Քաղաքականությանը մասնակից լինել և քաղաքական գործիչ երևակայելը բոլորովին տարբեր բաներ են։
Միայն Հայաստանում է հնարավոր, որ հոդաբաշխ կամ անհոդաբաշխ երեք բառ անգիր ասողը սկսի իրեն քաղաքական գործիչ համարել ու մի բան էլ կուսակցություն հիմնել։
Ցավոք, ներհայաստանյան քաղաքական կյանքը հենց այդպիսին է ու այդ պատեհապաշտ և արկածախնդիր մարդիկ սկսում են ընդդիմադիր ու իշխանական միջանցքներում զվռնել, մարդկանց խաբել ու սեփական ոչնչությունը ծածկելու համար սեփական չստացված կյանքից «մեծ լեգենդ» հյուսել։
Իբրև պատերազմի մեկնած, բայց քարերի հետևում թաքնված ու հիմա հերոսական դեմքով ներկայացող, ամեն առիթի զինվորական համազգեստ հագնող, բայց բանակային ծառայությունից փախած դեմքերը, կներեք, Հայրենիք փրկել չեն կարող (իշխանական ու ոչ իշխանական)։
Հա, ես միշտ ոչ պոպուլյար բաներ եմ ասում, որովհետև տառապանքս փորձ ունի, իսկ մասնագիտությունս` բանաձև։
Հ.Գ. Ասվածը շարժման հետ ուղիղ կապ չունի, բայց ուղիղ կապ ունի երկրի քաղաքական և կուսակցական համակարգի հետ։
Արա Պողոսյան