Այսօր Ավագ Չորեքշաբթի է, և Եկեղեցին հրավիրում է մեզ խորհրդածելու երկու կերպարների շուրջ՝ անծանոթ կնոջ, ով թանկարժեք յուղով օծեց Հիսուսին և տասներկու առաքյալներից Հուդայի, ով երեսուն արծաթով մատնեց Քրիստոսին:

Մեղա եմ գալիս, իմ Տեր և Փրկիչ, ողորմեա Դու ինձ, Մեղա եմ գալիս՝ գիտակցված, անգետ մեղքերիս համար, Մեղա եմ գալիս`իմ հոգու խորքում, փրկության համար, Մեղա եմ գալիս, իմ Տեր և Փրկիչ, ողորմեա Դու ինձ:

Մեղքերն իմ բազում են, Տե՛ր, բոլոր աստղերից էլ առավել,Եվ արցունքներն իմ ծանր, դառնահեծ, այտերս են այրում, Հոգիս Քո առջև մեղա է գալիս, ողորմեա ինձ Տե՛ր, շատ եմ աղաչում, Մեղքերն իմ բազում են, Տե՛ր, ամբողջ աստղերից էլ առավել:

Գոհանում եմ Քեզանից, Ո՜վ Տեր իմ և Աստվա՛ծ իմ. Եվ օրհնում ու փառավորում Քո սուրբ անունը

«Երբ որ նա Երուսաղեմ մտավ, ամբողջ քաղաքը դղրդաց և ասաց՝ Ո՞վ է սա» (Ավետարան ըստ Մատթեոսի)։

Արեգակ արդար բարի լույս ժպտա, Սեր, կյանք, ջերմություն տուր հոգիներին

Փա՜ռք Քե՛զ, Հայր հզոր, Արարիչ Աստված, Ողջ Տիեզերքն ես սիրով արարել, ամեն արարած իր տեղում դրել, Օրենքը զույգի՝ արու և էգի արարչագործման հիմքում է դրվել, Փա՜ռք Քե՛զ, Հայր հզոր, Արարիչ Աստված:

Մեծ պահքի հոգևոր պտուղներից մեկն անհատի նախապատրաստությունն է Աստծո հետ հանդիպման: Շատերը կասեն, թե մենք այսքան ժամանակ է` հավատում ենք, եկեղեցի հաճախում, մեր մեղքերը խոստովանում, Սուրբ գիրք ենք կարդում, բարեգործություն անում և այլն, սակայն այդպես էլ մեր և Աստծո միջև իրական և կենդանի հանդիպում չի կայանում: Հարցն այն է, թե մարդն ինչ դիտավորությամբ է մոտենում Աստծուն և արդյոք, երբ Երկնավոր Հայրն է մոտենում, անհատն ինչո՞ւ չի տեսնում Նրա գալուստը, կենդանի կերպով զգում այդ հաղորդակցությունը: Պատասխանը տալիս է Սուրբ գիրքը. «Երեկոյան նրանք լսեցին Տեր Աստծու՝ դրախտում շրջագայելու ոտնաձայնը, և Ադամն ու իր կինը Տեր Աստծուց թաքնվեցին դրախտի ծառերի մէջ» (Ծննդ 3:8):

Փա՜ռք Քե՛զ, Հայր Հզոր, Արարիչ Աստված, Սուրբ ձեռքերիդ մեջ պահիր, պահպանիր, Աշխարհն Հայոց և ազգն իմ Հայոց, Հայոց աշխարհին խաղաղություն տուր, Իսկ ազգիս Հայոց` Լույս և Զորություն: