագայում նույնպես գեներալ-լեյտենանտ):

Եթե Նիկոլի՝ ժամանակին ասածները լսած չլինեի, կարող է միամիտի պես մտածեի` դե հիմա պատերազմում պարտվել ենք, դե հիմա ի՞նչ անի, դե հիմա կարող է ռուսներն էլ են նեղում, արևմոտքից էլ...

Աբդուլ Համիդի կառավարման օրոք հայերին Օսմանյան կայսրությունը ստիպում էր հարկեր վճարել պետությանը, բայց դրա դիմաց անվտանգության երաշխիքներ չէր տալիս...