«Խաղաղության համաձայնագրի տեքստի 80-90 տոկոսը, արտգործնախարարի՝ ինձ տրամադրած տեղեկություններով, արդեն համաձայնեցված է»,- Բաքվի վերահսկողությանն անցած Շուշիում հայտարարել է Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը։ Նա հավելել է, որ Հայաստանին ստիպել են տեքստից հեռացնել Արցախի վերաբերյալ դիրքորոշումն ու տերմինաբանությունը, ինչը ճանապարհ բացեց կարգավորման գործընթացի հետագա զարգացման համար։ Միևնույն ժամանակ, ըստ Ալիևի, «երկու հարց բաց է մնում»։                
 

Ո՞վ ո՞ւմ է համոզելու

Ո՞վ ո՞ւմ է համոզելու
04.12.2015 | 01:42

ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանը դեկտեմբերի 2-ին հարցազրույց է տվել հեռուստաընկերություններին: Երկար ժամանակ խոստացված հարցազրույցը, որ հանրաքվեից չորս օր առաջ լինելով՝ պիտի փարատեր կասկածողների կասկածները և ամրապնդեր հավատացողների հավատը: Սահմանադրության փոփոխությունները, բնականաբար, եղել են ընտրյալների հետ հաղորդակցության առանցքում, և ընտրյալներն էլ արդարացրել են բարձր վստահությունը: Ժողովրդի: Երեկ հարցազրույցի որոշ հատվածներ հրապարակվել էին, և այդ հատվածների ընթերցումից երկու հրատապ հարց ծագեց։ Առաջին՝ իսկ ի՞նչ գիտի Հայաստանի մասին ՀՀ նախագահը, և երկրորդ` ի՞նչ գիտի Հայաստանը ՀՀ նախագահի մասին: Ակնհայտորեն տարբեր են գիտելիքները, բայց դա նորմալ է, ավելի մտահոգիչ է, որ գիտելիքի ձևավորման չափանիշներն են տարբեր: Նաև՝ կիրառման: Օրինակ՝ երբ միջազգային վարկանիշով Հայաստանը որակվում է տարածաշրջանի ամենաապահով երկիր, նշանակում է, որ ՀՀ նախագահը կատարել է ապահով Հայաստանի նախընտրական խոստումը, թեպետ ինքն էլ թվարկում է, թե անապահովության ինչ դեպքեր կան: Հիշեցնեմ վերջինը՝ ահաբեկչական խումբ է ձերբակալվում մայրաքաղաքի ամենաապահով թաղամասում, որի անդամները հանրապետության մարզերից են: Հիմա ապահո՞վ, թե՞ անապահով երկրում ենք ապրում: Լավ, «խորհրդարանական համակարգում գերագույն գլխավոր հրամանատարի բացակայությունը երկար մտորումների և գիտակցված մոտեցման արդյունք է»: Լավ, ռազմական իրավիճակներում վարչապետը դառնում է գերագույն գլխավոր հրամանատար և, ունենալով խորհրդարանի սատարումը, կարող է շատ համարձակ լինել իր որոշումների կայացման մեջ: Լավ, «ոչ թե փոփոխություններն անում ենք՝ նպատակ ունենալով լայնացնել ընդդիմության լիազորությունները, այլ պարտադրված ենք անել՝ հավասարակշռելու նպատակով», «իշխանության խնդիրը չէ՝ հոգ տանել ընդդիմության մասին, բայց իշխանության խնդիրն է, որ ընդդիմությունը բնականոն գործի և լինի հակակշռող գործոն»: Լավ, Սերժ Սարգսյանն աշխատելու է մինչև 2018-ը՝ մինչև այն օրը, երբ պետք է իշխանությունը փոխանցի վարչապետին կամ նախագահին: Լավ, եթե Սահմանադրությունը չփոխվի, մենք ունենք առնվազն 3 նախագահի թեկնածու: Լավ, Սերժ Սարգսյանը «կենցաղում, թե քաղաքականության մեջ՝ ոչ մի բանից չի հրաժարվում», բայց նախագահից, վարչապետից, ԱԺ նախագահից հրաժարվում է: Միջազգային կառույցներին չի կաշառում, Հյուսիս-հարավ ճանապարհը կառուցում է, 3 տարի հետո կավարտվի Վրաստանի սահման-Մեղրի-Իրանի սահման ճանապարհը: Լավ, մեր երկրում չի կարող լինել ստվերային ղեկավարություն: Եվ կարող է լինել միայն մեկ կուսակցություն, որի անդամներն ամեն օր ու ամեն ժամ աշխատում են, իսկ մյուսները չեն ուզում աշխատել, բայց ուզում են ընտրություններում հաղթել: Լավ, մենք կուսակցությունների թվով համաշխարհային առաջատար ենք: Լավ, «վիրտուալ աշխարհում ապրող մարդիկ կան»: Լավ, չկա մի երկիր, որտեղ օրենքները 100 տոկոսով գործում են, որտեղ չկան կաշառակերներ, վատ ոստիկաններ, դավաճան դատախազներ: Լավ, համեմատությունը պետք է անել ժամանակի մեջ և տարածության: Լավ, «իշխանությունների համար շատ դժվար է իդեալական վիճակ ստեղծելը»:


Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ

Հ.Գ. Ամեն ինչ հասկացանք, բայց կա երրորդ հարցը՝ ե՞րբ ենք սկսելու նորմալ ապրել, ու այդ աննորմալ ցանկության և հանրաքվեի միջև կապ կա՞: Երբ երկրի նախագահը այսքան իդեալիստ է, իսկ երկիրն այսքան մերկանտիլ, ո՞վ ո՞ւմ է համոզելու իր ճշմարտության մեջ, թե՞ շարունակելու ենք իբրև «ակադեմիկոսներ» բարևել իրար, ու ավելացնելու ոչինչ չի մնալու:

Դիտվել է՝ 1237

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ