Քանի որ աշխարհաքաղաքական կենտրոններում ցանկացած տեղաշարժ ուղիղ ազդեցություն է թողնում Հարավային Կովկասի և հատկապես Հայաստանի վրա (Հայաստանի իշխանությունների անհեռատես և հախուռն արտաքին քաղաքականության պատճառով հատկապես), ուստի հնարավոր չէ ուշադրություն չդարձնել ԱՄՆ-ում սպասվելիք հավանական փոփոխություններին...

Ես կախվել եմ ժամանակի թարթիչներից. արտասուք եմ, կուտակվում եմ ու չեմ ընկնում, մի ձայն հանկարծ մութ խորքերից շշնջաց ինձ. -Ի՞նչ ես կախվել, թափվելու տեղ զո՛ւր ես փնտրում:

«Եվրահանձնաժողովը Հայաստանի հետ սկսում է վիզային ռեժիմի ազատականացման երկխոսությունը»։ Այսպիսի վերնագրով լուրերի շուտով հաճախ կհանդիպենք։ Սա եվրոպական բլեֆ է։ Դրախտային մահ խոստանալու պես մի բան...

Ամեն տարի կարկտահարությունը մեծ վնաս է հասցնում Տավուշի մարզի գյուղատնտեսությանը, ոչնչացնում տասնյակ հեկտար ցանքերի, պտղատու և խաղողի այգիների բերքը: Տավուշի մարզի 4 խոշոր համայնքներից 3-ում՝ Իջևանում, Դիլիջանում, Բերդում հակակարկտային կայաններ չկան։

ԱՄՆ-ը վատ գիտեմ ու էն, ինչի մասին գրում եմ, գուցե վիճահարույց լինի: Հիմա, երբ Բայդենը հրաժարվեց ընտրապայքարից, ԱՄՆ-ի ու աշխարհի (քանի որ Ամերիկան ամբողջ աշխարհի ճակատագիրը որոշող բևեռներից մեկն է, եթե ոչ՝ դեռևս միակը) համար լրջագույն պրոցեսներ են սկսվելու...

Բայդենը շատ իմաստուն քայլ արեց: Դա արդար էր սեփական կուսակցության և ամերիկացի ժողովրդի հանդեպ: Բայդենն իրականում ծանրակշիռ քաղաքական գործիչ է, ով լուրջ ճանապարհ ունի անցած...

1910 թ․ հունիսի 6-ին տեղի ունեցավ կաթողիկոսական վեհարանի նոր շենքի հիմնարկեքը (բարերար՝ Ա․ Մանթաշյանց, ճարտարապետ՝ Պողոս Զոհրաբյան)։

«Ադրբեջանն առաջարկել է հայկական կողմին, որպես ժամանակավոր մոտեցում, համաձայնեցնել այն հիմնական սկզբունքները, որոնք հիմք կհանդիսանան երկու երկրների միջև բարիդրացիական հարաբերությունների հաստատման համար»,- ասել է Ադրբեջանի նախագահի օգնական Հիքմեթ Հաջիևը՝ հասկացնելով, որ խաղաղության ամբողջական պայմանագիր կնքելու համար Հայաստանը պետք է փոխի Սահմանադրությունը և համաձայնի Մինսկի խմբի լուծարմանը:

Հայաստանի ամենամեծ պրոբլեմն այն չէ, որ պատերազմում սարսափելի պարտություն է կրել և ունի մի հարևան, որը շարունակ նոր պահանջներ է դնում մեր առջև:

Բայդենի ընտրապայքարից հրաժարման մեջ ինձ ամենահետաքրքրողը ոչ թե այն ամենն է ինչին հետևում էինք վեջին շրջանում՝ տարիք, առողջական վիճակ, պարտություն դեբատում, այլ այն, որ ընտրապայքարից դուրս գալուն կողմ է սկսել արտահայտվել և ինչ-որ տեղ ստիպել հենց դեմոկրատական իսթեբլիշմենթը: Սա է քաղաքական մշակույթը, սա է կուսակցական ներքին դեմոկրատիան, սա է հանուն Ամերիկյան երազանքի արժեքը: Քաղաքական առումով այս որոշումը առավել հասունացավ, երբ Բայդենի նախընտրական կոմպանիայի ֆինանսական հանգանակություններն ու խոշոր ներդրումները մեցենատներն ու ֆինանսական կոնգլոմերատները սկսեցին կասեցնել: Սա համակարգ է, սա պետականության ընկալման տրադիցիոնալիզմ է, սա ինստիտուցիոնալ շահ է: