«Չքավոր մարդիկ ենք, ամեն ինչի կարիք էլ ունենք»

Վերջին տարիներին անապահով ընտանիքներին հասարակության մեկնած օգնության ձեռքը բարի ավանդույթ է դարձել։

Հուլիսի 4-ին երիտասարդների մի խումբ այցելեց Մասիսում բնակվող Հովհաննիսյանների ընտանիքին։ Վերջիններս գտնվում են ծայրահեղ ծանր պայմաններում։ Երկու մանկահասակ երեխաները՝ 3-ամյա Գոհարիկը և 6-ամյա Հովիկը, 60-ն անց Գոհար տատի խնամքի ներքո են։ Երեխաների հայրը հաշմանդամ է և այցելության պահին գտնվում էր հիվանդանոցում։ Ընտանիքի միակ կերակրողը տատն է, ով փորձում է կանաչի հավաքելով և վաճառելով, հարևանների տները մաքրելով կերակրել երեխաներին: Ապրում են փոքրիկ սենյակում, չունեն տարրական կոմունալ հարմարություններ:
Գոհար Հովհաննիսյանն ասում է, որ ամուսինը մահացել է Ռուսաստանում, չի կարողացել աճյունը բերել Հայաստան և հայրենի հողում հուղարկավորել։ Ամուսինը 90-ականներին Արցախյան պատերազմին էր մասնակցում։ Միակ երեխան անառողջ է՝ երկրորդ կարգի հաշմանդամ, հոգեկան խնդիրներ ունի, պարբերաբար տեղափոխվում է հիվանդանոց և մշտապես դեղորայքի կարիք ունի։ Հարսը թողել է երեխաներին և հեռացել, պատճառաբանելով, թե նման պայմաններում ապրել չի կարող։

Գոհար Հովհաննիսյանը հիշում է այն ժամանակները, երբ ինքն ու որդին աշխատում էին, ինքը կոմունալ տնտեսությունից 100 հազար դրամ աշխատավարձ էր ստանում, կարողանում էին ծայրը ծայրին հասցնել. «Գիշերը որ գալիս է, առնետները, մկներն ու կարիճները լցվում են տուն, քիչ է մնում՝ երեխաներին ուտեն։ Մեկը մի սառնարան է տվել, էն էլ չի աշխատում։ Աստված եմ կանչում, որ օրը բացվի, մի բան կարողանամ ճարել ու երեխաներին կերակրել։ Հարևաններից այսօր պարտքով շաքարավազ ու սուրճ եմ վերցրել։ Երեխաները խաղալիքի երես չեն տեսել»։ Գոհար տատը պատմում է, որ շատերն են իրեն խաբել՝ օգնություն խոստանալով. «Գիտեք՝ քանի ժամ եմ կանգնել ճամփի վրա՝ սպասելով օգնություն խոստացողներին։ Ձեր ծանոթ մարդկանց էլ ասեք՝ ուտելիք, հագուստ ունենան, թող բերեն տան։ Չքավոր մարդիկ ենք, ամեն ինչի կարիք էլ ունենք»։
Այդ օրը Հայաստանի երիտասարդական հիմնադրամի և ոչ պետական բուհերի ուսանողական կենտրոնի նախաձեռնությամբ Հովհաննիսյանների ընտանիքին էին այցելել մի խումբ երիտասարդներ՝ բերելով սնունդ, հագուստ, հիգիենայի պարագաներ, գրենական պիտույքներ, խաղալիքներ։ Կազմակերպիչները նշեցին, որ իրենց աջակցությամբ 4-հոգանոց այս ընտանիքը մոտ 6 ամիս սննդի կարիք չի ունենա։

Լիլիթ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• «451° ըստ Ֆարենհայթի»
• ՈՒրիշ տեղ չկա՞ր
• «24 ժամ ե­ղել ենք տար­բեր զեն­քե­րի հրե­տա­կոծ­ման տակ»
• «Ադր­բե­ջա­նը, Թուր­քիան ու ֆոս­ֆո­րա­յին զենքն Ադր­բե­ջա­նին մա­տա­կա­րա­րող­նե­րը պետք է պա­տաս­խան տան դա­տա­րա­նի ա­ռաջ»
• «Մեր բո­լո­րի ճա­կա­տա­գի­րը սահ­մա­նին կանգ­նած հայ զին­վո­րա­կա­նի ձեռ­քում է»
• Կա­րե­նին անհ­նար էր չհար­գել, նույ­նիսկ հա­կա­ռա­կորդ­նե­րը նրան ըն­դու­նում էին որ­պես լե­գենդ, որ­պես ժայռ, որ­պես հե­ղի­նա­կու­թ­յուն
• Եկե­ղե­ցին գո­յութ­յուն ու­նի 2000 տա­րի և գո­նե ա­ռա­ջի­կա 2000 տար­վա հա­մար պետք է ա­պա­հո­վի ե­կող սե­րունդ­նե­րի հոգևոր կա­րիք­նե­րը
• «Լճա­շեն­ցի­նե­րի միա­վոր­ման» դռ­նե­րը բաց են բո­լոր լճա­շեն­ցի­նե­րի առջև
• «Ար­տա­կարգ դրու­թ­յու­նը կանց­նի, բայց բո­լոր ծնող­նե­րի, ա­շա­կերտ­նե­րի, ու­սու­ցիչ­նե­րի հա­մար կմ­նա մի շատ լավ նո­րա­մու­ծու­թ­յուն՝ հե­ռա­վար ու­սու­ցու­մը»
• «ՌԴ-ն կա­րող է գնալ հա­րա­բե­րու­թ­յուն­նե­րի վատ­թա­րաց­ման ճա­նա­պար­հով, ե­թե Թուր­քիան շա­րու­նա­կի ազ­դե­ցու­թ­յան գո­տին ընդ­լայ­նե­լու քա­ղա­քա­կա­նու­թ­յու­նը»
• «Ռա­յա­նէյր»-ը հա­տուկ սպա­սար­կում է ի­րա­կա­նաց­նում
• Յա­կուտս­կի հայ­կա­կան կի­րակ­նօ­ր­յա դպ­րո­ցի սա­նե­րը նշե­ցին Ա­մա­նո­րը
• «Հա­յաս­տա­նը եր­գող ժայ­ռե­րի եր­կիր է, և ես ե­րա­զանք ու­նեմ նվա­գելու այդ ժայ­ռե­րի մեջ»
• Նպա­տա­կը դիր­քա­պահ զին­վո­րի անվ­տան­գու­թ­յունն է
• «Ադր­բե­ջա­նում պետք է տե­ղի ու­նե­նա հա­մա­կար­գա­յին փո­փո­խու­թ­յուն, որ­պես­զի կա­ռու­ցո­ղա­կան երկ­խո­սու­թ­յուն ակն­կա­լենք»
• Յակուտսկի հայերն ակտիվ մասնակցություն են ունենում եկեղեցական բոլոր տոներին
• Ստամբուլում հաղթանակ է տարել ընդդիմությունը. ի՞նչ կանի Էրդողանը
• Քրիստոնեական և հոգևոր գիտելիքների ճիշտ ուղղորդում դասընթացի միջոցով
• «Ինձ համար Արամ Իլյիչը սրբություն է»
• «ԱԳՆ-ն պետք է ավելի շատ կենտրոնանա հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորման, քան Ցեղասպանության ճանաչման խնդրի վրա»

Մեկնաբանություններ