Ե­թե պա­հանջ­վում է ստա­խոս, պա­տե­պատ մեկ ըն­կեք, ա­ռանց այլևայ­լու­թյան զան­գա­հա­րեք «Էֆ նեթ» ՍՊԸ-ի 57-16-16, 011-57-16-16, 065-16-16 հե­ռա­խո­սա­հա­մար­նե­րով և լսեք օ­ձը բնից հա­նող ա­նու­շա­լե­զու աղջ­նակ­նե­րի։ Նրանց հա­ճե­լի ձայ­նի տեմբ­րը, կիրթ-գրա­գետ խո­սե­լաոճը, ան­գամ կռահ­վող հա­յե­ցի պահ­ված­քը...

Նա­խա­տե­սե­լով մեր հան­րակր­թա­կան դպ­րոց­նե­րից «Հա­յոց ե­կե­ղե­ցու պատ­մու­թյուն» ա­ռար­կան վտա­րել, «Հայ գրա­կա­նու­թյուն» ա­ռար­կա­յի ան­վա­նու­մից «հայ» բա­ռը հա­նել, 7-12-րդ դա­սա­րան­նե­րում «Գրա­կա­նու­թյուն» վե­րան­վան­ված ա­ռար­կա­յի ու­սուց­ման դպ­րո­ցա­կան ծրագ­րից մի շարք հե­ղի­նակ­նե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­նե­րը, նրանց մա­սին կեն­սագ­րա­կան հա­մա­ռոտ տե­ղե­կու­թյուն­նե­րը, մեր գող­թան եր­գե­րը դուրս շպր­տել, «թավ­շյա հե­ղա­փո­խա­կան­ներն» ի­րենց այդ մտադ­րու­թյունն ի­րա­կա­նու­թյուն դարձ­նե­լու պա­րա­գա­յում ուղ­ղա­կի հար­ված են հասց­նե­լու մեր սե­րունդ­նե­րի ազ­գա­յին և քրիս­տո­նեա­կան ինք­նու­թյա­նը, հայ տե­սա­կին: Նպա­տակն ակն­հայտ է` հա­յին կտ­րել իր հոգևոր ու մշա­կու­թա­յին ար­մատ­նե­րից:

Նե­րե­ցեք, ի­հար­կե, բայց ես զտա­րյուն հայ եմ՝ հո­գե­բա­նու­թյամբ և մտա­ծո­ղու­թյամբ, ամ­բող­ջո­վին կրում եմ հա­յի հատ­կա­նիշ­նե­րի մի ամ­բող­ջու­թյուն, ո­րի մեջ հա­զա­րա­մյակ­ներ շա­րու­նակ սերն­դե­սե­րունդ նստ­վածք են թո­ղել նախ­նի­նե­րը:

«Հա­յաս­տա­նի հետ բա­րե­կա­մու­թյան ու հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թյան ըն­կե­րու­թյուն» միջ­տա­րա­ծաշր­ջա­նա­յին հա­սա­րա­կա­կան կազ­մա­կեր­պու­թյու­նը խոր մտա­հո­գու­թյուն է հայտ­նում 2020 թ. հու­լի­սի 17-ին Մոսկ­վա­յի Կա­լու­գա­յի խճու­ղուն հա­րա­կից, «Կիևյան հրա­պա­րակ» ըն­կե­րու­թյան ադր­բե­ջա­նա­կան ծագ­մամբ տե­րե­րին պատ­կա­նող «Ֆուդ սի­թի» մե­ծա­ծախ-ման­րա­ծախ պա­րե­նա­յին կենտ­րո­նում հայ­կա­կան ապ­րանք­նե­րի վա­ճառքն ար­գե­լե­լու փաս­տե­րին, ինչ­պես նաև ս.թ. հու­լի­սի 19-ին Վո­րո­նեժ քա­ղա­քում վան­կար­կող, ազ­դան­շան­ներ տվող, Ադր­բե­ջա­նի Հան­րա­պե­տու­թյան դրոշ­նե­րով ճա­նա­պարհ վա­զող, բարձ­րա­ձայն ադր­բե­ջա­նա­կան ե­րաժշ­տու­թյուն սփ­ռող, դրա­նով մի­լիո­նա­նոց քա­ղա­քի կենտ­րո­նում երթևե­կու­թյու­նը կաթ­վա­ծա­հար ա­նող և հա­սա­րա­կա­կան կար­գը խան­գա­րող ադր­բե­ջան­ցի­նե­րի ավ­տո­շա­րա­սյան ցու­ցադ­րա­կան եր­թին պե­տա­կան ու քա­ղա­քա­յին հա­մա­պա­տաս­խան կա­ռույց­նե­րի պատ­շաճ ար­ձա­գան­քի բա­ցա­կա­յու­թյան կա­պակ­ցու­թյամբ։

Հար­գե­լի պա­րոն նա­խա­րար. ստա­ցա «նա­խա­րա­րու­թյան կող­մից քն­նարկ­ված» իմ հար­ցադ­րում­նե­րի պա­տաս­խա­նը, թե­պետ խնդ­րել էի անձ­նա­կան հան­դի­պում, և հաս­կա­ցա, որ նա­խա­րա­րու­թյու­նում կամ դի­տա­վո­րյալ չեն ու­զում ըն­կա­լել Ձեզ ներ­կա­յաց­ված մեր ԾՐԱԳ­ՐԻ էու­թյու­նը, կարևո­րու­թյու­նը կամ հա­սու չեն դրան, ինչն ա­վե­լի վատ է, ո­րով­հետև հար­ցա­կա­նի տակ է դր­վում ո­լոր­տի կա­ռա­վար­ման ար­դյու­նա­վե­տու­թյու­նը:

Սո­վո­րու­թյուն է. 3-4 ա­մի­սը մեկ աչ­քի եմ անց­կաց­նում ա­րած-չա­րած, շա­հած-կորց­րածս... ու նաև հրա­պա­րա­կում­նե­րիս ար­ձա­գանք­նե­րը, վեր­լու­ծում բաց­թո­ղում­նե­րիս պատ­ճառ­ներն ու հետևանք­նե­րը։

-Ա­մեն հա­յի մեջ մի Նա­պո­լե­ոն է նս­տած,- մի առի­թով քա­ղա­քա­գետ Անդ­րա­նիկ Միհ­րան­յա­նի ար­տա­հայ­տած այս միտ­քը ժա­մա­նա­կին մի­ան­շա­նակ չըն­դուն­վեց և աս­տի­ճա­նա­բար կորց­րեց իր իմաստն ու նպա­տա­կայ­նու­թյու­նը։

Գաղ­տա­գո­ղի մա­հը մեր շար­քե­րից խլեց պե­տու­թյան բարձ­րա­գույն ու­սում­նա­կան, գի­տակր­թա­կան հա­մա­կար­գի հմուտ կազ­մա­կեր­պիչ, նշա­նա­վոր տն­տե­սա­գետ, եր­կա­րա­մյա բազ­մա­վաս­տակ ման­կա­վարժ, ան­վա­նի գիտ­նա­կան, ակ­տիվ մտա­վո­րա­կան, տն­տե­սա­գի­տու­թյան դոկ­տոր, պրո­ֆե­սոր ԳՐԻ­ԳՈՐ Ե­ՂԻ­ՇԵԻ ԿԻ­ՐԱ­ԿՈ­ՍՅԱ­ՆԻՆ։

...Եր­կու պատ­գա­մա­վոր­նե­րից մեկն էր, որ կռա­հե­լով ԱԺ նա­խա­գահ Ա­րա­րատ Միր­զո­յա­նի նկա­տո­ղու­թյան տո­նով հի­շե­ցու­մը, վայր­կե­նա­պես նա­խա­հար­ձակ ե­ղավ՝ ես դի­մա­կով եմ։ Կռա­հե­ցիք, խոս­քը բժշ­կա­կան դի­մակ կրել-չկ­րե­լու և Տիգ­րան ՈՒ­րի­խա­նյա­նի մա­սին է։

Այն‚ որ ՀՀ նախ­կին նա­խա­գահ­ներ Ռո­բերտ Քո­չա­րյանն ու Սերժ Սարգ­սյա­նը երկ­րորդ նա­խա­գա­հի խա­փան­ման մի­ջո­ցը փոխ­վե­լուց հե­տո կա­րող էին հան­դի­պել‚ շատ մեծ ա­նակն­կալ չէր։ Եր­կու հին ըն­կեր­ներն ու գոր­ծըն­կեր­ներն այ­սօր պաշ­տո­նա­պես գտն­վում են գոր­ծող իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին ընդ­դի­մա­դիր բևե­ռում։