ԱՄՆ-ի նախագահ Ջո Բայդենը հայտարարել է, որ ուկրաինական զորքերի հարձակումը Կուրսկի շրջանում Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինին իսկական երկընտրանքի առաջ է կանգնեցնում. սա տեղի ունեցողի վերաբերյալ ամերիկացի առաջնորդի առաջին պաշտոնական մեկնաբանությունն է։ «Մենք անմիջական, մշտական կապի մեջ ենք ուկրաինացիների հետ։ Սա այն ամենն է, ինչ ես կարող եմ ասել դրա մասին, քանի դեռ հարձակումը շարունակվում է», - ըստ Ֆրանսպրես գործակալության՝ հայտարարել է Բայդենը:               
 

Երեք օրվա սինդրոմը

Երեք օրվա սինդրոմը
06.04.2013 | 18:07

Երեք օրվա սպասում` մինչև ապրիլի 9-ը: Ընդամենը: Ամենայն հավանականությամբ երեք օրում ոչինչ չի փոխվի, թեպետ շատ ավելի ճիշտ կլիներ, որ իրավիճակը լիցքաթափվեր նախքան երդմնակալությունը, ավելի ճիշտ` երդմնակալությունները: Իրավիճակի անհեթեթությունը արդարացում չէ:

Եթե մինչև այս Րաֆֆի Հովհաննիսյանի եռակի պտույտները հանրապետության մարզերով, հացադուլը, Ազատության հրապարակի իրադարձությունները գերազանցապես թատերական բնույթ ունեին, որովհետև չէին առաջադրվում քաղաքական պահանջներ, արձագանք չէին գտնում քաղաքական դաշտում և ընդդիմադիր ուժերի համախմբման պատճառ այդպես էլ չդարձան, ավելին` աստիճանաբար պակասեց ժողովրդի մասնակցությունը, վերջնագծում իրավիճակը կարող է անկառավարելի դառնալ:
Այս ամբողջ ընթացքում Րաֆֆի Հովհաննիսյանն ապացուցեց, որ հիանալի հայ է, հիանալի ընտանիք ունի, հաստատակամ է ու համառ իր նպատակներին հասնելու ճանապարհին, բայց ամբողջ խնդիրը նպատակի չձևակերպվածությունը մնաց: Ընդհանրական կարգախոսներով` նոր Հայաստան, ապագա, հաղթանակ և այլն, կոնկրետ արդյունքների չեն հասնում: Րաֆֆի Հովհաննիսյանը ամեն ինչ արեց, որ չգնա իր նախորդների ճանապարհով, ովքեր ևս ոչ մի տեղ չէին հասել իրենց պայքարի արդյունքների տեսակետից: Լրացուցիչ սատարող հանգամանք էր գործող նախագահի վարած քաղաքականությունը, որը նույնպես կարելի է անվանել փափուկ ուժի դրսևորում: Բայց այս ճանապարհը ևս արդյունքների տեսակետից ոչ մի տեղ է տանում: Ավելին` Րաֆֆի Հովհաննիսյանն ակամայից ներքաշվում է այլոց ծրագրերի մեջ, որոնք այդքան էլ խաղաղասիրական չեն: Ընդամենը մեկ համեմատություն` եթե ապրիլի 5-ի հանրահավաքում Րաֆֆի Հովհաննիսյանի որդին` Կարին Հովհաննիսյանը ազգային-հայրենասիրական տեսակետից փայլուն ելույթ է ունենում, որը սակայն լիովին կտրված է Հայաստանի ու այսօրվա իրականությունից, ինքը` Րաֆֆի Հովհաննիսյանը առաջադրում է համեմատաբար գործնական պահանջներ` ապրիլի 9-ին գործադուլ ու դասադուլ (լավ է, որ հացադուլի պահանջ չհնչեց), միլիոնների հավաք համայն աշխարհից Ազատության հրապարակում, նախագահի նախկին թեկնածու Անդրիաս Ղուկասյանը նրանից 50000 մարդ է ուզում իր խոսքով «նեխած ձվերի» հարցը լուծելու համար: Պատկերացրեք, որ այդ 50000 մարդը նա ստանում է, հետո՞: Նոր մարտի 1 ապրիլի՞ն: Անդրիաս Ղուկասյանին այդքան հմայե՞լ է 2008-ի մարտը իր արտակարգ իրավիճակով, բռնություններով ու շոկով, նրան նոր արյու՞ն է պետք: Նրա և նրան դրդողների քունը չի՞ տանում, որ Հայաստանում քաղաքացիական պատերազմի վտանգ չկա, որ հասարակության երկփեղկումն ու թշնամության, խորթացման ու անվստահության մղձավանջը չի կրկնվում: Ամենավտանգավորը` որոշակի իրավիճակում Րաֆֆի Հովհաննիսյանը կարող է կորցնել իր բարևն ընդունածների կառավարումը, իրավիճակը կարող է անվերահսկելի դառնալ: Սադրիչների պակաս մեր մեջ ե՞րբ է եղել: Հետո՞: Այս հարցը այսօր բոլորիս առաջ է` անկախ ապրիլի 9-ին ով որտեղ է լինելու:
Ի վերջո` երդմնակալությամբ ոչ թե երկիշխանություն է ստեղծվելու Հայաստանում, ինչպես միամտորեն կարծում են կամ փորձում են հավատացնել Րաֆֆի Հովհաննիսյանին, այլ ընդամենը քրեական գործ: Միևնույն է, Րաֆֆի Հովհաննիսյանը հնարավորություն չի ունենալու օրենսդիր ու գործադիր իշխանության որևէ գործառնության վրա նույնիսկ ներգործելու, ուր մնաց ղեկավարելու, մինչդեռ նրա քայլը կարող է բնորոշվել իշխանության բռնազավթում: Եզրակացությունները թողնում եմ ձեզ, թե ինչ կհետևի այդ քայլին:
Բոլոր ներկայացումներն էլ ավարտ են ունենում: Լավ կամ իրատեսական: Քաղաքական ներկայացումները նույնպես: Ապրիլի 9-ը չպիտի դառնա Անդրեաս Ղուկասյանների ու Հայաստանը դեպի անցյալ մղողների օր: Եվ առաջինը դա պիտի զգա Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, ում մեջ հայրենասիրությունը գենետիկորեն է զարգացած, մնում է, որ նույնքան զարգանա նաև քաղաքականության ու իրատեսության զգացումը:
Երեք օրը քիչ ժամանակ չէ: Քրիստոնյա Րաֆֆի Հովհաննիսյանը լավ պիտի հասկանա երեք օրվա սինդրոմը:


Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ

Դիտվել է՝ 2576

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ