Երեկ արդեն ուշ էր

Խնդիրը հետևյալն է.

1. Որևէ մեկը չի պատրաստվում մեզ ռազմավարական աջակցություն ցուցաբերել, որովհետև դրանից ակնկալվող ավելի մեծ շահ չեն տեսնում (այսինքն, չարդարացված ներդրում է):

2. Իրավիճակի բանալին ուժային բալանսի խախտումն է, հետևաբար, պոտենցիալ ռազմավարական աջակիցը պետք է նախ ռազմական աջակցություն հողի վրա ցուցաբերի, ինչը քիչ հավանական է, քանի որ, ինչպես վերևում նշեցինք` «չարդարացված ներդրում» է, ուստի, ուժային բալանսը ինքնուրույն պետք է վերականգնենք,

3. Ուժային բալանսի վերականգնման համար պետք է`

ա. քաղաքական կամք=> բ. պրոֆեսիոնալ կադրեր=> գ. ժողովրդական միասնություն=> դ. ժամանակ։ Ըստ էության, այս բոլորը բացակայում են ու հավանաբար դեռ կբացակայեն, ինչը նշանակում է, որ մենք բաց ենք թողնում ամենակարևորը` ժամանակը։

Որպեսզի գտնենք լուծում` խոսքը վերաբերում է հատկապես Արցախի էլիտային և Հայաստանի ու Սփյուռքի բոլոր կարող ուժերին, անհարժեշտ է.

1. Հաշվեգրել մեր ֆինանսական ռեսուրսները, նկատի ունեմ ողջ հայության տրամադրության տակ եղած ֆինանսական և տնտեսական միջոցները, ովքեր պատրաստ են ներդնել հանուն Հայաստանի և Արցախի ապագայի։

2. Հաշվեգրել գիտական ռեսուրսները և մեկտեղել դրանք հանուն նույն նպատակի։

3. Հաշվեգրել մարդկային ռեսուրսները, պոտենցիալ մարտական գործողությունների ունակներին, ովքեր պատրաստ են գործել հանուն Հայաստանի և Արցախի ապագայի:

4. Հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ էականորեն խախտված է ռազմական բալանսը, պայքարի այլ` ապակենտրոն (փակագծեր չբացեմ) ռազմավարություն մշակել, որի պարագայում թշնամին ոչ թե մեկ կենտրոնից, այլ ամենուր ստիպված պիտի լինի դիմակայել հարվածների։

Մենք արդեն շատ բան ենք կորցրել, հիմա ժամանակն է պրոակտիվ գործողությունների մշակման և կիրառման։

Մտային այնպիսի լուծումներ, որոնց մասին միայն տարիներ անց կարող ենք խոսել, բայց պետք է գործել, քանզի երեկ արդեն ուշ էր...

Ո՞ւմ է պետք այն տարածաշրջանը, որտեղ Արցախի Հանրապետություն չպիտի լինի։

Արա Պողոսյան

Մեկնաբանություններ