Օր-օրի փոքրացող Հայաստանում ուղղաթիռով ճամփորդելը ծիծաղելի ու ինչ-որ տեղ շռայլություն է:

ՌԴ-ն «միլիմետր առ միլիմետր» կայուն առաջ է գնում:

Լելոտ-ճենճոտն իր տան հակահիգիենիկ պատերը թողած ընկել է եկեղեցիների պատերի հետևից:

Ադրբեջանական քարոզչամեքենան, Հայաստանի անկախացումից հետո, բացի Ադրբեջանին զիջումների կողմնակից Լևոն Տեր-Պետրոսյանից, Հայաստանի ոչ մի ղեկավարի չի գովել, հիմա ամբողջ օրը Նիկո Փաշինյանին գովաբանում է: Այդ քարոզչամեքենան վիրավորում է «Տավուշը՝ հանուն հայրենիքի» շարժման առաջնորդ Բագրատ Սրբազանին։ Նույն կերպ է վարվում նաև Հայաստանի իշխանության քարոզչամեքենան՝ գովաբանում է Նիկոլ Փաշինյանին, վարկաբեկում Բագրատ Սրբազանին:

Լակոտոկրատիան, 6 տարվա իշխանությունից հետո, պետք է որ քիչ թե շատ լրջանար, փորձ ձեռք բերեր, սակայն հակառակն ենք տեսնում...

Երկրում իրավիճակ է փոխվել, ու բոլորից լավ դա իշխանական պատգամավորներն են զգում։ Տեսեք, թե ինչեր են խոսում ԱԺ-ում ու ոնց են խոսում։ Նույնիսկ սկսնակ հոգեբանները կարող են շատ արագ հասկանալ, թե ինչ է կատարվում նրանց ներսում, և ինչ վախեր են պատել նրանց...

Սրբազանին ի միջի այլոց Գալստանյան հիշատակած՝ ախչի Արփի՛ Դավոյան (քեզ չեմ գտնում, որ թեգեմ), խորհրդարանում ունեցածդ՝ սկեսուրի հետ կռիվ հիշեցնող դեմագոգիկ ելույթդ «բանտիկներիս չի», բայց որ էդքան «ճշմարտախոս» ես՝ ուրիշներին ստի մեջ մեղադրելով, դե իմ երկու հարցերին առանց ստելու պատասխանիր:

Կարծում եմ, ո՛չ, ավելի ճիշտ հստակ գիտեմ, որ Բագրատ արքեպիսկոպոսի փոխարեն (ի դեպ, շնորհավորում եմ սրբազանին), լինեին Գրիգոր Լուսավորիչը կամ Գրիգոր Նարեկացին, այս դժգույն, դժբախտ ու չարակամ ամբոխն էլի նույն կերպ պիտի արտահայտվեր նրանց մասին։

Երեկ ընկերոջս տեսա` Աշոտ Աղաբաբյանին։ Սևակնած էր, ինչպես գարնան թուխպ ամպը։ Սրտին դանակ դեմ տային` մի պուտ արյուն չէր կաթի։ - Ի՞նչ ա եղել,-հարցրի։

2024 թվի մայիս ամսին սահմանազատում իրականցվեց ոչ միայն Տավուշի և Ադրբեջանի, այլև Տավուշի և Հայաստանի միջև: Հայաստանի Հանրապետությունը մոլորակի միակ երկիրն է, որտեղ բնակավայր մուտքը թույլատրվում է միայն տվյալ բնակավայրի քաղաքացիների համար...