Միայն այսօր ունենք 3 զոհ, 2 զինվոր կյանքի համար պայքարում են, իսկ Թալինում և Երևանում (Մոնումենտ) համերգներ են:

Երևանի զբոսայգիներից մեկում համերգ է, զվարճալի համերգ: Գյումրիից ինչ-որ խումբ ուրախացնում է երևանցիներին: Սա դեգրադացիայի բացարձակ օրինակ է, դիտավորության արդյունք:

Գիտեմ, որ կարող է սխալ հասկացվի, բայց ասելու եմ էս կասկածիս մասին. ուրեմն ասեմ, որ կյանքում ոչ մեկի ասածը հալած յուղի տեղ չեմ ընդունել ու չեմ ընդունում, բացի իմ ընկերների ասածից, էն էլ եթե դա վերաբերում է իրենց անձնականին, քանի որ ուրիշ դեպքերում հնարավոր է իրենց էլ են խաբել։

Եթե հանգամանքների բերումով պետական որևէ պաշտոն կորզածը կամ անհայտ աղբյուրից վարձատրվող հասարակական ակտիվիստը, «հանուն երկրի բարօրության», իրեն իրավունք է վերապահում «ժողովրդի անունից» հրապարակավ «մատ թափ տալ» նույն այդ ժողովրդի վրա, ապա մեղավորը ոչ թե «մատ թափ տվողն» է, այլ նրան հանդուրժող օրվա իշխանությունը: Մեղավոր է, քանի որ նույն այդ իշխանությունը, այդպիսիներին «լռեցնելու» համար, նախ՝պետք է անթերի կատարի իր վրա դրված պարտականությունը, իսկ ապա, անհրաժեշտության դեպքում, կիրառի նաև օրենքով նախատեսված համապատասխան գործիքակազմ:

Արցախի թեմայից հետո, թերև, ամենազանգվածայինը, ամենաողբերգականը Հայաստանում, Երևանում թմրանյութերի տարածվածությունն է։

Մեր գլխավոր խնդիրն այս քարոզարշավում մարդկանց ոտքի հանելն է։ Նիկոլ Փաշինյանը գործնականում հենարան չունի։ Մնում է հաղթահարել ապատիայի ու հուսահատության պատը։

Մարդկանց հետ ուղիղ շփումը հսկայական ինֆորմացիա է տալիս, համ էլ՝ ինֆորմացիա փոխանցելու հնարավորություն։

Հայաստանը՝ Խրախճանքը, և Արցախը՝ Ժանտախտը, մեր հայկական երկու հակադիր իրականության անբաժանելի մասերն են։

Անհնար է պատկերացնել, որ Անկախության հռչակագրի ընդունման 33-րդ տարում մենք ունենք. 1. Արցախի կորստի վտանգ 2. ՀՀ պետականության կորստի վտանգ 3. Միասնական հասարակության կորստի փաստ