«Խաղաղ և երջանիկ» Հայաստանում ՀԱՅ մնալը դառնում է հերոսության նման մի բան, որովհետև... որովհետև, նման Հայաստանին ազգային ինքնություն, պատմական հիշողություն, քրիստոնեական հավատք և մայրենի լեզու ունեցող ՀԱՅԵՐ պետք չեն: Նման Հայաստանին պետք են «խաղաղասեր և երջանկասեր» ՀԱՅԱՍՏԱՆՑԻՆԵՐ, և ՀԱՅԵՐԸ իրենց այդ «ավելորդություններով» սպառնալիք են նրանց «խաղաղ և երջանիկ» կյանքին, որը մոլեռանդորեն նրանց համար կերտում է ՆՓ & ՔՊ контора-ն...

Այսօր, ավելի քան երբևէ, Հայաստանն Արծվաշենը վերադարձնելու հնարավորություն ունի:

Ինձ ամենաշատը ցավ է պատճառում այն, որ մեր հայրենիքի հետ կատարվող անարդարությունները հաճախ անարձագանք ենք թողնում (իբր չենք կարող ոչինչ փոխել), բայց կենցաղային թեման, հատկապես, եթե դրան կարող ենք տալ ենթատեքստ (կրոնական, ազգային, էթնիկ, ռասայական, սեռական...) սկսում ենք թմբկահարել, ինքնախարազանել և այլն։

Արցախյան առաջին պատերազմի տարիներին բավականին մութ, կասկածելի պատմություններ էին պտտվում Արծվաշենի կորստի վերաբերյալ։ Ընդհուպ, մինչև այդ բնակավայրի ստվերային վաճառքի մասին լուրեր էին թևածում։

Որոշել էի չգրել, սակայն լռելը, չգրելն ու չբարձրաձայնելն էլ է սխալ:

Արդեն երրորդ տասնամյակն է, ինչ հայ գիտական միտքն այդպես էլ չստեղծեց մի զենք, որը կարող էր զսպող և թելադրող առավելություն ունենալ թշնամու նկատմամբ․

Այս օրը՝ նոյեմբերի 29-ը, հայ ժողովուրդը չսիրեց: Հայոց պաշտոնական պատմագրությունն ասում է, որ 1920-ի նոյեմբերի 29-ին Կարմիր բանակը մտավ Հայաստան և վերջ տվեց անկախ պետականությանը:

Սարքովի գեներալներ, լռող ժուռնալիստներ, կիսագողական պատգամավորներ, արդարադատության հետ կապ չունեցող դատավորներ, copy paste անող , գործ կարող դատախազներ:

Մի քիչ դժվար ընդունելի, բայց պարզ բան ասեմ, որպես առկա վիճակի հնարավոր հանգուցալուծման ճանապարհ: Գուցե ինչ-որ պահի կիրառական լինի:

ՆՓ & ՔՊ-ի թեթև ձեռամբ Հայաստան պետությունը վերածվեց նախադեպը չունեցող միջազգային «տարածք-լաբորատորիայի», իսկ բնակչությունը՝ «փորձառական մատերիալի», որից փորձում են ստանալ նոր, «երջանիկ հայաստանցու» տեսակ...