«Մեր ժամանակի հերոսը Ժաննա դ Արկի հավատալու ունակությունը պիտի ունենա»

Միքայել Վաթինյանի «Ժաննան և ձայները» առաջին լիամետրաժ ֆիլմն է, որը որպես նախագիծ ստացել է Գյոթեբորգի և Պուսանի ՄԿՓ-երի մրցանակը Ասիական նախագծերի շուկայում: Ֆիլմի համաշխարհային պրեմիերան կայացել է Պուսանի ՄԿՓ-ի մրցույթում:
Ֆիլմի պրոդյուսերն ու սցենարիստը Արմինե Անդան է: Դերերում` Արմինե Անդա, Միքայել Վաթինյան:
Ֆիլմը ներկայացված էր «Ոսկե ծիրան» միջազգային 9-րդ կինոփառատոնի մրցութային ծրագրում:
Ժաննա անունով երիտասարդ կինը հանկարծակի, ողջախոհության տեսանկյունից անհասկանալի մղումով, հետպատերազմյան անորոշության և տեսած երազի ազդեցությամբ, հեռանում է ամեն ինչից, սկսում թափառել երկրով մեկ: Ինքն իրեն զրկելով կենսագրությունից` նա կարծես նորից է կլանում աշխարհը` ի դեմս անծանոթ մարդկանց և Հայաստանի հզոր բնության, լսելով նրանց «ձայները», իսկ իրականում փնտրելով այն մարդուն, ում ձայնը կանչել է իրեն:
Զրուցակիցս ԱՐՄԻՆԵ ԱՆԴԱՆ է:

-Միջազգային փառատոներում ներկայանալը մտավախությունների առիթ չի՞ տալիս` ինչպե՞ս կընդունվի ֆիլմը, ի՞նչ գնահատականի կարժանանա:
-Միջազգային պրեմիերաների ժամանակ այդքան չեմ վախենում, մի փոքր հուզմունք լինում է այն առումով, թե հանդիսատեսը ինչպե՞ս կընդունի, ի՞նչ հարցեր կտա: Սովորաբար դրսում ցուցադրություններից հետո լինում է հանդիպում, որի ժամանակ հարցեր են ուղղվում ֆիլմի հեղինակներին: Երևանյան պրեմիերայից հետո նման հանդիպում չի եղել, բայց միևնույն է, հանդիսատեսը մոտենում էր, հարցեր տալիս:
-Դրսում որոշակի ճանապարհ անցած ֆիլմն ի՞նչ արձագանք ունեցավ Հայաստանում:
-Անսպասելի էր, որ ֆիլմն անշլագով անցավ, բոլոր տոմսերը վաճառվել էին, հանդիսատեսը ոտքի վրա էր: Ես իսկապես վախ ունեի. հոգու խորքում չես ուզում, որ հայաստանյան պրեմիերան կիսադատարկ դահլիճում լինի:
-Համաշխարհային կինոյի նկատմամբ հանդիսատեսի հետաքրքրությունն ավելի մեծ է, քան հայկական ֆիլմերի: Կա՞ նման բան:
-Ես կարող եմ ասել, որ մամուլը հետաքրքրվում է ավելի շատ արտասահմանյան ֆիլմերով, հանդիսատեսը` հայկական: Որպես մասնակից եմ սա ասում` մամուլն առանձնապես չի հետաքրքրվում տեղի ֆիլմերով ու արվեստագետներով, ինչը շատ զարմանալի է:
-Ի՞նչ առավելություններ է ստանում փառատոներին մասնակցած ֆիլմը:
-Փառատոնին մասնակցելն արդեն իսկ առավելություն է. շփվում ես անմիջականորեն և՛ դրսի, և՛ ներսի մարդկանց հետ: Ֆիլմի երևանյան պրեմիերայից հետո մենք շատ կարծիքներ լսեցինք: Ոմանք հիացական խոսքեր էին ասում, ոմանք հարցեր էին տալիս, ոմանք ասում էին, թե ոչինչ չեն հասկացել, եղան մարդիկ, որ բացասաբար ընդունեցին, ասացին, որ սա մեր կինոն չէ: Կարծիքները շատ տարբեր էին, ինչը շատ կարևոր է:
-Ո՞վ է մեր ժամանակի Ժաննա դ Արկը:
-Ինձ համար մեր ժամանակի հերոսը պիտի ունենա Ժաննա դ Արկի հավատալու ունակությունը, ինչ-որ բան իրականացնելու համար, պիտի այնքան հավատա, որ ուժ ստանա դա իրականացնելու:
-Վերացական արվեստը կապ ունի՞ իրականության հետ, թե՞ դա մի ուրիշ իրականություն է:
-Ցանկացած իրականություն էլ իրականություն է: ՈՒրիշ իրականությունը, տեսեք, էլի կապվում է «իրականություն» բառի հետ: Երևակայության մեջ եղած իրականությունն էլ է իրականություն, որովհետև դա մարդու մասն է, աբստրակտ իրականությունն էլ, պարզապես ուրիշ ձևի մեջ է դրսևորվում:
-Լավ կամ վատ ֆիլմ, որ դիտել եք փառատոնի ընթացքում:
-Չեմ հասցրել նայել ֆիլմերը, փառատոնի օրերին շատ ծանրաբեռնված էինք: Հետո կդիտենք:
-Մեր կինոարտադրության, կինոցուցադրության մեխանիզմները կարո՞ղ են պատճառ լինել, որ լավ կինոն մնա ստվերում:
-Կարող են, որովհետև պետական ֆինանսավորումները հենց նրա համար են, որ չկորչի այն արվեստը, որի մեջ կան մշակույթի տարրեր, տվյալ դեպքում` ոչ կոմերցիոն նպատակով ստեղծված կինոն, որ անցնելու է պատմության միջով ու պահպանելու է արվեստը, մշակույթը:
-Համատեղ ծրագրեր ունի՞ ձեր ստեղծագործական խումբը:
-ՈՒնենք ծրագիր և՛ համատեղ, և՛ ոչ համատեղ, բայց դրանց մասին դեռ վաղ է խոսելը:
-Ինչպե՞ս եք վերաբերվում մրցույթ ասվածին առհասարակ:
-Մրցանակ չստանալը չի նշանակում, թե դու ամենավատ ֆիլմն ես նկարահանել, ինչպես մրցանակ ստանալը չի նշանակում, թե դու ամենալավ ֆիլմն ես նկարահանել:

Ճեպազրույցը`
Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆԻ

Հեղինակի նյութեր

• Պատմության վկաները
• Վերացող ծաղիկներ
• Ձեռք մեկնելու գաղափարը առաքելության վերածվեց
• «Մի նայեք, որ փոքր է մեր երկիրը, եթե արդուկով այս սարերը հարթեցնեք, Չինաստանից մեծ կլինի»
• «Բանկ օտոման» գործողությունը ժամանակին ցնցել էր ամբողջ Եվրոպան
• «Դրսից մեզ վրա կա­րող են ազ­դել միայն ներ­սի գոր­ծիք­նե­րով»
• «Ե­րե­սուն տա­րի ձգ­վեց մեր ան­կա­խու­թ­յան պատ­մու­թ­յու­նը, մենք շա­հե­ցի՞նք»
• Մշա­կույ­թը հեռ­վից հե­ռու պահ­պա­նե­լու հույ­սով
• Անի­մա­ցիան, աշ­խարհն ու մենք
• «Մեր տա­րածք­նե­րը փոք­րա­ցան, ո­րով­հետև այդ­պես էլ չհաս­կա­ցանք, որ պետք է խմենք մեր բա­ժա­կով»
• Արվեստի ուժը
• Նոր մա­տե­նա­շա­րը ներ­կայաց­նում է արևմտա­հայ և ս­փ­յուռք­յան գրող­նե­րի
• Բե­մը կեն­դա­նու­թ­յուն է ստա­նում ա­ռայժմ միայն մա­նուկ­նե­րի հա­մար
• «Գիրք սիրողների համար սա իսկական մկնդեղ է` հյութեղ ու անտանելի»
• Հա­մաշ­խար­հա­յին դա­սա­կան­նե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րը՝ դու­դու­կով
• «Բնակ­չու­թ­յու­նը պատ­րաստ չէ, բայց տար­վում են աշ­խա­տանք­ներ»
• Ամա­նո­րի գի­շե­րը դի­մա­վո­րե­լու են ե­կե­ղե­ցում
• «Ջա­զի մեջ զգաց­վում է ապ­րածդ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նը»
• «Ե­թե չլի­ներ Փե­լե­շ­յա­նը, կար­ծում եմ, դեռևս գտած չէի լի­նի կի­նո­յում իմ ու­ղին»
• «Հու­շար­ձան­ներն այդ տա­րածք­նե­րի պատ­կա­նե­լու­թ­յան անձ­նագ­րերն են»

Մեկնաբանություններ