«Իրատես de facto»-ի հյուրն է Գլոբալացման և տարածաշրջանային համագործակցության վերլուծական կենտրոնի տնօրեն ՍՏԵՓԱՆ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆԸ:

-Պարոն Սարգսյան, Ձեր ընտանիքում ամենաընդունակ երեխան երեք եղբայրներից ո՞ր մեկդ է եղել: -Ծնողներիցս հարցրեք, ինչո՞ւ եք ինձ հարցնում:

«Իրատես de facto»-ի զրուցակիցն է ԱՇՈՏ ՄԱՆՈՒՉԱՐՅԱՆԸ:

ԲՀԿ առաջնորդ Գ. Ծառուկյանի չառաջադրմամբ ՀՀԿ-ում բավականին հետաքրքիր ինտեգրացիոն գործընթացներ են տեղի ունենում: Իսկ մինչ չառաջադրումը ՀՀԿ-ում ահավոր ակտիվացել էր պրոքոչարյանական-պրոԲՀԿական համարում ունեցող գործիչների թևը. նրանք յուրօրինակ աժիոտաժի մեջ էին: Սակայն հիմա կրկին սահուն պասաժով «ընկնում են իրենց տեղը»:

Չկա, չեմ հիշում մի համագումար, սկսած խորհրդային տարիներից, որտեղ գերիշխողը տոնական տրամադրությունը չլիներ, արածի երկարաձիգ հաշվետվությունը չհասներ այն մակարդակի, որ ինքդ քեզ հարց ուղղես` որտե՞ղ եմ ես հիմա։ ՀՀԿ-ի արտահերթ 14-րդ համաժողովը դրա պատասխանը շեշտադրեց` «Սա Հայաստան է, և վերջ»։

«Արդար պետություն նշանակում է քաղաքացիների հետ կարևոր հարցերը քննարկելու և արդարացի որոշումներ ընդունելու կարողություն։ Արդար պետությունը պետք է բոլորի համար երաշխավորի հնարավորությունների հավասարություն թե՛ քաղաքական ասպարեզում, թե՛ տնտեսության մեջ»։ ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանի արտահայտած այս միտքն անվերապահորեն ընդունողներից մեկն ԱԺ ՀՀԿ խմբակցության անդամ ԿԱՐԻՆԵ ԱՃԵՄՅԱՆՆ էր, որն առանց առարկելու ընդունեց իմ դիտարկումն այն մասին, որ մենք, իբրև կայացած երկիր, կարողանում ենք կազմակերպել արդար և թափանցիկ ընտրություններ, բայց ազատ, անխոչընդոտ առաջադրումների հետ կապված հարցեր են ծագում։

Միացյալ Նահանգներ կատարած այցի, Ջո Բայդենի հետ հանդիպման մասին մեկ-երկու հարց Տիգրան Սարգսյանին տալու մեր մի քանի փորձերը ՀՀԿ համագումարի սկզբում պսակվեցին անհաջողությամբ: Այնուհանդերձ, լրագրողների ձեռքից մի կերպ «մազապուրծ» վարչապետին ՄՀՀ «անվտանգության դռներն» անցնելիս մեզ հաջողվեց «բերման ենթարկել»: Մինչ ավտոմեքենայից կիջներ Սերժ Սարգսյանը, վերջինիս դիմավորող ՏԻԳՐԱՆ ՍԱՐԳՍՅԱՆԻՆ հասցրինք մի քանի հարց ուղղել:

«Իրատես de facto»-ի հյուրն է «Նոր ժամանակներ» կուսակցության նախագահ ԱՐԱՄ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆԸ:

...Ամեն ինչ վայելուչ էր։ Ափսոս, ընդդիմությունից ոչ ոք չկար։ ՀՅԴ-ին չենք հաշվում. ի՞նչ ընդդիմություն։ Բայց տեղն էր, որպեսզի տեսնեին ու հասկանային, թե ինչ է նշանակում կոալիցիոն կառավարություն, քաղաքական ախպերություն... Ով ում ֆիքսում, շնորհավորում, արտահերթ ողջագուրվում էր, որպիսություն հարցնում։

Ո՞վ էր հիշել, որ ժուկով-ժամանակով ՀՅԴ- ն եղել է ՀՀԿ-ի, ՕԵԿ-ի հետ միևնույն դաշտում, մաս կազմել իշխանության և իր մասով պատասխանատվություն կրել։