Քաղաքական մշակույթի և քաղաքական բարոյականության տեսանկյունից նա իր ողջ լիմիտը սպառել է

Իրականում մենք դիտարկում ենք Փաշինյանի անկումն ու կրախը: Անկում ու կրախ բոլոր առումներով, քաղաքականից մինչև բարոյական: Մի մտածեք, որ նա դա չի ընկալում: Ընկալում է բոլորից լավ, բայց հասկանում է, որ այլ ընտրություն չունի: Այդ կրախից հրաժարվելով ու այն դադարեցնելով` նա ստիպված պետք է ընդունի այն ամենի մեղքն ու սխալականությունը, ինչ արել է և ինչին հավատացել: Անկումը, կրախը և Փաշինյանը արդեն դարձել են հոմանիշներ և հարազատացել, ուստի միայն անկման խորացումն ու կրախի շարունակականությունն է նրա կենսունակությունը պահելու ճանապարհը: Այլ ճանապարհ նա չունի:

Քաղաքական մարդու, քաղաքական գործչի, քաղաքական առաջնորդի առաքելությունը՝ գաղափարի, սկզբունքների ու արժեքների հիմքով մրցունակ և արդար համակարգ ստեղծելն ու փոխանցելն է, որի շահառուն պետությունն է ու հասարակությունը, իսկ այդ համակարգն էֆեկիվ աշխատեցնողը դառնում է քաղաքական մշակույթ և քաղաքական արդյունք ստեղծող և արժանանում հասարակության վստահությանն ու երախտիքին:

Սա քաղաքական աքսիոմա է, ոչ թե բարդ և վերին գաղափար:

Մեծ հաշվով, Փաշինյանը իր իշխանության առաջին օրվանից սկսած, որպես քաղաքական գործիչ, զբաղված է բացառապես համակարգում ստեղծված հավելյալ արժեքը տանուլ տալով, քաղաքական մշակույթի հիմքերը քայքայելով, հասարակության կարողականության թունավորմամբ, բևեռացմամբ ու սնանկացմամբ:

Որպես քաղաքական մարդ նա սպառված է, որովհետև քաղաքական մշակույթի և քաղաքական բարոյականության տեսանկյունից իր ողջ լիմիտը սպառել է:

Որպես քաղաքական գործիչ գոյություն չունի, որովհետև առաջարկ չունի, իսկ առաջարկի հիմքում բացառապես «կամովին բռնաբարվելն է», որտեղ, որպես պասիվ դիտորդ, բռնաբարվողին նա սկի պետք էլ չի:

Որպես քաղաքական առաջնորդ, այլևս բոլոր խաղաքարտերը այնքան սպառած, որ անցել է սեփական ընտանիքի անդամների քաղաքական շահագործման միջոցով աթոռապահպանությանը, իսկ քաղաքական առաջնորդությունը վերածել աղանդի հովվապետի քարոզի:

Որպես գաղափար ու արժեք ստեղծող ղեկավար՝ արժանացել է «պատերազմը դավաճանության արդյունքով միտումնավոր պարտվողի», «հինգ հազարից ավելի հայորդիներին գիտակցված մահվան տանողի», «հող հանձնողի», «հայրենիք դավաճանողի», «երկիրը թմրամոլության ասեղին հագցնողի», «որդու միջոցով որդեկորույս մորը բանտարկողի» համբավին:

Այս պայմաներում, պետական բյուջեի և գնումների միջոցով նույնիսկ «մոնղոլթաթարական» թալան ու չարաշահումներ անելով, միևնույն է, կերազեր, որ «նախկինների» նման իրեն կոչեին ընդամենը «թալանչի»:

Կասեք՝ այո՛, և՞, մեկ է, իշխանություն է, ու մուրճն էլ է ձեռքը, մեխն էլ, ինչ կուզի կանի և ինչ ուզում անում է, ձեր արձանագրումներն էլ, փոփոխության կամ բեկման տեսանկյունից, անօգուտ են:

Պատասխանեմ՝ այո, իշխանություն են, այո, այնքան տկար ու անինքնավստահ, որ մուրճով, մեխով, ֆեյքի հայհոյանքով, ստով և սեփական որդուն «ռասխոդնի մատերիալ» սարքելով են պաշտպանվում: Այո, իշխանություն են ու այնքան խորթ այս ժողովրդին, որ անցել են կառավարման աղանդավորական քարոզի մեթոդին: Դա նշանակում է, որ քաղաքական զինանոցը սպառված է ու օգտագործված մինչև վերջ, էլ տեղ չկա: Դա էլ նշանակում է, որ դիմակայման վերջին մամլիչ ոստիկանական, քննչական էշելոնը ծայրահեղ վստահելի չէ, որքան էլ պարգևավճարով ու փողով հավատարմության երաշխիք կորզի:

Ավելին, սեփական քաղաքական վարկանիշի մասին նա պատկան մարմիններից ստանում է տվյալներ բոլորից շուտ և բոլորից օպերատիվ, հենց այդ հիմքով ձևավորում իր իմիջի փրկության մարտավարությունը, որն այլևս փրկության ենթակա չէ, որովհետև չկա ու սնանկ է:

10-տոկոսանոց ֆեյքակրատիայի հիմքով վարկանիշը ուղիղ համեմատական է այն նուտրոին ու էությանը, ինչի կրողն է այս ամենի «գլխավոր գերագույն հրամանատարը»: Կայծն ու տեխնոլոգիան, քաղաքական գրագիտությունը ավարտելու է այս մղձավանջն ու անկումը: Կամքն ու համառությունը հօդս է ցնդեցնելու այս ֆարսը և մաքրի իշխանություն կոչվող բուտաֆորիան: Դա միանշանակ հնարավոր է:

Հարցերի հարցը հետևյալն է՝ ՈՒ՞Մ Է ՊԵՏՔ ՓԼԱՏԱԿՆԵՐԻՑ ՀԵՏՈ ՄՆԱՑԱԾԻ ՎՐԱ ԻՇԽԵԼ ՈՒ ԻՇԽԵԼ ՀԱՆՈՒՆ ԻՆՉԻ:

P.S. Հայկական պետության գոյության շահառուները միայն ներսում են, այն պաշտպանողները, կառուցողներն ու փլատակներ վերականգնողները կան ու այդ կայծը վառելու են:

Վլադիմիր Մարտիրոսյան

Մեկնաբանություններ