Նիկոլի բազային սցենարը հետևյալն է. ստանալ ինչ-որ թուղթ, որի մեջ գրված լինի «Խաղաղություն» բառը, ներկայացնել այն ժողովրդին` որպես դարերով սպասված արդյունք, հայտարարել նոր դարաշրջանի մասին (ի դեպ, նոր դարաշրջանի գաղափարով Ալիևը գնաց արտահերթ ընտրությունների)։
ՏԻԳՐԱ՛Ն, որդի՛ս, ներիր, ես չկարողացա վերականգնել դիմանկարիդ ծիածանաթև գույները, դրանք շատ են, չեմ ուզում քեզ տրված գույներից որևէ մեկն ընդգծել։ Ցավիս կշիռն անչափելի է, ապրող հուշերը մրմունջ ու արցունք, ցավ ու մորմոք են...
Նրանք վեցն էին, երեք օդաչուներ`
ԲՈՐԻՍ ԽԱՉԱՏՈՒՐՈՎ,
ԳՈՒՐԳԵՆ ԿԻՐԱԿՈՍՅԱՆ,
ԱՐԹՈՒՐ ՀԱՅՐԱՊԵՏՅԱՆ
և երեք բժիշկներ`
ՍԵՐԳԵՅ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ,
ԿԱՐՈ ՀԵԲՈՅԱՆ,
ՏԻԳՐԱՆ ՀՈՎԵՍՅԱՆ։
1915-ի ցեղասպանության օրերին փրկված ու Արևմտյան Հայաստանից ողջ տեղահանված մեր հայրենակիցներից շատերը բնակություն հաստատեցին Արաքս գետի մոտակա տարածքներում՝ հույս ունենալով շուտով վերադառնալ իրենց ծննդավայրեր ու ապրել ինչպես առաջ։
«... Բայց այստեղ ես շեշտելու եմ մեր ազգի խստասրտությունը, այլև ամբարտավանությունը սկզբից մինչև այժմ, որ նրանք անտարբեր լինելով ճշմարտության կամ թե բնությամբ մեծամիտ և կամակոր լինելով, դիմադրում են թագավորի կամքին քրիստոնեական կրոնի վերաբերմամբ` հետևելով իրենց կանանց և հարճերի կամքին։
Երբ ՀՀ նախագահը Լևոն Տեր-Պետրոսյանն էր, երկրում կատարված սխալ բաների համար մարդիկ մեղադրում էին Լևոնին, իր ժամանակվա վարչապետերին, Վանոյին, Վազգեն Սարգսյանին կամ այլ պաշտոնյաների։ Չէին ասում, թե պառլամենտի ընդդիմությունն է մեղավորը։
Ամենևին զարմանալ պետք չէ։ Քանզի, հենց այդպես՝ քայլ առ քայլ, դեռևս 1930-40-ական թվականներից սկսած, հայ մասնագետները շաղախված լինելով սովետական ազգամիջյան հայրենապաշտությամբ, գիտակցված կամ անգիտակցաբար աջակցել են Ադրբեջանին ստեղծելու իր կեղծ պատմությունն ու մշակույթը։
BRICS-ի գաղափարախոսական առանցքը, վերջին հաշվով, հանգում է zero sum game սկզբունքից միջազգային հարաբերություններում ինչ-որ չափով հրաժարվելու հօգուտ ալտրուիստական բնույթի նպատակների։