Երբ Սովետը քանդվում էր, Հայաստանն այդ պահին ուներ լուրջ արդյունաբերություն։ Հայաստանի տարածքի ու բնակչության պահով արդյունաբերությունն ավելին էր, քան շատ ուրիշ հանրապետություններում։ Սովետի քանդվելու ժամանակ Հայաստանի ամենալուրջ պրոբլեմը դարձավ այդ արդյունաբերությունն աշխատեցնելը։

Մինչև 2020-ը ես շատ մեծ դժվարությամբ էի մարդկանց ընկալմանը հասցնում, որ Քելբաջար չի, այլ Քարվաճառ է, որ Ղարաբաղ չի , այլ Արցախ է, որ Լաչին չի, այլ Քաշաթաղ է և այլն։

Այսօր հորս հաղթանակի օրն է: Գյուղական դպրոցի ֆիզիկայի ուսուցիչ էր, երբ սկսվեց Մեծ պատերազմը: Հաղթանակի օրը դիմավորեց Պրահայում:

Այս խորհրդածության գործնական եզրակացությունը թող լինի մեր ժողովրդի բոլոր խավերի մեջ Ավետարանի խոսքը տարածելը, բացատրելը, մեր եկեղեցական արարողություններն ու ծիսակատարությունները հասկանալի դարձնելը և ժողովրդին ու մեր մանուկներին, պատանիներին հոգևոր աղոթքներ ու եկեղեցական երգեր սովորեցնելը: Ահա թե ինչու մեր մտքի մեջ գաղափարը ծնվեց մեր քիչ իմացածից բաժին հանել մեր ընթերցասեր ժողովրդին և այսպիսով օգտակար լինել հոգևոր կյանքի ամրապնդմանը:

Էսօր ռադիոյի օրն է։ Էն տարիներին ռադիոն տան անդամ էր՝ ամենաշատախոս անդամը։ Սովորաբար, երբ տանը լռություն էր, դա նշանակում էր, որ ռադիոն ցածր միացրած է...

Չէի կամենա անդրադառնալ թուրքական քարոզչությանը ներդաշնակ՝ Հայոց Եկեղեցու հասցեին հնչող անհեթեթ հարցադրումներին ու կեղծիքներին, բայց այս մեկն առանձնացնեմ. «Իսկ ո՞ւր էր Հայ Եկեղեցին պատերազմի օրերին»:

Մեր ընդդիմություն կոչեցյալի ամորֆ վարքը բացատրվում է նրանով, որ նրանց թիկունքում չկա որևէ հզոր ուժ։

Մենակ էն, որ ճանապարհին ով հանդիպում է, ինչ մեքենա անցնում է՝ ողջունում է, ինքնին խոսուն է:

Երկրորդ համաշխարհայինի տարիներին 120.000 գերմանացի (որոշ տվյալներով՝ 400.000) հրաժարվեցին կռվել Երրորդ Ռայխի զինված ուժերում՝ Վերմախտում։ Նրանցից 15.000-ը դատապարտվեց մшհшպшտժի...

Մեր պատմության ողջ ընթացքում օրինաչափության պես անցնում է հետաքրքիր հանգամանք. կենսունակ և ուժեղ պետականություն ենք ունեցել, եթե հաջողվել է միևնույն առուն ուղղել հոգևոր և աշխարհիկ իշխանությունների ջրերը։ Նախաքրիստոնեական շրջանում խնդիրը առավել հեշտությամբ է լուծվել։