Ինչպես և վերջին մի քանի ամիսներին բազմիցս ասել ենք՝ Նիկոլը կրկին վերադարձավ Ռուսաստանի գիրկը:

Աշխարհը մի կողմ, մեր «հզոր երկրի» «հզոր վարչապետը» մի կողմ:

ՈՒսումնական տարին այսօր սկսվել է, ուստի գրածս դպրոցական տերմիններով համեմեմ։ Նախկինում, երբ Նիկոլ Փաշինյանը թիվ 1 ընդդիմադիր պատգամավորն էր, ավելի ճիշտ, այդպես էր ներկայանում հանրությանը, խոսում էր խրոխտ, սահուն, իր դասը սովորած գերազանցիկ աշակերտի նման։

«Փաշինյանն անուղղակիորեն պաշտպանել է Բաքվին Ռուբեն Վարդանյանի հարցում»,-այսպես են բնութագրել ադրբեջանական լրատվամիջոցները Ռուբեն Վարդանյանի վերաբերյալ Փաշինյանի ասածը։

Փաշինյանի երեկվա ասուլիսյան մտասփռումները ընդհանուր առմամբ սպասելի և բացատրելի էին, ուշագրավը Ռուբեն Վարդանյանի վերաբերյալ «բայց» շաղկապով սկսված մտքերի շարքն էր, խոսուն հարցերով՝ ո՞վ նրան ուղարկեց, գործուղեց Հայաստան, ո՞վ նրան գործուղեց Լեռնային Ղարաբաղ, ի՞նչ նպատակով, ի՞նչ երաշխիքներով, ի՞նչ հավաստիացումներով, ի՞նչ խոստումներով, որին հետևեց ապշեցուցիչ արձանագրումը․ «Դա իրոք լուրջ խնդիր է, որով մենք զբաղվում ենք»։

Մտածում էի, թե ով կամ ինչը Նիկոլ Փաշինյանին ստիպեց ամառվա վերջին օրը 20 լրագրողի հավաքել Մարզահամերգային համալիրում ու ասուլիս տալ։ Ընդ որում, այդ ասուլիսի մասին հայտարարվեց շտապ՝ ասուլիսի նախօրյակին։ Կարծում եմ, որ այդ ասուլիսի հրավիրման պատճառը Ադրբեջանում սեպտեմբերի 1-ին կայանալիք խորհրդարանական ընտրություններն են...

Անգլիայում, ոչ վաղ անցյալում, պետության ղեկավար էր էթնիկ հնդիկը և այդ մասին տեղյակ էր, թե՛ ճնշող մեծամասնությամբ անգլիացիներից բաղկացած Անգլիայի բնակչությունը, թե՛ ողջ աշխարհը:

Շուրջ երկու ժամ է բոլոր հարցերին, անկախ պատասխանի երկարությունից և բառակույտից, նստվածքում տալիս է փաստացի մեկ պատասխան. «Ինձանից ոչինչ կախված չէ»...

Փաշինյանը նախընտրում է Ադրբեջանի հետ հարցերը լուծել երկկողմ ձևաչափով։ Նույն Ադրբեջանի, որ Հայաստանի վրա գործադրում է իր դաշնակիցների, առաջին հերթին՝ Թուրքիայի ճնշումը...

Պատմության մեջ բոլոր երկրները և ժողովուրդները պարտվել են՝ լինի իրական կռվում, թե դավաճանությամբ։ Հիմա էլ են պարտվում, բայց պարտությունից հետո կարողացել են ոտքի կանգնել, ձգել գոտիները, պատրաստվել և հաղթել թշնամուն։