Օլիմպիական խաղերի մեդալային հաշվարկում մենք հայտնվեցինք տարածաշրջանային հետնապահի դերում։ Վրաստանն ու Ադրբեջանը ոսկի ունեն, մենք՝ ոչ...

Արթուր Ալեքսանյանից օլիմպիական ոսկին խլելը հենց այսպես է եղել՝ մրցավարները լկտիաբար «չնկատելով», որ իր մրցակիցը երկու ոտքով դուրս է եկել մրցագորգից, ոչ միայն չվերականգնեցին արդարությունը և միավոր չտվեցին Արթուրին, այլև միավորներ տալով Արթուրի իրանցի հակառակորդին, որպես պատիժ, որ բողոքել են, որ մրցակիցը երկու ոտքով մրցագորգից դուրս է եկել, մեկ միավոր էլ նվիրել են վերջինիս՝ ապահովելով նրա «ծանրակշիռ» հաղթանակը:

Որպես Նորայր Մուշեղյանի նախկին սան եմ ասում՝ օլիմպիական խաղերում կոնկրետ Արթուրի նկատմամբ ցուցաբերվել է բացահայտ անարդար մրցավարություն. անբեկանելի կանոն է, երբ հակառակորդն արդեն երկու ոտքով կանգնած է գորգից դուրս, որևէ հնարքի համար նրան այլևս միավոր չի տրվում։

Ծանրամարտի աշխարհի գավաթի խաղարկությունում հաղթարշավը շարունակեց գյումրեցի հսկա, գերծանրքաշային Վարազդատ Լալայանը: Նա անգերազանց էր նաև հրում վարժությունում` 253 կիլոգրամ, ինչը միաժամանակ ոսկի էր և երկամարտում` 463կգ...

Մեր հարևան Վրաստանի հավաքականը, իր պատմության մեջ առաջին անգամ, դուրս եկավ Եվրոպայի առաջնության եզրափակիչ փուլ։ Հայաստանի ֆուտբոլի հավաքականը հերթական անգամ պարտվեց, այս անգամ՝ Չեխիային։ Հավաքականի գլխավոր մարզիչ Պետրակովն այդ պարտություններում իր մեղքի բաժինն ունի, սակայն նա ի՞նչ կարող է անել, եթե հավաքականի խաղացողները կատարողական վարպետություն չունեն, եվրոպական հայտնի ակումբներում չեն խաղում։

Մինչ Հայաստանում քրքրականները (ես այսպես գրեմ, դուք ձեր ուզած ձևով կարդացեք) Հայոց Եռագույնը, Զինանշանը, Օրհներգն են դարձրել օրախնդիր հարց՝ խանդավառ կերպով մոռացած երկրի անվտանգային խնդիրներ, սահմանների պաշտպանություն, Եվրոպայում երկրորդ օրն անընդմեջ Հայի գենի կրողները Եռագույնն են փողփողացնում, Օրհներգը հնչեցնում՝ Զինանշանին կրծքի վրա տեղ տված։

Օրվա մեջ ունենք Եվրոպայի երկրորդ ոսկին։

Միանգամից սկսենք երկրորդ վարժությունից, քանի որ այն որոշեց ամեն ինչ։

Այս տղաքը պատանեկան տարիներուն իմ հերոսներէն էին։ Վերջապէս՝ իւրաքանչիւր պատանի-երիտասարդ կուզէ ունենալ հերոսներ որոնք կուտան ներշնջում՝ կեանքի մէջ մեծնալու ժամանակահատուածին մէջ։ Արարատ 73-ի տղաքը այս իմաստով իմ հերոսներէն էին։ Անոնք եթէ մէկ կողմէ հերոս էին իրենց ֆութպոլի խաղաոճի մեծ տաղանդի եւ կարողականութիւններուն համար, բայց նաեւ աւելին։ Անոնք դարձած էին ինծի համար հերոսներ՝որոնք սրսկեցին իմ պատանեկան տարիներուն Ազգայինի եւ անոր հասկացողութեան գիտակցութիւնը՝ բայց նոյնքան նաեւ այդ բոլորին նկատմամբ Հպարտութիւնը։ Հպարտութիւնը հայուն, հայրենիքին եւ անոր մշակոյթին։ Եթէ մէկ կողմէ կը քաջալերուէի, երբ Պէյրութ կուգային, բայց նաեւ առիթը ունեցայ իրենց մրցումներուն ներկայ ըլլայ Երեւանի Հրազդան մարզադաշտի մէջ։ Եւ հոն՝ ես ալ հայրենի ժողովուրդին հետ կը միանայի քաջալերական բացագանչութիւններուն։

Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիայի նախագահի պաշտոնում վերանշանակվեց տիպիկ նիկոլական կադր. ձախողել է իրեն վստահված ոլորտը, մխրճված է ֆինանսական մեքենայությունների մեջ, ոչնչացնում է հայկական ֆուտբոլի ապագան։ Եվ ամենակարևորը՝ տարիներ շարունակ պրոթուրքական ու պրոադրբեջանական քարոզով է զբաղվել՝ աչքի ընկնելով հակաարցախյան ու հակահայաստանյան տեսակետներով։