Արդ, մի խորհուրդ եմ հայտնում ձեզ. բոլորս էլ պիտի ննջենք, բայց ոչ թե իսկապես բոլորս. պիտի նորոգվենք հանկարծակի, մի ակնթարթում, վերջին փողի ժամանակ, քանզի փողը պիտի հնչի, և մեռելները հարություն պիտի առնեն առանց ապականության, և մենք պիտի նորոգվենք, որովհետև պետք է, որ այս ապականացու մարմինը անապականություն կրի, և այս մահկանացու գոյությունը հագնի անմահություն։ Եվ երբ այս մահկանացու գոյությունը հագնի անմահություն, և այս ապականացու մարմինը՝ անապականություն, այն ժամանակ կկատարվի այն խոսքը, որ գրվեց. «Մահը կուլ գնաց հաղթության, ո՞ւր է, մա՛հ, քո հաղթությունը, ո՞ւր է, գերեզման, քո խայթոցը»։
Կորնթացիներին Ա 15. 51-55