Նարեկա վանքից` աղոթքիդ
միջով եկար մեզ նորեն.
Գտար վար ընկած ու փոշիացած.
Դույզն իսկ Մատյանիդ լույսից չբերկրած.
Կնյունի նման ջարդված-փշրված:
Անհունությու՛ն մեծ, բարեբանյալ լու՛յս.
Արարչության մեջ ընտրյալդ սուրբ.
Անցիր մեր կողքով լուռ շշնջալով բառերդ
հուսկե`
Թող չպատահի երբեք ու երբեք`
Ամպել-չանձրևել, գնալ-չհասնել,
Մեզ ձայն տալ, և մենք ձայնդ չլսենք:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ