Կործանման կամ վերհառնելու ճանապարհին

Արցախի սուբեկտայնությունը օրեցօր նվազում է, պետականությունը՝ կասկածի տակ դրվում:

Արցախում պետական համակարգի ու ինստիտուտների խարխլման, իշխանությունների ապալեգիտիմացման պրոցեսի մեկնարկը տրված է:

Այս համատեքստում էլ հրաժարականների շքերթը շարունակվում է:

Եթե Ալիևի պահանջով Ռուբեն Վարդանյանի հրաժարականն Արայիկ Հարությունյանը բավարարեց, հետո իր ցանկությամբ ԱԺ նախագահի պաշտոնից ազատվեց Արթուր Թովմասյանը, ապա այսօր՝ ներքին որոշումների արդյունքում Արցախի նախագահն իր ու պետնախարարի հրաժարականները ներկայացրեց:

Շատերը կարծում են, անգամ ուրախանում, թե նման հրաժարականներով բան է փոխվելու կամ հարց է լուծվելու:

Բնավ:

Այն որ նա պարտության սիմվոլ է ու պետք է հեռանա՝ փաստ է:

Այն, որ նա որպես բանակցող սպառված է՝ դժվար է չհամաձայնել:

Այն որ, նա թե՛ իմ և թե՛ շատ-շատերի աչքի լույսը չէ՝ փաստ է:

Այն, որ իր փայ մեղքերն արդարացիորեն ընդունելով ու պարզապես ժողովրդից ներեղություն խնդրելով՝ գնալու է հանգիստ ու խաղաղ, արժանի թոշակի՝ դա էլ իր համար ճոխ կլինի:

Բայց այն, որ նման բեկումնային իրավիճակում երկրի ղեկավար չունենալը շատ լուրջ ու վտանգավոր խնդիրներով է հղի՝ ևս փաստ է:

Այստեղ ցանկալի է իմանալ, թե ինչն է ստիպել կամ ովքե՞ր են պարտադրել, դրդել նրան գնալ այդ քայլին:

Կա՞ արդյոք արտաքին ճնշում, միջամտություն կամ ներգործություն, թե՞ այն բացառապես ներքին որոշումների ու հաշվարկների արդյունք է:

Համենայն դեպս, ՀՀ իշխանությունների կողմից նման առաջարկ կամ պահանջ չի եղել, ՌԴ-ից կարծում եմ՝ ևս:

Հարությունյանը վստահեցնում է, որ դա ներքին որոշման արդյունք է և բացառապես իր ցանկությունն է:

Իսկ ո՞վ է նրան փոխարինելու:

Ո՞վ է լինելու այն ենթադրյալ քաղաքական ֆիգուրը, որն Արցախում հեղինակություն է, համաժողովրդական հարգանք ու վստահություն է վայլելում, որի նշանակումն այս ծանր պահին ավելի նպատակային է:

Եվ որ ամենակարևորն է. մարդ, ով ոչ թե շարքային բախտախնդիր-պոպուլիստ է, որը հերթական պաթոսով ու արկածախնդրությամբ «ջառմա» է դառնալու ժողովրդի գլխին, այլ ունի՝ տիրող քաոսային ու ողբերգական իրավիճակը փոխելու արժանահավատ տեսլական, խելամիտ առաջարկներ ու ռեալ հնարավորություններ:

Եթե անկեղծ՝ նման որակներով կերպար, ցավոք, ես Արցախում չեմ տեսնում:

Սակայն որոշակի ակնածանք ունեմ Ռուբեն Վարդանյանի հանդեպ:

Ինչևէ, կապրենք, կտեսնենք:

Համենայն դեպս, Արայիկ Հարությունյանը մի քանի ամիս առաջ սահմանադրական փոփոխությունների պրոցես էր նախաձեռնել, որը հնարավորություն է տալիս ԱԺ-ին այսպիսի իրավիճակում նախագահ ընտրել:

Հետևաբար, ընտրողը ոչ թե ժողովուրդն է լինելու, այլ Ազգային ժողովը:

Շատ հավանական է, որ նա պարզապես սեփական կամքով է գնացել այդ քայլին:

Այսպիսի օրհասական ու ծանր պահին նման պատասխանատու պաշտոն զբաղեցնելը շատերին ցանկալի չէր լինի:

Դա ծանր փորձություն է և բեռ, որի տակ ամեն մարդ՝ օբյեկտիվ ու սուբյեկտիվ պատճառներով չի մտնի:

Համենայն դեպս, ով էլ այդ պատասխանատվությունը ստանձնի՝ պետք է նրա շուրջ հանրային համախմբում և կոնսեսուս ապահովել:

Այս պահին դա է հրամայականը:

Ի դեպ, Արցախում ռուս խաղաղապահների նոր հրամանատար է նշանակվել:

Լենցովին այժմ էլ եկել է փոխարինելու գեներալ-մայոր Կիրիլ Կուլակովը:

Տեսնենք՝ նրանից ինչ կարելի է սպասել:

Հարգելի հայրենակի՛ց, այսօր սեպտեմբերի 2-ն է՝ Արցախի անկախության օրը:

Շնորհավորե՛ք միմյանց հատկանշական օրվա կապակցությամբ:

Հրաժարվե՛ք ամբիցիաներից, տարաձայնություններից ու զորավիգ եղեք Արցախին ու արցախահայ մեր քույր ու եղբայրներին:

Հիշե՛ք՝ «եթե մենք կորցնեք Արցախը, մենք կշրջեք հայ ժողովրդի պատմության վերջին էջը»:

Սրանք լոկ խոսքեր չեն:

Թույլ մի՛ տվեք մեզ բնորոշ՝ հաջորդ ճագատագրական ու անդառնալի սխալը:

Թույլ մի՛ տվեք պատմությունը ևս մեկ կարմիր էջով ներկել:

Սերունդները մեզ չեն ների:

Մենք, հույսը դնելով միայն մեր վրա, պետք է շարունակ պայքարենք, քանզի դա հայ ժողովրդի լինելիության պայքարն է:

Մեր բոլորի ճակատին, ցավոք դա է գրված… մինչև չփոխենք պատմության անիվը:

Ի հեճուկս թշնամու, տառապանքի, զրկանքների, կորստի, աղետի և ցավի մենք ունակ ենք վեր հառնելու, արարելու՝ ի փառս հայրենիքի:

Ես երգ չունեմ Ղարաբաղի մասին,

Ղարաբաղը ծառ է իմ արմատի վրա,

Ղարաբաղը սեր է իմ հավատի վրա,

Ղարաբաղը տեր է իմ կարոտի վրա,

Ես երգ չունեմ Ղարաբաղի մասին:

Դավիթ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ

Մեկնաբանություններ