Ասուլիսից հետո իրավիճակը շատ պարզ է. հիմա, այս ամենը լսելուց հետո, լռելը, ձայն չհանելը, կյանքը հանգիստ շարունակելը՝ իբր ոչինչ չի պատահել, անհատական և կոլեկտիվ մակարդակներով, նշանակում է՝ ստորագրել Նիկոլի արած հայտարարությունների տակ: Հայտարարությունների, որոնք հնչել են Արցախի, անկլավների, զոհերի, զոհերի ծնողերի, եկեղեցու, ընդհանուր բարոյականության շուրջ: Դա վերաբերում է թե՛ հասարակ մարդկանց, թե՛ նախկին նախագահներին, քաղաքական ուժերին, ԱԺ խմբակցություններին, հավասարապես՝ խմբակցությունների խիստ բարեկեցիկ և նվազ բարեկեցիկ անդամներին, և այլն: Վերաբերում է մտավորականներին, արվետի մարդկանց, հանրային հեղինակություն վայելող դեմքերին: Վերաբերում է հասարակությանը՝ ամբողջությամբ:

Մենք ընդդիմություն ենք փնտրում, մինչդեռ, հարկ է երիտասարդություն փնտրել: Ու՞ր եք, պարմանի ու երիտասարդներ, ոչ մի տեղ ձեզ չենք տեսնում՝ ո՛չ միտինգներին, ո՛չ պայքարում, ո՛չ էլ ձեր թռի-վռի, անհոգի հղումներում: Որակ չեք կազմում, չկաք:

Կյանքը բումերանգ է: Եվ համոզված եմ, դեռ շատ է հարվածելու պատվեր կատարող և անարդար, իրենց իրավապահ համարողներին:

Նիկոլը հաճախ է հիմարություններ ասում, բայց նա հիմարություններն ասում է ոչ թե հենց այնպես, այլ՝ հատուկ նպատակով․ դրանով Նիկոլը ստուգում է հանրության կողմից իր հիմարությունների ընկալունակության աստիճանը: Նիկոլը մեր հասարակության հիմարաչափն է։

Երկիր ենք կորցնում, նստել Աշոտիկի և ընկեր Մարգոյի հեքիաթն ենք պատմում: Մեր բոլոր հեքիաթները իրականություն են դարձել, հասել ենք անխելք մարդու հեքիաթին, կանգնել գայլի երախի մոտ՝ վերջին պահի տանջալի մտորումներով. ի՞նչ անել, մեր խելքից՝ տրվածը կորցրինք, տրվելիքն էլ մահ է:

Հիվանդն ընդունվել էր գինեկոլոգիական բաժանմունք գանգատվելով որովայնի ստորին հատվածի ցավերից:

Օրերս արվեստասերի սեղանին դրվեց «Ռոսլինի» այս տարվա առաջին համարը, որն հանդեսի տարեգրության մեջ ընդհանուր թվով յոթերորդն է։ Մեր այս չափից ավելի նյութականացած ժամանակներում, դեռ մի բան էլ երկրի, հանրույթի կյանքի բարդությունները վրադիր, դժվար է նման ձեռնարկների մասին մտածելը, առավել ևս իրականացնելը։ Սակայն, պարզվում է, կան հավատավորներ, կան դիմացինի մեջ երկուստեք բարձր որակներ տեսնողներ, ովքեր խիզախ գնում են համարձակ քայլերի ու նյութականացնում գաղափարներ։ «Ռոսլինի» պարագայում, ի դեմս հրապարակագիր Վրեժ Առաքելյանի ու Գրիգոր Մովսիսյան-Նաիրա Կարապետյան ամուսնական զույգի, գտնված է ու արդեն քանի՜ տարի գործում է այդ կապը։ Մեզ հայտնի խոշոր ձեռնարկներից մեկը 2020-2021 թվականներին իրականացված «Յոթանասուն ճանապարհ դեպի տաճար» մտահղացումն էր, որը, ներառյալ և Արցախ աշխարհը, Հայաստանի բոլոր մարզերի ընթերցում-քարտեզագրումն էր մեր գեղանկարիչների կողմից, գաղափար, որը մեկտեղեց ստեղծագործողներին, արվեստաբաններին ու լրագրողներին, հավաքեց մեկ միասնական, ընդհանրական հոգևոր (ու ինչու միայն հոգևոր) տարածքում՝ լսելի, հաղորդակից դարձնելով մեկմեկու։

Հարգելի՛ հայրենակիցներ, Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի և Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի հետ ունեցած հանդիպումների արդյունքների հիման վրա մայիսի 14-ին Եվրոպական խորհրդի նախագահ Շառլ Միշելը պաշտոնապես հայտարարարել է, որ կողմերը համաձայնել են ճանաչել Հայաստանի Հանրապետության և Ադրբեջանի Հանրապետության տարածքային ամբողջականությունը` համապատասխանաբար Խորհրդային Հայաստանի և Խորհրդային Ադրբեջանի սահմաններում․ սա նշանակում է, որ Նիկոլ Փաշինյանն Արցախը բացահայտ ճանաչում է որպես Ադրբեջանի մաս` ապօրինաբար փորձելով հանդես գալ Հայաստանի Հանրապետության և ողջ հայ ժողովրդի անունից։

Հայերի մեծամասնության մոտ կլաստրոֆոբիան (claustrophobia- նեղ տեղից խուսափել- վախենալը) լրիվ այլ կլինիկական պատկեր ունի: