Ինչպեսև կանխատեսում էի շաբաթներ առաջ, քաղաքական, մասնավորապես` ընդդիմադիր դաշտում, այս ընտրություններից հետո լուրջ վերադասավորումներ են տեղի ունենալու:

Ժողովուրդ ջան, ընտրություններն անցնելու են, մենք մնանք, ու դեռ իրար երես պիտի նայեք: Հիշեք, որ քաղաքացուց բացի նաև մարդ եք, մի վիրավորեք միմյանց: Մեկ էլ հիշեք, որ իրավունք չունեք ձեր հայրենակիցներին «ներսի թուրքեր» անվանելու:

Իհարկէ, այնքան միամիտ չեմ, որ հաւատամ, թէ վաղը Հայաստանին համար շրջադարձային օր մը պէտք է ըլլայ: Բայց կը հաւատամ, որ պէտք է գայ այդ օրը, ուշ կամ կանուխ: Օր մը պիտի արթննանք նոր Հայաստանին մէջ, այն Հայաստանին մէջ, զոր կ՚երազէին Համաստեղը, Մոնթէն, մեր պապերն ու հայրերը: Անոնցմէ շատեր չտեսան հայրենիքիս անկախանալը, բայց մենք տեսանք, եկէք չմոռնանք ասիկա եւ չյուսահատինք: Հայրենիքը ծանր օրերուն լքելը, իմ խորին համոզումով, անարգանք է սեփական եսին հանդէպ: Ի վերջոյ, եթէ ծնողքդ հիւանդ եւ տկար ըլլան, պիտի չլքես անոնց:

Քանի որ այսօր քարզչության վերջին օրն է, իսկ ես ամեն կերպ աշխատելու եմ կատարել օրենքի պահանջը և փետրվարի 17-ին նույնիսկ ֆեյսբուքյան տիրույթում չզբաղվել որևէ գործունեությամբ, որը կարող է ներկայացվել որպես նախըտրական քարոզչություն, ապա հիմա կփորձեմ ընդհանուր գծերով ներկայացնել իմ վերաբերմունքը տեղի ունեցողի վերաբերյալ, ըստ որում, խուսափելով կոնկրետ անուններ տալուց: Անշուշտ, այս ընտրությունները լինելու են և արդեն իսկ ե՛ն աննախադեպ`մի քանի պատճառով:

Այո, իսկապես հետաքրքիր է, որ Հայաստան է ժամանել ՌԴ զինված ուժերի գլխավոր շտաբի պետը: Քվեարկության բուն օրից «հինգ րոպե պակաս»: Ակնհայտորեն ներքին-սողացող գործընթացներ են տեղի ունենում, որոնց մեր աչքն ու ձեռքը չեն կարող հասնել: Կարծես ամեն բան շատ ավելի լուրջ է:

Ստեփանակերտի օդանավակայանի խնդիրը ադրբեջանական իշխանությունների համար դարձել է հակահայկական հերթական հիստերիայի առիթ, և Բաքվից գրեթե ամեն օր այս հարցի վերաբերյալ սպառնալիքներ են հնչեցվում:

Անուն առ անուն չեմ հիշատակի, քանի որ մեծամասնություն եք «քաղաքական դաշտում» և հատկապես, ինչպես պարզվեց, ընդդիմություն կոչվածի մեջ: Դուք միշտ խուսափում եք ուղիղ խոսքից և գերադասում եք մարդու դեմքին ժպտալով` հետևից չարախոսել, գողանում եք ուրիշի մտքերն ու փորձում յուրացնել, խոստում տալիս ու չեք կատարում, փախչում եք ցանկացած պատասխանատվությունից ու լույսից:

25 տարի առաջ այս օրը Ստեփանակերտի կենտրոնական այս հրապարակը դարձյալ մարդաշատ էր: Տարբերությունները շատ են։ Այն ժամանակ ոչ թե անձրևային, այլ պարզ ու ջինջ եղանակ էր։ Մարդիկ ոչ թե դեմքով շրջված էին դեպի համերգ-շոուների համար նախատեսված բեմահարթակ, այլ նայում էին միանգամայն հակառակ ուղղությամբ՝ դեպի մարզկոմի շենքը և վանկարկում էին՝ «Հա-յաս-տա՛ն», «Մի-ա-ցո՛ւմ»:

Քսանհինգ տարիներ առաջ, ազգային ազատագրութեան եւ հայրենատիրութեան ոգիով տոգորուն հայեր մեկնակէտը դրին Արցախեան հզօր, արժանապատիւ եւ համաժողովրդային Շարժման, որուն պատուաբեր ձեռքբերումը եղաւ Արցախեան յաղթանակը:

2002 թվականի գարնանային մի օր Լոս Անջելեսի իմ արվեստանոցում աշխատում էի,Երևանից զանգ եկավ: Լիզա Ճաղարյանն էր. «Սամ ջան, Հրանտ Մաթևոսյանը Լոս Անջելեսում է, հիվանդ է, եթե կարող ես` անպայման տես նրան»: