2021 թվականի ապրիլի 21-ն էր։ Գույժի պես տեղեկացրին, որ ՀՀ ՊՆ համալիրի բոլոր` երեք հսկիչ֊անցագրային կետերի (հակ) մուտքերն արգելափակել են 2020 թվականի 44-օրյա պատերազմում զոհված զինծառայողների ծնողները` արդարացի պահանջելով իրենց հարազատների դիակները։ Եվ պարզ չէ, թե երբ կբացեն։

Ճակատագրի բերումով նրա կյանքը բաժանվել է երկու խոշոր շրջանի։ Առաջինն ըստ էության երկրի անվտանգային համակարգում ծառայության շրջափուլն էր, երկրորդը՝ տնտեսության ոլորտում գործունեության ծավալումը նույնքան հաջողված հետագծով, որտեղ ակնհայտորեն իրենց զգացնել տվեցին գործունեության առաջին շրջանում կուտակած փորձն ու ստեղծած կապերը։ Ո՞վ էր, ո՞վ է այդ մարդը, ում անունը համակարգի նախկին ու ներկա աշխատակիցներն արտաբերում են ակնհայտ ակնածանքով ու ձգվածությամբ։

Հայաստանյան կառավարիչների թյուրքական պրոպագանդայի ֆոնին շատ հաճախ են հասարակ մարդիկ ընկնում փաշինյանական թակարդների մեջ՝ չկարողանալով զանազանել թացը չորից։ Հաճախ այդ ամենը Փաշինյանն ու իր հակապետական թիմն օգտագործում են համապատասխան դոզավորում ապահովելու նպատակով՝ այդ կերպ երկարացնելով սեփական իշխանության կյանքը...

Մենք պարտավոր էինք հրճվելու, որ դեռ ռուսին հետաքրքիր է Հայաստանի այս մի կտոր տարածքը։ Այդ հետաքրքրությունը մեր ապահովության, լինելիության երաշխիքն է։

2008-ի մարտի 1-ին ՀՀ-ում տեղի ունեցավ «գունավոր հեղափոխության» առաջին փորձը՝ генеральная репетиция-ն, որին այն ժամանակվա պետությունը կարողացավ դիմագրավել...

Նեպեսով Գուրբանմիրատ Բազարբայի ( «Բասմաչ», «Թուրքմեն»)

Ռիժկովի մասին մի կարևոր հիշողություն էլ՝ ինձնից։ Էդ մարդն աղաչում էր, որ «Նաիրիտը» գոնե մեկ տարի չփակի Հայաստանի ԼՏՊ-ական իշխանությունը, անգամ՝ ամբողջ եկամուտը Հայաստանում թողնելու գնով (տեսանյութը մի ժամանակ կար)...

Մեկ տարի առաջ, փետրվարի 28-ին, նա հրաժեշտ տվեց երկրային կյանքին: Երևի կանխազգում էր, որ ամիսներ հետո Արցախն այլևս հայկական չի լինի, և իր նախնյաց սուրբ հողում էր ուզում հող դառնալ: Իսկ որպես շիրմաքար կմնա ապագային կտակած նրա հարուստ գրական ժառանգությունը:

Վերջին տարիներին հայաստանյան իշխանություն կոչվածների կողմից ամենօրյա ռեժիմով տարվող պրոթյուրքական քարոզը հանրային տիրույթում համատարած բթացման առանձնահատուկ լեթարգիական իրականություն է ստեղծել, որտեղ փաշինյանական կեղծ թեզերը հրամցվում են որպես բացարձակ ճշմարտություններ։ Սակայն ես անհոգնել կրկնում եմ, որ թյուրքը մնում է թյուրք, անկախ նրանից, դա 1064 թվականի Ալփասլանն էր, 1512-ին՝ Սելիմը, 1918-ին՝ Վեհիբը, թե 2024-ին Էրդողանն ու Ալիևը (չնայած, սա մի այլ կատեգորիայի միքս է)։ Բան չի փոխվել, ընդամենը թղթաբանությունն է մի քիչ շատացել։

1944 թվականի Ֆրանսիան ու այսօրվա Հայաստանը շատ նմանություններ ունեն: Երկուսն էլ մինչպատերազմյան ժամանակահատվածում գտնվում էին էյֆորիայի մեջ, երկուսի հասարակությունն էլ գրեթե իսպառ կորցրել էր պասիոնարությունն ու վերածվել սպառողական մտածողությամբ բնակչության...