Մարդուս կյանքի միջին տևողությունը յոթանասուն տարի է: ՈՒզի-չուզի մի ութ-ինը ժամը պետք է քնի, որը կազմում է այդ հերն անիծած յոթանասուն տարվա մեկ երրորդը: Քնի այս պարագան սոսկալի անաչառ է, այսինքս կապ չունի թե դու ով ես - վսյո, պիտի քնես:

Նիկոլ Փաշինյանը ուղիղ եթերում հայտարարել է, որ ակադեմիական քաղաքում վճարովի ուսուցումը չի բացառվի, բայց՝ ՀՀ քաղաքացի ուսանողների համար, ովքեր պատշաճ առաջադիմություն կցուցաբերեն, ուսման վարձ չեն վճարի. «Ակադեմիական քաղաքը ստեղծվելու է Երևանի 17-րդ թաղամասում՝ Արագածոտնի, Կոտայքի և Արմավիրի մարզերի հատման հատվածում։ Այս պահին այնտեղ ամայի տարածք է, բացի նախագծումից որևէ այլ աշխատանք չի տարվում։ Հաջորդ փուլով սկսվելու են շինարարական աշխատանքներ։ Դրանից դուրս ակադեմական քաղաքի շուրջ կարևոր և էական բովանդակային աշխատանք է կատարվում»։

Կար ժամանակ, երբ ինձ ճանաչողների ու հասկացողների պակաս չունեի Մայր Հայրենիքում: Այսօր այդ շատերի մեջ, կարծես թե քիչ են ինձ հիշողները, իսկ հիշողների մեջ, առավել քան քիչ, հասկացողները:

Որ հայոց պետականությունը «էն բանի» մեջ է՝ դա ամենավատ բանը չէ, որ կարող էր լինել այդ պետականության հետ: Առավել սարսափելին այն է, որ հայ ազգը հարմարվել է իր պետության այդ վիճակին և առանձնապես չի էլ ջղաձգվում : Համ էլ ժամանակ չունի այդ մասին նույնիսկ մտածելու՝ դեմը տոներն են, և պետք է լավ նախապատրաստվել, ուր մնաց՝ ջղաձգվի:

Կարլ Մարքսը չէր սիրում Լուի Բոնապարտին, և նրա հեղաշրջումից հետո 1851 թվականին հոդված գրեց՝ «Լուի Բոնապարտի բրյումերի 18-ը» խորագրով, որտեղ Հեգելից մի միտք է օգտագործում: Այսպես, հենց հոդվածի սկզբում Մարքսը գրում է. «Հեգելը մի առիթով նշել է, որ բոլոր մեծ համաշխարհային-պատմական իրադարձությունները և անհատականություններն ի հայտ են գալիս, ինչպես ասում են, երկու անգամ։ Նա մոռացել է ավելացնել. առաջին անգամ՝ ողբերգության, երկրորդ անգամ՝ ֆարսի ձևով»:

Ընդամենը 2 ամիս առաջ մենք ամբողջովին կորցրինք Արցախը, զոհվեց առնվազն 300 հայ, պայթյունի զոհ դարձավ ևս այդքան հայ, իսկ Հայաստանում ակտիվորեն պատրաստվում են Նոր տարվա ճոխ միջոցառումներին։

Երեք տարի իշխանությունը փոխելու այսքան անհաջող ու դատարկ փորձերից հետո ժամանակն է խոստովանել, որ բոլոր մեթոդները և միջոցները կիրառվել են աննպատակ, որովհետև դրանք բոլորը եղել են մակերեսային ու օտարներից պատճենված։

Ստեփանակերտցին հայրենիքը կորցրեց, երբ աստղաբաշխական թվերով վարձով բնակարան տվեց անտուն դարձած հադրութեցուն, ապա բոլորից աստղաբաշխական վարձեր ուզեցին գորիսեցիները, արտաշատցիները, գյումրեցիները, երևանցիները...

Վերջին ազգային ինստիտուտը, որ դավաճանեց այս բազմաչարչար ժողովրդին, այսպես կոչված, «պաշտոնական ընդդիմությունն» է։

Վերջին օրերին մի շարք երկրների պաշտոնյաներ պոպուլիստական հայտարարություններ են անում արցախցիների վերադարձի մասին՝ փորձելով իրենց համար միավորներ հավաքել։