Փաշինյան Նիկոլը պնդում է, որ հայ-ադրբեջանական սահմանը պետք է սահմանագծվի ԽՍՀՄ ԶՈՒ ԳՇ-ի 1975 թ. քարտեզներով: Ընդ որում, վերջինս խոստովանում է, որ ենթադրենք՝ 1969 թ., 1975 թ. և մյուս քարտեզների միջև էական տարբերություն չկա: Վերջինս բառացի ասում է, որ «խնդիրը ոչ թե թվականն է այլ պետք է որևէ քարտեզ վերցնել որպես հիմք»:

«Երեկ պատահաբար ծանոթացա մեր տարածաշրջանով մասնագիտացած մի իրանցի գիտնականի հետ, որի սթափ ու կշռադատված մտքերը պարզապես ապշեցրին ու շամփրեցին ինձ։ Չէի սպասում, որ արտասահմանցին կարող է այդչափ լավ պատկերացնել մեր խնդիրները։

«Մայր Հայաստան» վերկուսակցական շարժում: Ինչու՞ է այն պետք:

Հերթական անգամ ապակողմնորոշող և հանրության դեռևս տատանվող հատվածին տրամագծորեն հակառակ ուղղությամբ շեղող մի վարկած է շրջանառվում, որն անձամբ ես խիստ վտանգավոր եմ համարում, եթե չասեմ՝ հանցավոր:

Արցախի անկախության խորհրդանիշերն ու սահմանադրական մարմինները «կեղծ ատրիբուտներ» որակելով և ցինիկորեն դրանք աղբաման նետելու իր տխմար կոչերին զուգահեռ, ադրբեջանական բռնապետը չի մոռանում հիշեցնել, որ՝ «հայկական գյուղերը տեսանելի են ադրբեջանական դիրքերից»: Սա ոչ միայն միջազգային իրավունքի, այլև քաղաքակրթության տարրական նորմերի վրա թքած ունենալու վառ դրսևորում է, ինչը, սակայն, տեղի է ունենում էժան գազ ու նավթ մուրացող միջազգային հանրույթ կոչվածի քար լռության ներքո:

Գիտե՞ք ինչն է վտանգավոր։ Տարածվում է առաջին հայացքից չափազանց զգայուն տեղեկություն (օրինակ` Ծիծեռնակաբերդում Հայոց ցեղասպանության թանգարան-ինստիտուտի արխիվը ոչնչացնելու մասին) որը հետագայում պարզվում է, որ իրականում ընդամենը նախկինում կատարված փաստաթղթերի անորակ արտատպման մասն է եղել։

ՈՒ էս ամեն ինչին զուգահեռ, շատերի համար աննկատ, տեղի է ունենում 2018 թ․ վարպետորեն բեմադրված խեղկատակության հիմնավորումը՝ ակադեմիական տեքստերի միջոցով։ Խոսքն առաջին հերթին Գիտությունների ազգային ակադեմիայի Պատմության ինստիտուտի և Հնագիտության ու ազգագրության ինստիտուտի ՈՐՈՇ գիտաշխատողների կողմից հայաստանյան և արտասահմանյան գիտական պարբերականներում ու առցանց ռեսուրսներում «թավշյա» կոչվածի գիտական մշակման ու որպես բացառիկ, անարյուն հեղափոխություն մատուցելու մասին է։

Յայտնութիւն Յովհաննուն Աստուածաշունչ Մատեանի 66 գիրքերուն վերջինն է։ Մեր պատանեկան տարիներուն քիչ մը մտահոգութեամբ եւ նաեւ վախով կը մօտենայինք այս գիրքին։ Մեզի կը բացատրէին թէ գիրքի մէջ ներկայացուած պատկերները՝պատերազմ, երկրաշարժ ու տակաւին՝ցոյց կուտար թէ աշխարհի եւ երկրագունդի կեանքի վերջաւորութեան նախանշաններ էին անոնք։ Եւ մեր պատանեկան հոգիներու համար քիչ մը անախորժ էր կարդալ աշխարհի վերջը բնութագրող հատուածներ։

Խորքային պետություն ունեցող ոչ մի երկիր էսպես չեն կարողացել քանդել։ Մենք չունենք։ Խորքային պետությունն ու անգամ դրա գոյության հնարավորությունն է չարիք ներկայացվում սորոսապաշտ խմբակների կողմից, որովհետև զբաղեցրել են դրա տեղն ու օրավարձով աշխատում են դրսի համար։