Հանգչեք, իմ որբեր

Մաքսային միությանն անդամակցությունը, ինչպես ասում են, պատռեց ընդդիմության «վարագույրը» վերից վար: Քաղաքական դաշտը ապատիկ վիճակում է ու դեռ երկար դուրս չի գա «այնտեղից»: Ոչ այն պատճառով, որ դեմ է Մաքսային միությանը, այլ որ այդ անդամակցությունը եղավ շատ անսպասելի` պարապուրդի մատնելով առանց այն էլ ոչ մի բանով չզբաղված, լուսանցքային գոյություն քարշ տվող ընդդիմությանը:
Քաղդաշտի այնքան փոքր սպեկտրն է դեմ այդ անդամակցութանը, որ կարծել, թե նրանց կհաջողվի բուռն հասարակական դիմակայության ֆոն ապահովել, անհնար է: Մնացած ընդդիմադիրներն էլ իրենց ուղնուծուծով այնքան ռուսամետ են, որ անգամ ամենաթեժ ատելությունն իշխանության ու Սերժ Սարգսյանի նկատմամբ չի կարող վերածվել իրական գաղափարական պայքարի:
Հանուն «արդարության» էլ ասենք, որ ինչպես նախագահական ընտրություններում, այնպես էլ Մաքսայինի հարցում, իշխանությունը գնաց գամբիտի, որևէ անելիք չթողնելով որևէ մեկին: ՈՒ եթե նախագահական ընտրությունները դարձան ընդդիմության «գերեզմանափորը», հիմա, կարծում ենք, արդեն ոչ մեկի համար գաղտնիք չէ, որ թե Ռուսաստանի և Սերժ Սարգսյանի, թե Սերժ Սարգսյանի ու Գագիկ Ծառուկյանի միջև այն ժամանակ կային խորքային, անտեսանելի պայմանավորվածություններ այս հարցում: Իսկ ակտիվություն դրսևորող հայտնի ընդդիմադիր ուժերն այն օրերին այդպես էլ չըմբոստացան առ այն, թե ինչու իրենց Գագիկ Ծառուկյանը չառաջադրվեց: Պատճառները խիստ հասկանալի էին:
Այո, Սերժ Սարգսյանը լավ գիտեր ոչ միայն յուր, այլև Գագիկ Ծառուկյանի «հաճախորդներին», ու թույլ տալով, որ ընդդիմություն կոչվող այդ զանգվածը սրբորեն կլլի այդ «հարվածը», մեկընդմիշտ նրան տարավ դեպ անհայտություն:
Քաղասպարեզը մնաց շատ դեպքերում անչափ հետաքրքիր դրսևորումներով հանդես եկող քաղաքացիական շարժմանը: Սակայն, որքան էլ պարադոքսալ, Մաքսային միությանը Հայաստանի անդամակցությունն էլ վերջինիս համար կդառնա գերեզմանափոս. զի այս դեպքում ևս գիտենք` ովքեր են տերերը, և ում են ծառայում շարժման հայրերը։ Անուններ չտանք:
Մի շտապեք առարկել` ի՜նչ եք ասում: Քաղաքացիական շարժման ողջ ներքին, անտեսանելի տրամաբանությունը կառուցված էր մեկ հենքի վրա. բան է, եթե հայաստանյան իշխանությունները մի գեղեցիկ օր իսկապես փորձեն ամբողջովին տրվել Արևմուտքին` չցանկանալով նրա գրկից պոկվել, «քաղաքացիականները» կալեբախեին Հայաստանն ու նրա իշխանություններին` «մի ուրիշ ձևով»:
Իշխանությունները սա նույնպես շատ լավ գիտեին: ՈՒ նախօրոք մտածված վերջնախաղով, որի հենքը անսպասելիությունն էր, որպես քաղտեխնոլոգիա, անչափ «գեղեցիկ» վաբանկ: Մաքսային միությանն անդամակցելու մասին հայտարարությամբ հիմա էլ նոր ընդդիմախոսներին թողեցին ձեռնունայն:
Հիմա արդեն իշխանությունների ձեռները լրիվ ազատ են` բարձրացնելու տրանսպորտի սակագինը, կատարելու կադրային այնպիսի տեղաշարժեր, որոնցից միայն իրենք հաճույք ու «կուսություն» կզգան (դրա վառ ապացույցը Պուտինի «հազարամյա» մոտ ընկեր Չայկայի` գառնիկիչյան դատախազական բաստիլի «գրավումն» էր, կարծում ենք` նման գրավումներ դեռ շատ կլինեն իշխանությունների կողմից), և վերջապես, ինչո՞ւ ոչ, սահմանադրական փոփոխությունները, որոնցով երկիրը կարող է Վրաստանի նման անցնել խորհրդարանական կառավարման: Չնայած այն հանգամանքին, որ նույն իշխանությունները սևով սպիտակի վրա ու անչափ հատու պնդում են` կառավարման համակարգը չի փոխվելու մեզանում:
Ի՞նչ իմանաս:
Այսպիսի ընդդիմության պայմաններում ինչ ուզես, կանես:

Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Ա՜խ, եր­նեկ էս նոր տա­րին
• Երեք նա­խա­գահ­նե­րի կո­դե­րը
• Աղոթարան
• Երեք նա­խա­գահ­նե­րի կո­դե­րը
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Երեք նա­խա­գահ­նե­րի կո­դե­րը
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Ո՞վ է նա
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Но ставки сде­ла­ны, госпо­да!
• Ռի­տա Ա­լեք­սանդ­րով­նա, վեր տար քեզ հետ Ար­ցա­խի հա­մար մեր նա­հա­տակ ՏՂԵՐ­ՔԻՆ...
• Աղոթարան

Մեկնաբանություններ