ԱՄՆ-ի նախագահ Ջո Բայդենը հայտարարել է, որ ուկրաինական զորքերի հարձակումը Կուրսկի շրջանում Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինին իսկական երկընտրանքի առաջ է կանգնեցնում. սա տեղի ունեցողի վերաբերյալ ամերիկացի առաջնորդի առաջին պաշտոնական մեկնաբանությունն է։ «Մենք անմիջական, մշտական կապի մեջ ենք ուկրաինացիների հետ։ Սա այն ամենն է, ինչ ես կարող եմ ասել դրա մասին, քանի դեռ հարձակումը շարունակվում է», - ըստ Ֆրանսպրես գործակալության՝ հայտարարել է Բայդենը:

Նորություններ » Երկու ըմպանակ` երկու ձեռքերում

Երկու ըմպանակ` երկու ձեռքերում

21.04.2015 | 00:30

Իսկական նարեկյան վիճակ է ապրիլի 24-ից առաջ: Բոլոր առումներով:
Բայց նախ այն մասին, որ Բակո Սահակյանը չի մասնակցելու Եղեռնի 100-րդ տարելիցի հայաստանյան միջոցառումներին: Պատճառաբանությունն էլ, կարելի է ասել, պատճառաբանություն չէ (Բակո Սահակյանը մասնակցելու է Արցախում կազմակերպվող միջոցառումներին), քանզի «ամենաթեթև» միջոցառումներին իսկ Արցախի առաջնորդը միշտ կանգնած է եղել Հայաստանի առաջնորդի կողքին:
Կարո՞ղ ենք կարծել, որ հրավիրյալ կողմերն են ինչ-ինչ պայմաններ դրել: Կարող ենք: Նորմալ է: Նաև` հասկանալի: Մերոնք էլ համաձայնել են: Ճի՞շտ են վարվել:
Ո՛չ: Դրսից չպետք է մեզ ասեն` «ինչ անենք, ինչպես անենք, ումով անենք»:
Կա մեկ այլ տարբերակ ևս: Մերոնք են այդպես որոշել: Ճի՞շտ են վարվել:
Այո՛:
Ինչո՞ւ: Բացատրեմ: Պաշտոնական Երևանը հայ-թուրքական հարաբերությունների հեռանկարը, սահմանի բացումը, համատեղ արձանագրության գոյություն-չգոյությունը երբեք չի խարսխել նախապայմանների վրա: Իսկ այս պահին հայոց օրակարգը մեկն է` Ցեղասպանության 100-րդ տարելից, և ինչ-որ առումով ամենևին պետք չէր «թեմային» շաղախել Արցախի հարցը, իսկ Բակո Սահակյանի ներկայությունը` ենթագիտակցորեն, էլ չենք ասում` շատերի համար բացառապես նշանակելու էր` հայկական կողմը փորձում է օգտվել «առիթից» ու ղարաբաղյան «թեման» խառնել եղեռնին, «դիվիդենդներ» շահել, ադրբեջանա-թուրքական կողմին ինչ-որ բան ցույց տալ: Մանավանդ, տարելիցին ներկա են լինելու, ընդ որում, նաև հանդիպելու են ԵԱՀԿ ՄԽ երկու համանախագահ երկրների առաջին դեմքերը` Պուտինն ու Օլանդը: Եվ քաղաքականապես գրագետ չէր լինի «խաղեր» տալ այդ հողի վրա` Արցախի նախագահին «մտցնելով» նրանց արանքը, խնդիրը շեղել այլ դաշտեր, աղմուկի տեղիք տալ` փչացնելով դեռևս շատ լավ ընթացող գործընթացը:
Նաև այն պարզ պատճառով, Արցախը, անկախ մեր մոտեցումներից, դեռ ճանաչված չէ, և քաղաքական` իրադրային, զսպված ու շրջահայաց մոտեցումն այս դեպքում շատ ավելի կարող է օգնել խնդրի լուծմանն ու ապագային, քան Ադրբեջանի չունեցած աչքերը հանելու, մեր հյուրերի ձեռքով թուրքերին «հաթաթա» տալու ձգտումը:
Անցնելով առաջ` անդրադառնանք նարեկյան հաջորդ երկու «ըմպանակներին»:
Ի տարբերություն հայկական կողմի, որը, այո, բավականին շրջահայաց է գտնվել, ադրբեջանական կողմը, կարծես, ազդել է մեր ԵԱՏՄ-ական «ոխերիմ բարեկամ» Բելառուսի և Ղազախստանի վրա, ընդ որում, այնքան և այնպես, որ Բատկան վերցրել ու ապրիլի 24-ին գնում է Վրաստան, իսկ Նազարբաևից ձեն-ձուն չկա:
Քարը նրանց գլուխը, մի բան էլ լավ է, որ նրանք և ոչ թե մենք ենք «ապացուցողական բազա» ստեղծում, որ ԵԱՏՄ-ն ոչ միայն տնտեսապես, քաղաքականապես, այլև բարոյապես մեռած կառույց է: Ընդ որում, եթե նարեկաբար խոր նայենք նրանց ձեռքերում առկա «ըմպանակների» մեջ, ապա կհասկանանք, որ նրանց ոչ բարոյական պահվածքն ուղղված է ոչ այնքան Հայաստանին ու մեր հիշատակներին, որքան ուղիղ պարոն Պուտինին ու նրա ստեղծած ԵԱՏՄ-ին: Քանզի դրանով ԵԱՏՄ այդ անդամներն ապացուցում են, որ չկա նման կառույց (որքան էլ դա ցավ պատճառի ոմանց):
Մեզ մնում է լոկ այս օրերին մեր աչքերը հառել ո՛չ Արցախին, ո՛չ Օլանդին, ո՛չ Պուտինին, ո՛չ Թուրքիային ու, է՛լ առավել` «ազերիկներին», այլ Նարեկին ու նրանով Երկնին` առնելու այնտեղից մեզ ուղղված հիշեցումները:
Քանզի այդ հիշեցումների կորուստն է, որ ցեղասպանություններ է ծնում քաղաքականության հորձանուտում խեղդված աշխարհում: