Յոթ տարի անընդմեջ միասին չափչփել ենք մեր երկրի բոլոր լայնություններն ու երկարությունները: Ասմունքի հանրապետական փառատոն կար, որի հանձնախումբը հաճախ էր փոփոխվում, բայց մեր քառյակն անփոփոխ էր. Ռազմիկ Դավոյան, Գուժ Մանուկյան, Սամվել Մուրադյան ու նվաստս...

Հոլիվուդը, իհարկե, մի առանձին թեմա է, և հայերի ավանդն ամերիկյան կինեմատոգրաֆիայում հսկայական է, սակայն, սիրելի արտատպիչներ, որ փորձում եք կրկնել իմ արածը․ լավ եք անում, բայց ես փորձում եմ մարդկանց մասին խոսելուց հետո վերլուծական ուղղորդում տալ դրան, ոչ թե պաթոսը հանել երկինք ու բոռալ՝ «ուխ, էլի հայերը»։ Մի մտեք մի տեղ, որտեղ դուք չեք տարբերում սևն ու սպիտակը։

Պապս` Արշակ ՈՒլուբաբյանը, գրող-պատմաբան Բագրատ ՈՒլուբաբյանի հայրը, «Սարդարապատ» պատմավեպի դիպուկահար, Վարանդեցի Արշակը` Մուշկապատ գյուղից, թորքի դեմ կռվել է Սարդարապատի ճակատամարտում:

Դեմ չեմ գրողներին, թեև ընկերներս ինձ հաճախ են հանդիմանում, ասում են ՝ «շատ ես բզբզում էդ մարդկանց, թող գրեն»։

2020 թվականն էր։ Պատերազմ էր։ Արցախում էի։ Այս գյուղում մեկ-երկու բնակիչ էր մնացել։ Գիշերով եկանք, մի կերպ այս տունը գտանք, տան տիրոջ եղբորն էլ մոտակա դիրքերից իջեցրինք, որ դուռը բացեն, գիշերենք։ Առաջին անգամ էր, որ հետներս ուտելու հաց չէինք վերցել։ Այլ կարևոր բաներ կար, ուտելու մասին չէնք էլ մտածում։ Այդ գիշերն էլ անցկացնելը, այս տանը հարաբերական էր։ Պատուհաններին հաստ ադեալներ, որ դրսից լույս չերևա, չռմբակոծեն։

Անցած դարի ութսունսկաներն էին, ռադիոյի երիտասարդական հաղորդումների խմբագիր Արտաշես Յայլոյանի հետ Ղափան, Մեղրի էինք գնացել հաղորդաշար պատրաստելու:

Ովքեր դեռ չեն հասկացել թե ինչ է կատարվել 2015-2018 թվականներին, կարճ ասեմ. 2014 կամ 2015 թվականին, երբ երեք-չորս հոգով մի տեղ հավաքվում և հեղափոխության մասին էինք խոսում (ընդամենը խոսում), նախ հայտնվում էին «թաղի լավ տղերքը», հետո թաղի օպերլիազորը, իսկ վերջում` ԱԱԾ-ն էնպիսի սարքված գործի փաթեթով, որ 8 տարի չես կարողանում տակից դուրս գալ։

Պրոֆեսորի հետ ծանոթացա Դոնի Ռոստովում: Գործընկերներիս հետ մեկնել էի Նոր Նախիջևան՝ ծանոթանալու հայկական վայրերին և բնակչությանը:

Ես ուզում եմ դիմել մեր՝ Հայաստանի բժիշկներին. սիրելի բժիշկներ, ձեզանից քանի՞սն են ճանաչում այս մարդուն։ Անկեղծ, ես կերազեի, եթե այս մարդու ժառանգներից մնացած լինեին՝ ավելի մանրամասն կարողանայինք խոսել, բայց եղածներն են լռում, էլ ուր մնաց․․․

Հիշում եմ, դպրոցական տարիներին, «Սամվել»-ն այդպես էլ չկարդալով, կարողացա երկու բառով համոզել գրականության, լուսահոգի մեր ուսուցչուհուն, որ, այնուամենայնիվ, կարդացել եմ: