Կա երկու հիմնական կաստա: Առաջին կաստայի մեջ մտնում են հագած-կապած, կերած-խմած, բարձր եկամուտներով, թանկարժեք տներով ու մեքենաներով, արտասահմանյան գաստրոլներով և կեղծ հայրենասիրական պաթոսախառն գրառումներով պլպլան վերնախավի մարդիկ, որոնք, որպես կանոն, բանակում չեն ծառայում, սահմանին չեն զոհվում և արտասահմանում բնակարան ունեն՝ հարմար պահի թռնելու համար: Երկրորդ կաստայի մեջ են օրվա հացը մի կերպ վաստակող, աամեն ինչի կարոտ, բոլոր բարիքներից զուրկ, արևի և ցրտի տակ աշխատող հողի մշակները, մանրադրամները հաշվող ու խնայող ուսուցիչներն ու ծառայողները, կյանքից դառնացած, անշուք հագուստով, սառած հայացքներով քաղաքացիները, որոնց զավակները զոհվում են սահմանին՝ թողնելով վիշտ և անորոշություն: Եվ գիտեք, երբ գալիս Է հայրենիքի վերջը: Այն պահին, երբ տառապյալները հոգնում են տառապելուց և հրաժարվում են այն հայրենիքից, որտեղ իրենք ճնշված են և շահագործված, այդ պահից նրանց գլխին այլևս չես կարող հայրենասիրական ճառեր կարդալ ու երգեր երգել: Նրանք արդեն հայրենիք չունեն: Կերած-խմածները, այդ պահից սկսած, արագ կթռնեն հարուստ և բարեկեցիկ երկրներ, որտեղ կիրակի օրերին կհավաքվեն ճոխ ու ոսկեզօծ հայկական եկեղեցում և նորից կխոսեն հայրենասիրությունից:

Չարենցից մինչև Մահարի, մինչև Դաշտենց ու Շիրազ հարյուր տարի շարունակ հոգի ու ջանք չխնայեցին թափառիկ զանգվածից ազգ վերակերտելու համար: Մի քոչվոր իր թափորով հարյուր տարվա ջանքը մի վայրկյանում փոշիացրեց, տվեց անապատների քամուն: Ծաղրեց Մասիսն ու այն ամենը, ինչը խորհրդանշում է Մասիսը: Ու դա արեց ամենացինիկ կերպով, արեց հայասպանդի տարելիցից մի քանի օր առաջ:

«Գրավիր Ուոլ Սթրիթը» հայտնի շարժման հիմնական կարգախոսներից մեկը այսպիսին էր. «Մենք 99 տոկոս ենք» - “We are the 99 %”.

3-րդ բանակային կորպուսի նախկին հրամանատար, գեներալ-մայոր Գրիգորի Խաչատուրովի նկատմամբ օրվա իշխանությունների ձեռքի գործիք հանդիսացող իրավապահ համակարգի կողմից հարուցված շինծու քրեական գործով մարտի 16-ին Վերաքննիչ հակակոռուպցիոն դատարանի դատավոր, Բարձրագույն դատական խորհրդի անդամ Մեսրոպ Մակյանի որոշմամբ Գրիգորի Խաչատուրովը կալանավորվեց:

Աննախադեպ ցցուն են Հայաստանի ներսում օտարերկրյա քարոզչական աշխատանքի հետևանքները։ Պատերազմի մեջ գտնվող երկրներում սովորաբար հասարակությունը միասնականության մեծ արդյունքներ է ցուցադրում անգամ ամենաանիմաստ հարցերու

Խորհրդային ժամանակներում այլակարծության համար դատապարտում էին, ուղարկում Սիբիր, ստիպում մարդկանց ապրել վախի մեջ։ Ու մարդը դադարում էր կարծիք արտահայտել, խոսել կամ էլ խոսում էր ու արժանանում համապատասխան պատժի։

Նորից ու նորից, շատ վաղուց ժողովուրդները պատմական գլոբալ պրոցեսում ունեն միայն մեծ ու փոքր գործիքների դեր, որտեղ ամեն ինչ որոշում են էլիտաներն ու նրանց պայքարը, որոնք ինքնուրույն համակարգ են մարդկային հասարակություն կոչված ավելի մասշտաբային համակարգի մեջ։

Մնում մնում, ասում ենք՝ նյութապաշտ ենք։ Ախր, նյութապաշտ էլ չենք։ Նյութապաշտ լինել՝ չի նշանակում եղածը խլխլել իրարից։

Հոկտեմբերի 8-ին ադրբեջանական ագրեսիան հետ մղելու հետևանքով հերոսաբար զոհվել է ՍԱՄՎԵԼ ՀԱՄԲԱՐՁՈՒՄԻ ԳԵՎՈՐԳՅԱՆԸ:

Հազարամյա հասարակական կյանքի հիմնական օրինաչափություններից մեկը կայանում է նրանում, որ ավելի հզորի գոյաբանական ճնշման տակ նրա հակառակորդները, անկախ նրանից, թե նախկինում իրենք ինչ հարաբերություններ են ունեցել իրար հետ, թշնամական, թե նորմալ, միավորվում են՝ էկզիստենցիալ սպառնալիքին միասին հակահարված տալու համար։