Երկրի ղեկավարը այսօր մի շարք հայտարարություններով հանդես եկավ, որոնք ավելի շատ նման էին ինքնաարդարացման և ինքնախոստովանական ցուցմունքի։ Օրինակ, արդարացում է այն, որ սահմանադրության փոփոխության պահանջը դրված չէ Ալիևի կողմից, այն պնդումը, որ ԼՂ ժողովուրդը նախկին իշխանություններին պետք է եղել իրենց իշխանությունը պահելու համար, այն, որ նա ասում է` իբր ցանկություն չունի հանդիպել Սրբազանի հետ, սակայն բոլորիս համար ակնհայտ է, որ նա վախեցած է։

Այսօր մտերիմներիցս մեկն ինձ հուշում էր ներկայացնել Նիկոլի նախկին ու ներկա խոսքերի հակասությունները։ Պատասխանեցի, որ հիմա դրա իմաստը չկա...

Հայաստանի քաղաքական և հասարակական դաշտում ստեղծվել է, շախմատային տերմինով բնորոշվող, «պատային» իրավիճակ՝ իշխանությունն այլևս ոչ մի օրակարգ չի կարողանում թելադրել և հասարակության հետ շփվում է բացառապես «ոստիկանական պատնեշի հետևից» (ցիտատը Նիկոլինն է ուղղված Սերժ Սարգսյանին), իսկ ընդդիմադիր շարժումը թեև չի մարում, սակայն առայժմ չունի իշխանություններին հեռացնելու ռեսուրս: Շախմատում այս իրավիճակում գրանցվում է ոչ ոքի: Քաղաքականության մեջ այդպես չի լինում:

Ներհասարակական անջրպետը երեկվա իրադարձություններից հետո ավելի է խորանալու։

Ո՞նց ես քեզ զգում Մարտի 1-իդ հակառակ կողմում: Երեկ փախչում ես ԱԺ-ից, հանել տալիս կուսակիցներիդ հարցերը, որ րոպե առաջ դուրս գաս զինված ու պաշտպանված թակարդից, հասկանալով, որ իրականում ոստիականությունդ, արյուն թափելով ու վախ սփռելով, նույնիսկ չի կարողանում դրածդ խնդիրը լուծել...

Այ քեզ բան, այսօր էլ Նիկոլ Փաշինյանը Ազգային ժողովում խոսում էր նախկիններից, մեղադրում նախկիններին, «բացահայտում» նախկինների հանցանքը...

Երեկ խորհրդարանում ինչ-որ մեկը փորձեց փայլել իր իմացությամբ, ու ՀԱՅԴՈՒԿ բառի էության մասին ծիծաղելի մեկնությունով դուր գալ իր ցեղախմբին։

«Մենք անհանգստացած ենք Ֆրանսիայի որոշ քաղաքներում ցուցարարների դեմ ոստիկանության բռնությունների և արցունքաբեր գազի կիրառմամբ։

Նախաքննական մարմինը դատարան է ներկայացրել Ստեփանակերտի քաղաքապետ Դավիթ Սարգսյանի 20-օրյա անազատության ժամկետը երկարացնելու միջնորդություն, որը «պատահականության սկզբունքով» մակագրվել է Մասիս Մելքոնյանին։

Կա՛: Անձամբ ես, վերնագրում նշվածից բացի, գիտեմ ևս մեկը, բայց այդ մասին հետո, հոդվածի վերջում: