Պետությունը կատարու՞մ է իր բոլոր սոցիալական պարտավորությունները

2018 թ. քաղաքական իրադարձություններին և իշխանափոխությանը հարյուր հազարավոր քաղաքացիների զանգվածային ակտիվ մասնակցությունը պայմանավորված էր այն հանգամանքով, որ առաջնահերթություն էր հրչակվում արդարության, հակակոռուպցիոն պայքարի և սոցիալական հավասարության խնդիրների լուծումը: Արցախի և արտաքին քաղաքական վեկտորի փոփոխության հարցերում արմատական շրջադարձի մասին չէր խոսվում: Հիմա այս երկրորդ հանգամանքը բաց թողնենք, ինձ համար ամեն ինչ պարզ է, թե ինչու էր այդպես: Բայց անհասկանալի է, թե արդյոք իշխող քաղաքական ուժը մտահոգված չէ այն իրողությամբ, որ սոցիալական հնչեղություն ունեցող որոշ քայլեր ուղղակի իջեցնում են իր վարկանիշը: Օրինակ՝ բնակարանը վարձով տվող քաղաքացիներին հարկային բեռի տակ գցելը: Պարզ է՝ լավ օրից չէ, որ մարդն ստիպված է իր բնակարանը վարձով տալ: Հիմա մի տատիկ, որն իր բնակարի մեկ ննջասենյակը մեկ- երկու ուսանողուհու վարձով է տվել իր հացի խնդիրը լուծելու համար, պետք է գնա ՊԵԿ և իր հացի փողի մի մասը մուծի: Հարկման ենթարկեք հյուրանոցային բիզնեսը կամ թանկարժեք բնակարանները մեծ գումարով վարձակալության տվողներին: Հիսուն կամ հարյուր հազար դրամ վարձ վերցնող չարքաշ քաղաքացուց ի՞նչ եք ուզում: Արդյոք պետությունը կատարու՞մ է իր բոլոր սոցիալական պարտավորությունները, ինչը սահմանադրական պահանջ է: Ի դեպ, սոցիալական, իրավական պետություն ունեցող երկրներում նման փոքր գործարքները չեն հարկվում, ընդհակառակը, եթե քաղաքացին նման քայլով ապահովում է իր ընտանիքը և գործազրկության ու այլ սոցիալական նպաստներ չի ստանում, դեռ մի բան էլ պետությունից է գումար ստանում:

Գարիկ Քեռյան

Մեկնաբանություններ