Ժամանակի հայտնի դերասանները հաճախ էին հավաքվում «Երևան» հյուրանոցի բակի թփածածկ սրճարանում, իսկ Ազատ Շերենցը մշտական այցելուներից էր։ Ի տարբերություն «Մենք ենք, մեր սարերը» կինոնկարում խաղացած ալարկոտ, քնաթաթախ և ուրբաթախոս Ավագի՝ իրական կյանքում Շերենցը ձիգ, կիրթ և զգայուն մարդ էր։ Երբեմն Ես էլ էի գնում այնտեղ՝ սուրճ խմելու։
Երբ հերթական անգամ հավաքվել էինք, Ինչ-որ մեկը, կարծեմ ՝ Սոս Սարգսյանի ծանոթներից, որպես հյուրասիրություն, երկու շիշ օղի ուղարկեց սիրված դերասաններին։ Զրույցներից մեկի արանքում Շերենցը, լիքը բաժակը մի տեսակ մտազբաղ բարձրացնելով վեր, անսպասելի հարցրեց՝ տեսնես, էլի բնակելի մոլորակ կա՞, թե՞ սա միակն է։ Դա կասկածելու՞ բան է՝ ասաց Սոս Սարգսյանը, իհարկե կա։ Հա՞, գոհունակությամբ խոսակցին նայեց Շերենցը, տեսնես՝ այնտե՞ղ էլ կա Հայաստանը և էլի փո՞քր է, թե՞ մեծ։ Փոքր՝ ասացի ես։ Իա՜, ի՞նչ գիտես՝ աչքերը լի հանդիմանությամբ դարձավ ինձ Շերենցը։ Մենք՝ հայերս, մեծ պետություն շինող ժողովուրդ չենք՝ ասացի ես։
Երևի թե պատահական չէր այս պատմությունը հիշելու առիթը։