2003-ի նախագահական ընտրություններից հետո, Ռոբերտ Քոչարյանի երդմնակալության օրը, երբ ժողովուրդը ոստիկանական պատը ճեղքելով Մատենադարանի մոտից գնացել-հասել էր «Մոսկվա» կինոթատրոն ու սկսվել էր հրմշտոց, մի ոստիկան Ստանիսլավսկու անվան թատրոնի պատի տակ նստած լալիս էր: Այսօր հիշեցի էլի այդ ոստիկանին, ով անզորությունից, որ չի կարող կրակել իր ժողովրդի վրա, մի կողմ քաշված արցունքներն էր սրբում: Մարդը կռիվ էր տալիս ինքն իր հետ: Երեկ նույնպիսի կռիվ են ունեցել իրենք իրենց հետ ՈՒկրաինայի բերկուտցիները: Որոշ քաղաքներում Բերկուտի ծառայողներն անցել են ժողովրդի կողմը: Հայաստանում այն մի ոստիկանի հուզմունքը եզակի էլ մնաց իմ հիշողության մեջ` 1998-ից այս կողմ տեղի ունեցած շարժումների ընթացքում: Ի՞նչ փոխվեց վերջին տարիներին, որ մերոնք դարձան այդքան մորթապաշտ, երբ սառնասրտորեն կարող են մարդ ծեծել` տեսնելով ու համոզված լինելով անգամ, որ մարդու-քաղաքացու պահանջը օրինական է: Ի՞նչ տեղի ունեցավ հայ մարդու հետ, որ չկարողացավ-չի կարողանում իր մեջ հաղթահարել սեփական տմարդությունը, չգիտես որտեղից իր մեջ բուն դրած բարոյական աղբը: Աչքիս առջևից չեն հեռանում հետմարտիմեկյան ծեծն ու հալածանքը, ակտիվիստների որսը Հյուսիսային պողոտայում, ոստիկանների, հատկապես որոշ բարձրաստիճանների հայհոյանքը` ուղղված ակտիվիստ կանանց, քամահրանքը` ակցիաները լուսաբանող լրագրողների նկատմամբ: Մինչև հիմա ոստիկաններ ունենք, որ պարզապես զզվանքով են նայում քաղաքական ակցիաների մասնակիցներին: Այն մի ոստիկանը այդպես էլ երկուսը չդարձավ: Չդարձավ:
Կարինե ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ