Об участии армян в составе Московских войск на поле Куликовом, свидетельствует имя командира разведчиков («сторожей») московской армии: «...После присоединения литовских и казачьих войск были посланы наряды новых «сторожей» под начальством Семена Мелика.

Ո՛վ է, ո՛վ է այդ անցորդը, Ընդամենը մնացորդ է, Մնացորդ է, Հաստլիկ որդ է, Երիզորդ է, Պակասորդ է։

Սովորաբար հետադիմական ուժերի հրահրած քաղաքակրթական նահանջի պայմաններում առաջին հերթին տուժում են հասարակական գործունեության ամենազգայուն այնպիսի ոլորտները, ինչպիսին են գիտությունն ու կուլտուրան։

«Ներսես Մեծը, լսելով Հայաստանի գլխին եկած դժբախտությունների մասին, հունական զորքերով կմտնի Հայաստան։ Մերուժանը, հրամայելով բերդի պարսպից կախ տալ հայ նախարարների կանանց, կը թողնի Հայաստանի սահմանները և օգնություն կը խնդրի Շապուհից։ Կը հասնեն պարսից զորքերը, և դավաճանը կը շարժվի Հայաստանի դեմ։

Մի պահ պարը քարացավ: Օդում քարացան նաև Յարխուշտայի զարկերը:

Է՜յ, ցռան վերգո, օսմանի վաստակ, Ցարասուլթանյան գահի դրածո, Թշնամու առաջ դարձած նապաստակ, Դավաճանության մգլած պահածո։

Հայ գրականությունից «հայ» բառը հանելը հարված է գոտկատեղից ներքև, ինչու՞, որովհետև ես համոզված եմ՝ սա պատահական փորձ չէ և այն, եթե ողբերգական չլիներ, պետք է ասեի՝ զավեշտալի է: Պատճառաբանությունը, թե հայ գրականությունը համաշխարհային գրականության մի մասն է, և այդ պատճառով հայ գրականությունը ներառում ենք համաշխարհային գրականության մեջ, նախ նշանակում է հայկական դպրոցում նեղացնել՝ հայ գրականության ընդգրկումների շրջանակը։ Այս մասին Tert.am-ի հետ զրույցում նշել է գրականագետ, ԵՊՀ հայ բանասիրության ֆակուլտետի դասախոս Սերժ Սրապիոնյանը:

Ադրբեջանական սոցցանցային հարթակներում հարպակած լուսանկարներում բացակայում է Վանքասարի եկեղեցու խաչը։ Այս եկեղեցին ևս Ադրբեջանի պետական քարոզչամեքենան ներկայացնում է, որպես աղվանական։ Այս փաստը ևս մեկ անգամ վկայում է, որ Ադրբեջանը պետական մակարդակով բռնազավթված Արցախում իրականացնում է մշակութային ցեղասպանություն։

Ինչ-որ մեկի մենությունը թափառում էր գիշերային փողոցով: Ինչ-որ քաղաքի անձրև հոսում էր մենության անծանոթ դեմքով...

1828 թվականի փետրվարի 10-ի Թուրքմենչայի Ռուս-պարսկական պայմանագրով զարգացման և բարգավաճման նոր հեռանկարներ բացվեցին ողջ Անդրկովկասի և, մասնավորապես, Արևելյան Հայաստանի համար։ Բնականաբար, դրան նախորդել էր հայ-ռուսական շահերի երկարատև՝ շուրջ երկդարյա մերձեցումը, որը դեռևս սկսվել էր Ալեքսեյ Միխայլովիչ ցարին Նոր Ջուղայի հայ վաճառակնների կողմից ադամանդակուռ գահի նվիրմամբ: