Ո՞վ է մեղավոր

Կադաստրի կոմիտեն չի կատարում դատարանի օրինական ուժի մեջ մտած վճիռը, դատարանը չի հրապարակում շուրջ 1.5 ամիս առաջ «հրապարակված» վճիռը:

Միասնական սոցիալական ծառայությունը չի տիրապետում ոլորտում գործող իրավական ակտերին:

Քաղաքապետարանը չի լսել «վաղեմություն» հասկացության մասին:

Ոստիկանը 200 դրամանոց մետաղադրամով խազում է ավտոմեքենան:

Երկրի ղեկավարը կախիչ է պոկում...

Առաջին հայացքից, սա նշանակում է, որ մենք «սխալ» պետությունում ենք ապրում: Սակայն, անօրինականությունների դեմ բնակչության համատարած ընդվզում չկա:

Եթե կադաստրը չի կատարում դատարանի օրինական ուժի մեջ մտած վճիռը, Հայաստանի բնակիչը կադաստրում ծանոթ է գտնում և լուծում խնդիրը:

Նույնը` դատարանի, սոցապի, ոստիկանության, քաղաքապետարանի և մնացածի պարագայում:

«Մանր» կամ ի սկզբանե «չլուծվող» խնդիրների դեպքում, բնակիչն ինկոգնիտո ձևաչափով դիմում է որևէ լրատվամիջոցի և փորձում անձամբ չերևալով խնդիրը հրապարակային դարձնել:

Օրինակ, գիշերը «կարմիր գծերն» անվճար են: Բնակիչը դրա մասին չգիտի և վճարում է կատարում, այնուհետև պարզում է: Սակայն, փոխարենը քաղաքապետարանի դեմ իրավական գործընթաց սկսի, նախընտրում է անձը չբացահայտել և այլոց միջոցով հրապարակել խնդիրը: Արդյունքում` խնդիրը հրապարակվում է, սակայն որևէ բան չի փոխվում, քանզի չկա իրավական գործընթաց, որը կարող էր նախադեպի վերածվել: Այս դեպքում, ո՞վ է մեղավոր:

Կամ` եթե կադաստրը չի կատարում դատարանի վճիռը, ապա կադաստրում ծանոթ փնտրելու փոխարեն, ավելի ազնիվ չէ՞ քրեորեն պատժել չկատարողին, որպեսզի հաջորդ անգամ չկատարելուց առաջ գոնե մտածի:

Լավ, ես կադաստրում ծանոթ գտա, բա մնացա՞ծը:

Այս իմաստով, կարծում եմ, որ կադաստրը, քաղաքապետարանը և մնացածն այդքան էլ մեղավոր չեն: Մեղավորը բնակիչներն են, որոնք պետական կառույցներից արհեստականորեն հրեշներ են սարքում:

Ըստ այդմ, մենք ոչ թե «սխալ» երկրում ենք ապրում, այլ` «սխալ» հասարակությունում:

Կարեն ՀԵՔԻՄՅԱՆ

Մեկնաբանություններ