ՇՓՈԹԱԾ ՄԱՐԶԱԶԳԵՍՏԸ, «ՊԱՌՎԻ ՈՒԼԵՐՆ» ՈՒ ԷԼԻ ՄԻ ՔԱՆԻ ՄԱՆՐ-ՄՈՒՆՐ ԲԱՆԵՐ

Հայկական ռադիոյին հարց են տալիս. «Կարո՞ղ է Թբիլիսիի «Դինամոն» հաղթել Բրազիլիայի հավաքականին»: Ռադիոն պատասխանում է. «Կարող է: Եթե հագնի Երևանի «Արարատի» մարզազգեստը»:
Ես այս անեկդոտը հիշեցի, երբ տեսա «Բարսելոնի» հետ պատասխան խաղում «Շախտյորի» ֆուտբոլիստների մարզազգեստը: Այն կասկածելիորեն շատ էր հիշեցնում մրցակցի ավանդական կապտանռնագույնը: Հետո առանձնապես ջանքեր չպահանջվեցին հիշելու համար, որ Միրչո Լուչեսկուն եղել է Հայաստանում («Փյունիկի» հետ մեզ համար այդ տխուր ֆուտբոլային պատմությունը չհիշենք) և, շատ հնարավոր է, որ լսած լինի հիշատակածս անեկդոտը: Սակայն, եթե «Բարսելոնը» Բրազիլիայի հավաքականը չէ ու, մեր մեջ ասած, նրանից պակաս թիմ էլ չէ, Լուչեսկուի սխալն այն էր, որ «Շախտյորին» շփոթել էր «Արարատի» հետ ու անեկդոտն էլ չափազանց բառացիորեն ընկալել: Իսկ եթե ավելի լուրջ` ոչ մեկի համար էլ գաղտնիք չէր, որ առաջին խաղում կրած ջախջախիչ պարտությունից հետո` 1:5, «Շախտյորն» ընդամենը տեսական հնարավորություն ուներ մրցակցի դեմ խաղում, սակայն դրության ողջ ողբերգությունն այն էր, որ ոչ մեկը չէր հավատում այդ տեսությանը, այդ թվում` «Շախտյորի» ամենամոլի երկրպագուները, որոնք, համոզված եմ, մարզադաշտ էին եկել ֆուտբոլային վիրտուոզների, առաջին հերթին, Մեսիի խաղը դիտելու, ով էլ, իրեն բնորոշ պատվախնդրությամբ, երկրպագուներին հուսախաբ չարեց` չեմպիոնների լիգայում խփելով իր հերթական գոլը: Այնպես որ, ուկրաինական թիմին պատասխան խաղում մնում էր միայն «թուլանալ և հաճույք ստանալ»: Ավելիին պատրաստ չէր, որովհետև «քաշային» տարբեր կատեգորիաներ են ներկայացնում, և սույն փաստն իրենք էլ հրաշալի հասկանում էին:
Բնականաբար, հարց է առաջանում` իսկապե՞ս անպարտելի է «Բարսելոնը»:
Պատասխան` իհա՛րկե ոչ, սակայն մեկ անհրաժեշտ հավելումով` եթե թիմն ինքը կամենա պարտվել կամ, ծայրահեղ դեպքում, ֆուտբոլիստներն այդ օրը, մեկ մարդու նման, ձախ ոտքի վրա արթնացած լինեն: ՈՒզես, թե չուզես, սա է այսօրվա իրողությունը, և դա քաջ գիտեն նրանց բոլոր մրցակիցներն անխտիր: Այնպես որ, սեփական հարկի տակ նվազագույն հաշվով պարտվելը «Շախտյորի» համար երազային հաշիվ էր, թեպետ... Թեպետ մեր Հենրիխ Մխիթարյանը, եթե մի փոքր հաջողակ լիներ, Վալդեսն էլ` մի փոքր անփույթ ու մի քիչ էլ «հարգալից» իր երիտասարդ կոլեգայի նկատմամբ (ի՞նչ է, ինքը ջահել չի՞ եղել), մեր տղան կարող էր Եվրոպայի լիգայում գոլերի իր հաշիվը բացել: Ափսոս:
«Չելսին» «Մանչեստր յունայթեդի» հետ խաղում կարողացավ մի պահ հաշիվը հավասարեցնել, սակայն սըր Ալան Ֆերգյուսոնի տղաները բառացիորեն հաջորդ րոպեին վերականգնեցին ունեցած առավելությունը, Ռոման Աբրամովիչին` «Չելսիի» սեփականատիրոջը, հասկացնելով, որ թեպետ փողը լավ բան է, իսկ ավելի շատ փողն ավելի լավ բան, սակայն ամեն ինչ չէ, որ այս աշխարհում գնվում է ու վաճառվում, մանավանդ երբ դիմացինդ գնվող տեսակից չէ ու պատվախնդրության իր ավանդական, դասական պատկերացումներն ունի: Իսկ այս խաղի հեռարձակման մեջ ամենազավեշտալին մեր հանրային հեռուստաընկերության մեկնաբանի հիշատակած «պառվի ուլերն» էին, որ խաղը հեռարձակող հաղորդակը շարքից հանեցին: Շատ ափսոս, որովհետև «Շախտյոր»-«Բարսելոն» խաղի կանխատեսելիության ֆոնի վրա շատերը, հաստատ, «Չելսի»-«Մանչեստր յունայթեդ» դիմակայությանն էին առավելություն տվել: Այնպես որ, չկա միայն «հայի չուզողություն» հասկացություն: «Պառվի ուլերն» էլ որ չուզեցին` չուզեցին:
«Շալկե-04»-«Ինտեր» դիմակայությունում առանձնապես հետաքրքիր բան չկար: Իտալական թիմը պիտի փորձեր սեփական դաշտում կրած խայտառակ պարտության տպավորությունը գոնե փոքր-ինչ մեղմել, սակայն գերմանական «սապոգը» խիստ հիմնավոր էր անցել իտալացիների վրայով, և այս անգամ էլ իր թավ հետքը թողեց: Երկու խաղում երկու պարտություն` գոլերի 3:7 հարաբերակցությամբ: Սա չափազանց տխուր ցուցանիշ է ցանկացած թիմի համար, էլ ուր մնաց թե «Ինտերի»:
Քառորդ եզրափակչի մյուս խաղում «Ռեալը» նորից արեց իր սև գործը «Տոտենհեմի» նկատմամբ` ապացուցելով, որ իր համար գոյություն չունի մրցակցի դաշտ հասկացությունը: Հանուն ճշմարտության պիտի խոստովանել, որ առաջին խաղում անգլիական թիմի կրած պարտությունն այնքան շոշափելի էր, որ պատասխան խաղում 1:0 հաշիվը կարելի է համարել միանգամայն գոհացուցիչ արդյունք:
Այսպիսով, չեմպիոնների լիգայի մրցաշարի մասնակից թիմերի թիվը նորից կիսով չափ կրճատվեց, և առաջիկայում ֆուտբոլասերներին սպասում է չափազանց գեղեցիկ ֆուտբոլ:
Բարի վայելում:
Մարտին ՀՈՒՐԻԽԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ